Μια που ο πολυπράγμων υπουργός Επικρατείας Γιώργος Γεραπετρίτηςπροσπάθησε να βγει από το αδιέξοδο της απάντησης στην πρόταση δυσπιστίας απαγγέλλοντας Λυσία, είναι χρήσιμο να του θυμίσουμε ότι ο «Λόγος υπέρ αδυνάτου» περιλαμβάνει και μια άλλη επισήμανση, που είναι πιο χρήσιμη στις μέρες μας: «Οι πλούσιοι βέβαια εξαγοράζουν με τα χρήματα τους δικαστικούς αγώνες, ενώ οι φτωχοί αναγκάζονται εξαιτίας της φτώχειας να είναι φρόνιμοι».
Γιατί η Δικαιοσύνη σε όλες της τις έννοιες, από την ισονομία μέχρι την ισηγορία και από τον σεβασμό των προσωπικών και συλλογικών δικαιωμάτων μέχρι τις δίκαιες αμοιβές, είναι βασικό ζητούμενο των καιρών μας, πολύ περισσότερο τώρα που το μητσοτακικό καθεστώς επιχειρεί να θέσει υπό αμφισβήτηση όσα θεωρούσαμε κεκτημένα στη δημοκρατία μας.
Δεν είναι συμπτωματικό λοιπόν ότι προεξάρχοντος ενός καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου –γιατί ο κ. Γεραπετρίτης υπήρξε κάποτε και αυτό– τα στελέχη, τα εξαπτέρυγα και οι ραβδούχοι του μητσοτακισμού αλλάζουν θέση όπως ο χαμαιλέοντας χρώμα και βαφτίζουν το κρέας ψάρι για να το φάνε ενώ διακηρύσσουν ότι νηστεύουν.
Μπορεί λοιπόν ο εκπροσωπών τον Μητσοτάκη Γεραπετρίτης να δήλωσε ότι η πρόταση δυσπιστίας είναι ευκαιρία για να μπορέσουν να «μιλήσουν», αλλά μετά όλοι τους, από τον Γεωργιάδη μέχρι τον Βορίδη, διαγκωνίστηκαν ποιος θα γίνει η καλύτερη… σουπιά που θα ρίξει το περισσότερο μελάνι συσκοτίζοντας την εικόνα.
Ετσι ο ένας έλεγε για ρυπαρά δίκτυα, ο άλλος για νόμιμες παρακολουθήσεις οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα, ο τρίτος για λογικές και εξηγήσιμες παρακολουθήσεις και κανείς δεν απαντούσε στο βασικό ερώτημα: Για ποιο λόγο το σύστημά τους παρακολουθούσε τους «στόχους».
Γιατί όταν άνοιξε η υπόθεση κι άρχισε η μπόχα να βγαίνει, ο Γ. Γεραπετρίτης, ως καθηγητής του… πολιτικαντισμού, είχε βιαστεί να δηλώσει για να κλείσει η συζήτηση ότι αν ήταν ο ίδιος στη θέση του Νίκου Ανδρουλάκη, θα ήθελε να μάθει «επακριβώς τον λόγο και από την πρώτη ημέρα». Τώρα όμως κανείς από δαύτους δεν φαίνεται να δίνει δεκάρα για να πληροφορηθούμε αυτό τον (εθνικό) λόγο που υποτίθεται ότι κατέστησε αναγκαίες και νόμιμες τις παρακολουθήσεις.
Το κωμικό μάλιστα στοιχείο της υπόθεσης είναι ότι, όπως απέδειξε η έρευνα του Documento, στόχος παρακολούθησης ήταν και ο λαλίστατος για τους άλλους Γ. Γεραπετρίτης, που αποφάσισε να κάνει γαργάρα όσα έλεγε και να μη ζητήσει από κανέναν τον λόγο! Προφανώς γιατί θυμήθηκε την παροιμία «ο φόβος φυλάει τα έρμα», άφησε τον Λυσία στη άκρη και πήγε πάσο. Γιατί προφανώς θα σκέφτηκε ότι αν ο παρακολουθούμενος αρχίσει να ρωτάει, ο παρακολουθών μπορεί να αρχίσει να «απαντάει»…
Αλλά έτσι, υπουργοί και στραταίοι που κοιτάζονται αμήχανα και σφυρίζουν αδιάφορα είναι μια επιθεωρησιακά ωραία ατμόσφαιρα, αλλά διαμορφώνουν μια ζοφερή ατμόσφαιρα για τη χώρα.
