Αν κάτι θα έπρεπε να αποφύγει η υπουργός Πολιτισμού είναι η συμβολική ταύτισή της με τα ανάλγητα funds που με τους πλειστηριασμούς διώχνουν τους ανθρώπους από τα σπίτια τους. Με την απόφασή της να κάνει έξωση στον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων από την ιστορική έδρα του ύστερα από 41 χρόνια, το υπουργείο Πολιτισμού –ο πιο ευαίσθητος, υποτίθεται, βραχίονας της κρατικής μηχανής– γίνεται τιμωρός ενός διακεκριμένου επιστημονικού κλάδου άμεσα συνυφασμένου με την προστασία και τη διατήρηση της ιστορικής κληρονομιάς μας. Ομως ο ρόλος της κ. Μενδώνη δεν είναι να τιμωρεί και να εκδικείται. Ούτε να εφευρίσκει αστείες δικαιολογίες για να κρύψει την αποστροφή της εναντίον του ΣΕΑ επειδή δεν αντέχει την κριτική που της ασκεί για τις αποφάσεις της. Αγνοώντας το γεγονός ότι με τη στάση της γυρίζει τον πολιτισμό της χώρας πολλά χρόνια πίσω, εμμένει στην παρωχημένη άποψη ότι οι επιστήμες πρέπει να λειτουργούν σε κενό αέρος. Τυφλωμένη από μια πλασματική αίσθηση παντοδυναμίας λόγω της επανατοποθέτησής της στο υπουργείο Πολιτισμού, προτάσσει τα προσωπικά της αισθήματα και την άποψη ότι ένα σωματείο πρέπει να περιορίζεται αυστηρά στα στενά υπηρεσιακά ή γνωσιακά του ενδιαφέροντα. Τιμωρώντας τον ΣΕΑ επειδή τίμησε τους νεκρούς του τραγικού ναυαγίου στα ανοιχτά της Πύλου που συγκλόνισε την παγκόσμια κοινότητα αρνείται να δει την εκλεκτική συγγένεια μεταξύ επιστημών, τεχνών, οικονομίας, πολιτικής και κοινωνίας. Επιχειρεί να λογοκρίνει και να βάλει στον γύψο ένα ιστορικό συνδικαλιστικό και επιστημονικό σωματείο που διατηρεί ανοιχτούς διαύλους με την κοινωνία και ανταποκρίνεται στους σύγχρονους προβληματισμούς και στις ευαισθησίες των πολιτών. Δεν θα τα καταφέρει. Με τον κόσμο του πολιτισμού απέναντί της για άλλη μια φορά, είναι καιρός να αρχίσει να σκέφτεται το μέλλον με άλλους όρους.
