Οι κοινωνιολόγοι του μέλλοντος θα ασχοληθούν επισταμένως προκειμένου να εξηγήσουν πώς τόσοι άνθρωποι στην Ελλάδα (δημοσιογράφοι, δικαστικοί, πολιτικά στελέχη, απλοί ψηφοφόροι) νομιμοποιούν την ανομία. Για παράδειγμα βαφτίζουν «σκευωρία» το ρεσάλτο στα κρατικά ταμεία, αρνούνται να παραλάβουν αριθμούς λογαριασμών διεφθαρμένων πολιτικών από ξένες αρχές, κρατούν στικάκια στα συρτάρια τους, καθυστερούν δίκες, κλείνουν τα μάτια σε δυσθεώρητα χρέη κομμάτων, πολιτικών και επιχειρηματιών, αντιδρούν ακόμη και στον όρο γυναικοκτονία, νομιμοποιούν κακοποιητικές συμπεριφορές και πάει λέγοντας.
Oλα τα παραπάνω δεν έχουν πολιτικό πρόσημο, αλλά στην Ελλάδα με κάποιον τρόπο αποκτούν. Είναι η ΝΔ, μέρος του ΚΙΝΑΛ και η επιχειρηματική ελίτ με τα ΜΜΕ που διαθέτει που μαγειρεύουν αυτήν τη «νομιμοποιητική» βάση, σε συνδυασμό με τη στοχοποίηση των πολιτικών τους αντιπάλων ή όποιου τολμήσει να αμφισβητήσει την ελέω Θεού μοναρχία τους. Αναζητώντας κάποιος την άκρη του νήματος θα σταματήσει στη χρεοκοπία της χώρας και στις συνθήκες που δημιούργησε ώστε το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο που κυβερνούσε τη χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά να απολέσει την εξουσία. Από εκεί και μετά άρχισαν τα όργανα. Και ήταν τόσο ηχηρά όσο εκτεταμένες ήταν η διαφθορά και η αναξιοκρατία προ της χρεοκοπίας. Εκεί δηλαδή που θα περίμενε κανείς η χρεοκοπία της χώρας να γίνει εφαλτήριο για συνολική ανασύνταξη στον αντίποδα των αιτιών της καταστροφής, έγινε ακριβώς το αντίθετο: στοχοποιήθηκε η ανασύνταξη και θεσμοποιήθηκε η καταστροφή! Για να συμβεί αυτό έπρεπε πρώτα να δείξουμε με το δάχτυλο ως υπαίτιους της καταστροφής μικρομεσαίους επαγγελματίες, δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους και να εμφανίσουμε τους πάσης φύσεως επενδυτές (πίσω από τη μαγική αυτή λεξούλα βρίσκονται οι βασικοί υπαίτιοι της χρεοκοπίας της χώρας) ως την ελπίδα που έρχεται. Το έργο ολοκληρώθηκε με την άνοδο του πολιτικού τους βραχίονα στην εξουσία.