Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον πολύ µικρός για να φιλοξενεί τόσο θηριώδη «εγώ». Ετσι, κάθε τόσο, κάποιο πολιτικό παγόνι θα βρίσκει τον εαυτό του εκτός του κόµµατος που κάποτε ήταν µικρό, µετά έγινε µεγάλο, στη συνέχεια κυβερνητικό και τώρα βρίσκεται σε αργή και βασανιστική πτώση προς την άβυσσο, από το 2019 και εντεύθεν.
Η διαγραφή του Παύλου Πολάκη αποτυπώνει µε τον πιο γλαφυρό τρόπο όλες τις παθογένειες ενός κόµµατος που επιµένει να απογοητεύει.
Ο ίδιος, ερωτευµένος µε το εκτόπισµά του και πεπεισµένος ότι δεν τον αγγίζει τίποτε, έκανε για άλλη µια φορά µια εξαιρετική οµιλία για τους φορείς ψυχικής υγείας µόνο και µόνο για να την τινάξει στον αέρα γκρινιάζοντας για το ύφος µιας υπαλλήλου.
Καθένας µπορεί να είναι όσο «ξινός» θέλει όταν ακούει πράγµατα που δεν του αρέσουν. Χρειάζεται ένα µεγάλο πολιτικό «εγώ» προκειµένου να θεωρείς τις απόψεις σου θέσφατα που δεν επιδέχονται ούτε καν… αποδοκιµασία.
Χρειάζεται επίσης ένα άλλο τεράστιο πολιτικό «εγώ» προκειµένου να θεωρεί ότι µπορεί να εκβιάζει στελέχη του κόµµατός του ώστε να συµφωνήσουν µε τη γνώµη του και να καλεί όποιον διαφωνεί µαζί του να αποχωρήσει ή να πιστεύει ότι µια διπλή πολιτική «πατροκτονία» (σε Τσίπρα και Κασσελάκη) θα περάσει αναίµακτα ακόµη και από το φανατικό του ακροατήριο.
Σε αυτό το κωµικοτραγικό συριζαίικο σκηνικό, που επιµένει να γίνεται πρώτο θέµα για όλους τους λάθος λόγους, είδαµε και βουλευτή να ξεσπάει σε λυγµούς γιατί δεν άντεξε την… αδικία.
Χρήσιµη και σπάνια η τόση ευαισθησία στην πολιτική. Μακάρι όµως να µην περιοριζόταν στις παρωδίες αλλά να εκφραζόταν µε τόσο θεατρικό τρόπο και στα πραγµατικά δράµατα που αφορούν τους πολίτες που έχουν την ατυχία να ζουν σε αυτήν τη χώρα.
