Με μια διάθεση απολογισμού τα μέλη της Πολιτιστικής Κίνησης Μονοκαρυάς, ενός χωριού της βόρειας Εύβοιας που δοκιμάστηκε από τη μεγάλη πυρκαγιά, καταλήγουν σε ορισμένα βασικά συμπεράσματα από το πύρινο διάβα της καταστροφής: Αρχικά εκτιμούν για το σήμερα και το μέλλον ότι «αυτά τα δάση δεν άφησαν ποτέ τα χωριά να πεινάσουν» και επισημαίνουν ότι δεν ένιωσαν εχθρό τη φωτιά όσο τους υπεύθυνους που εκκένωσαν και δεν σκέφτηκαν να συμβάλουν στην αποτροπή αυτής της καταστροφής.
Ολόκληρο το κείμενο-καταπέλτης της Πολιτιστικής Κίνησης Μονοκαρυάς έχει ως εξής:
Και τώρα που το πρώτο μέρος του εφιάλτη δείχνει να πέρασε, ένας πρώτος απολογισμός χωρίς καμία διάθεση για πολιτική. Αντίθετα σιωπώντας, νιώθουμε οτι συγκαλύπτουμε τις πολιτικές ευθύνες, το έγκλημα που έγινε κι αυτά που φοβόμαστε ότι θα ακολουθήσουν.
Αυτή η ασύλληπτη καταστροφή μας αποκάλυψε το μέγεθος της απόλυτης παρακμής του κρατικού μηχανισμού.
Οι συμψηφισμοί και οι “μεζούρες” για τις απώλειες και τον ανθρώπινο πόνο, προσβάλουν και τους νεκρούς και τους ζωντανούς. Το ότι οι ευθύνες μοιράζονται σε ηγεσίες χρόνων, δεν είναι πλέον παρηγοριά για ΚΑΝΕΝΑΝ!
Δέκα πέντε χρόνια τώρα σαν σύλλογος ενώσαμε τη φωνή μας με τους παρέδρους με το αίτημα – έκκληση για στοιχειώδη αντιπυρικά έργα. Τα έγγραφα έμεναν στα συρτάρια και κάποιες υποτυπώδεις και περιστασιακές επεμβάσεις δεν είχαν αποτέλεσμα.
“Αυτά τα δάση που δεν άφησαν ποτέ τα χωριά να πεινάσουν” (λόγια δακρυσμένου 85χρονου), τα άφησαν οι άνθρωποι να καταστραφούν από μια, όχι επιθετική φωτιά, με αέρα 0 έως 3 μποφόρ και με χρονικό περιθώριο 9 ημερών! Σαν η φύση να ήθελε να τα σώσει και οι άνθρωποι όχι.
Λάθη, αμέλεια, παραλείψεις, επιλεκτικές επεμβάσεις, η ελάχιστη έως ανύπαρκτη παρουσία επίγειων και εναέριων μέσων πυρόσβεσης, το χάος, έχουν ειπωθεί ξανά και ξανά. Κάποια τα παραδέχτηκαν και οι ίδιοι, τα είδαμε έτσι κι αλλιώς και με τα ίδια μας τα μάτια, εδώ τις ώρες που μας περικύκλωνε η φωτιά. Κανένας υπεύθυνος στα κρίσιμα μέτωπα, ένα ελικόπτερο να προσπαθεί να ελέγξει χιλιόμετρα πυρκαγιάς, λίγη ώρα με λίγες, άστοχες κι αυτές, ρίψεις. Από πού οι εντολές? Ποιος και από που συντόνιζε?
Ο απόλυτος εφιάλτης, και το αίσθημα της πλήρους εγκατάλειψης. Εικόνες που αποτυπώνουν την κραυγή απελπισίας.
Το ένστικτο της επιβίωσης και ο αυτοσεβασμός στάθηκε απέναντι στο μόνο κυβερνητικό σχέδιο “ΕΚΚΕΝΩΣΤΕ”, που από μόνο του έσπερνε φόβο και πανικό. Αλαζονεία και αδιαφορία για τα σπίτια και τις περιουσίες. Όχι για να σωθούν ζωές αλλά να μην ΧΡΕΩΘΟΥΝ θανάτους! Λες και το καμμένο δάσος ΔΕΝ είναι θέμα επιβίωσης. Λες και το καμμένο σπίτι, που δεν θα ξαναγίνει ΠΟΤΕ, ΔΕΝ είναι θέμα επιβίωσης. Λες και τα τόσα καμμένα ζώα, τα κοπάδια ΔΕΝ είναι θέμα επιβίωσης. Λες και οι καμμένες ελιές, τα αμπέλια, τα μελίσσια, οι καλλιέργειες ΔΕΝ είναι θέμα επιβίωσης.
Θυμηθήκαμε με τι κόπους αποκτήθηκαν. Νιώσαμε την υποχρέωση να υπερασπιστούμε αυτά που μας παρέδωσαν οι γονείς μας και το χρέος να τα παραδώσουμε στα παιδιά μας.
(Η ίδια άραγε εντολή, “ΕΚΚΕΝΩΣΤΕ”, θα δοθεί σε μια πιθανή εθνική απειλή?)
Ο φόβος και η αγωνία έγινε οργή και πείσμα.
Η εικόνα ίδια παντού. Κάτοικοι, εθελοντές και ελάχιστη πυροσβεστική δύναμη έσωσαν τα χωριά.
Και στο δικό μας χωριό συγκροτήθηκε ομάδα πυρόσβεσης με τρακτέρ, βυτία, αλυσοπρίονα από τους πιο έμπειρους άνδρες νέους και μεγαλύτερους, με τη πολύτιμη συνδρομή ντόπιων και ξένων εθελοντών.
Επισημαίνουμε:
-την συνεργασία της ομάδας αυτής με τη πυροσβεστική, στην κρίσιμη επιχείρηση διάσωσης των σπιτιών όταν η φωτιά άγγιξε πλέον το χωριό. Η σύμπραξη αυτή και ο άψογος σχεδιασμός του συντονιστή της επιχείρησης κ. Μ. Βεργή ήταν καθοριστική και σωτήρια.
-την προσφορά του Δήμου τις τελευταίες δύσκολες στιγμές, όταν μας διέθεσε ό,τι βοηθητικό μέσο μπορούσε και μερίμνησε άμεσα για την επάρκεια νερού και προστασία της γεώτρησης.
-τη αδιάκοπη εργασία της Παρέδρου του χωριού μας
-την αμέριστη βοήθεια των χειριστών βαρέων οχημάτων, συγχωριανών μας, Δημήτρη και Βασίλη Σταματόγιαννη, που υπερέβησαν κάθε φυσική αντοχή και ωράρια και εργάστηκαν για την καλύτερη θωράκιση όλων των χωριών και του δικού μας.
Επίσης μόνο δέος και ευγνωμοσύνη στις ξένες δυνάμεις πυρόσβεσης.
Ήρθαν οι Σέρβοι και έσωσαν το ένα πνευμόνι του χωριού μας. Οι Σέρβοι, που πριν περίπου 20 χρόνια ΙΣΟΠΕΔΩΘΗΚΑΝ, ήρθαν και έστησαν ολόκληρο στρατηγείο με ασύλληπτο για μας εξοπλισμό και μεθόδους. Αυτό φυσικά και δεν είναι μομφή για τους δικούς μας πυροσβέστες που δεν ξέρουμε τι εντολές είχαν. Είναι όμως μομφή για την Πολιτεία, την Ηγεσία και τους Ιθύνοντες που δεν έχουν καμία δικαιολογία για το ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ επιχειρησιακό σχέδιο και την ΠΑΡΑΚΜΗ αυτής της ζωτικής Υπηρεσίας.
Τέλος είναι συγκινητικό το τεράστιο κύμα συμπαράστασης και αποστολής υλικών αγαθών από όλη την Ελλάδα και όχι μόνο. Πιστεύουμε όμως πως χρειάζεται να δοθεί μεγάλη προσοχή στη διαχείριση των προσφορών και να αποδίδονται σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες.
Αυτή λοιπόν η απόλυτη καταστροφή μας αποκάλυψε ακόμα ότι η θέληση, η αλληλεγγύη και η ομόνοια μπορεί να κάνει το θαύμα. Ότι οι ανθρώπινες αλυσίδες είναι Δύναμη και Ασπίδα μπροστά στον εχθρό. Κι ο εχθρός δεν ήταν η φωτιά, ο ΕΧΘΡΟΣ είναι οι ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ!
Επειδή το δεύτερο μέρος του εφιάλτη μπορεί να είναι πολύ κοντά και η κλιματική αλλαγή αυτή τη φορά να είναι ακραία πλημμυρικά φαινόμενα, ο εχθρός θα είναι ο ΙΔΙΟΣ.
(Αρκεί να σημειωθεί ότι η αποκατάσταση των γεφυρών και οι ζημιές απο τις πλημμύρες του φθινόπωρου του 2018, δεν έχει γίνει ακόμα).
ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΩΡΑ για ΑΜΕΣΑ ΑΝΤΙΠΛΗΜΜΥΡΙΚΑ ΕΡΓΑ. ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΗ των ΠΥΡΟΠΛΗΚΤΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ, ρητινοκαλλιεργητών, αγροτών, κτηνοτρόφων σε αυτά. ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ στο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ και τη ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ των κονδυλίων με συνεργασία των ΤΟΠΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ και ΦΟΡΕΩΝ και ΟΧΙ ΜΕΓΑΛΟΕΡΓΟΛΑΒΩΝ.
ΜΗΝ αφεθούμε πάλι στην τύχη μας. ΜΗΝ τους αφήσουμε να παίξουν ξανά με τη ζωή μας. Ας καταρρίψουμε από τώρα τα έτσι κι αλλιώς ανίσχυρα άλλοθι τους και αν είναι ανίκανοι να μας προστατέψουν και να τηρήσουν τον όρκο τους στο Σύνταγμα να πάρουν αυτοί το μήνυμα: “ΕΚΚΕΝΩΣΤΕ ΤΩΡΑ ΤΗ ΧΩΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΑΣ”!
Πηγή: Ιστιαία News
