Οταν ένας ολιγάριθµος πυρήνας ανθρώπων γύρω από ένα πρόσωπο (τον πρωθυπουργό) σε µια δηµοκρατικά εκλεγµένη κυβέρνηση µιας δυτικής αστικής δηµοκρατίας έχει καταφέρει να ελέγξει –µε καθολικό τρόπο– τη δηµόσια διοίκηση, τις ανεξάρτητες αρχές, τις µυστικές υπηρεσίες, τη ∆ικαιοσύνη, τις κρατικές προµήθειες και τους εξοπλισµούς (χωρίς καν εισηγήσεις των αρµόδιων επιτελείων) και την ενηµέρωση, τότε πέραν πάσης αµφιβολίας αναφερόµαστε σε καθεστώς.
Τυπικότερο δείγµα, µε όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά της καθαρότητας ενός καθεστώτος (και καθόλου ενός ηµίαιµου καθεστώτος), από το καθεστώς Μητσοτάκη δεν θα µπορούσε να υπάρξει.
Μάλιστα, επί της «καθαρότητας» του καθεστώτος (που δεν συνηθίζεται στην Ευρώπη, ει µη µόνο στις µπανανίες της Λατινικής Αµερικής) υπάρχουν και τα ανάλογα έγγραφα (καταδίκες) από πλείστα όσα θεσµικά όργανα της ΕΕ.
Καταδίκες που αφορούν τη διαχείριση του µεταναστευτικού και τα pushbacks, το κράτος δικαίου, την ανεξαρτησία της ∆ικαιοσύνης, τις διώξεις δικαστών και δηµοσιογράφων και τις ανεξιχνίαστες δολοφονίες (π.χ. Γιώργου Καραϊβάζ), την κατρακύλα της ενηµέρωσης στη θέση 108.
Η ΕΥΠ, το «έργο» της και οι πρόσφατες αποκαλύψεις για τις παρακολουθήσεις δηµοσιογράφων, πολιτικών αντιπάλων αλλά και εσωκοµµατικών «φίλων» δεν είναι καθόλου πρόσφατες, ουδόλως αποκαλύψεις και επ’ ουδενί δεν εµπεριέχουν το στοιχείο της έκπληξης.
Ηταν ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης που την πρώτη πρώτη µέρα µετά την εκλογή του νοµοθέτησε την υπαγωγή της ΕΥΠ στην αποκλειστική αρµοδιότητα του ιδίου.
Ηταν ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης που ακολούθως φρόντισε να νοµοθετήσει τις προϋποθέσεις για την αλλαγή των προβλέψεων για τον διοικητή της ΕΥΠ, ώστε να µην απαιτείται για τον διορισµό του πτυχίο ΑΕΙ, µεταπτυχιακός τίτλος και οποιαδήποτε σχετική προϋπηρεσία-εµπειρία.
Ηταν ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης που όταν αποκαλύφθηκε ότι ένας δηµοσιογράφος παρακολουθείται, (ξανά) άλλαξε τον σχετικό νόµο, µην επιτρέποντας στον «βιασθέντα» να γνωρίζει τους λόγους του «βιασµού» του.
Κι όµως αυτός ο πρωθυπουργός έχει το απύθµενο θράσος να δικαιολογείται µε το «αχ, ήταν τυχαίο» και µε το «εγώ κοιτούσα τη Γιαδικιάρογλου που κοιτούσε την Πετροπούλου που κοιτούσε την Πετροβασίλη».
Και που για όλα φταίει ο ∆ηµητριάδης-Χατζηπετρής, ο γραµµατέας του Μαξίµου, ο αντ’ αυτού, ο έµπιστος, ο ανιψιός, ο «πληρώνω τον µανάβη και εισπράττει ο µπακάλης», ο «µιλάει ο πρωτοσύγκελλος και ακούω τον δεσπότη», που σε µια στιγµή τρέλας –αχ αυτά τα νιάτα, τα άµυαλα και άγουρα– την έκανε την κουτουράδα και τους εξέθεσε όλους, ως κυβέρνηση και ως οικογένεια.
Η θυσία της Ιφιγένειας µπορεί να εξευµενίζει τους θεούς, αλλά το ερώτηµα είναι αν λύνεται το ζήτηµα µε τη θυσία του ∆ηµητριάδη, γιατί σ’ αυτά τα θέµατα δεν υπάρχει αντ’ αυτού, ιδιαίτερα µάλιστα όταν κάθε «επιτυχία» συνοδεύεται µε την επεξηγηµατική φράση «κατόπιν των εντολών του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη».
Για να γίνει πιστευτή η δικαιολογία «ερήµην του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη» οφείλει να λάβει θέση και να µας πει τι ακριβώς είναι:
πολιτικός απατεώνας ή απλώς βλάκας;
