Η πολιτική αγωγή τέθηκε στη δημόσια συζήτηση την περίοδο του Ελληνικού Διαφωτισμού (στα ύστερα χρόνια της Τουρκοκρατίας), όταν αναγνωρίστηκε ο σημαντικός ρόλος της παιδείας –ως πολιτικού υποκειμένου– στην εμβάθυνση της δημοκρατίας. Ο Ρήγας Φεραίος και ο Αδαμάντιος Κοραής ήταν οι πρώτοι που κατέγραψαν σχέδια για το μάθημα της πολιτικής αγωγής, τα οποία στην εποχή τους ήταν άκρως ριζοσπαστικά.
Από το 1827 έως το 1880 δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά στο μάθημα της πολιτικής αγωγής αφού το πνεύμα του Διαφωτισμού υποχωρεί ολοταχώς και το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει λάβει χαρακτήρα συστήματος πολιτικής πελατείας και ρουσφετιού. Η παιδεία βαδίζει στα κλασικά μονοπάτια της διδαχής της φτηνής πατριδοκαπηλίας, η έννοια της πολιτικής αγωγής αποπολιτικοποιείται πλήρως και συστημικά νομιμοποιείται διά της ηθικοποίησης του συστήματος.
Κάποιες σποραδικές προσπάθειες που έγιναν έκτοτε για το μάθημα της πολιτικής αγωγής –άλλοτε με καθαρά εκπαιδευτικό και άλλοτε με ουσιαστικά πολιτικό περιεχόμενο– κατέληξαν την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα να μη γίνεται πια λόγος για πολιτική αγωγή αλλά για «αγωγή του πολίτου», βάζοντας ταφόπλακα στη φράση του Ρήγα «Oποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά».
Κι έτσι φτάσαμε στο σήμερα, στην εποχή του επανασκοταδισμού, την περίοδο που οι ξεσαλωμένοι και πολιτικά ανάγωγοι παραδίδουν μαθήματα πατριδογνωσίας και «μεταρρυθμίσεων και ευμάρειας», την εποχή που οι καραβοτσακισμένοι (της Δεξιάς) παραδίδουν μαθήματα ιστιοπλοΐας.
Φτάσαμε στην εποχή που τα δημόσια σχολειά «αναβαθμίζονται» εφόσον κλείσουν, παραχωρώντας το έργο τους στα (αξιολογούμενα 2.000 θέσεις πίσω) αντίστοιχα ιδιωτικά.
Φτάσαμε στην εποχή που ο υπουργός Υγείας δηλώνει υπερήφανος μεταρρυθμιστής γιατί ο ασφαλισμένος ασθενής (ο οποίος πληρώνει μια ζωή την υγειονομική του ασφάλιση) περιμένει τέσσερα χρόνια για μια απλή επέμβαση, αλλά με τα απογευματινά χειρουργεία λύνει άμεσα το πρόβλημά του, εφόσον έχει να πληρώσει.
Φτάσαμε στην εποχή που οι πάντες παρακολουθούν κακόβουλα τους πάντες, ο ένας κρατάει τον άλλο και ουδείς λογοδοτεί για λόγους «εθνικού συμφέροντος».
Φτάσαμε στην εποχή που γίνεται το μεγαλύτερο σύγχρονο σιδηροδρομικό (και εθνικό) έγκλημα με 57 νεκρούς, η κυβέρνηση μπαζώνει τον χώρο του εγκλήματος, αθωώνει κάθε πολιτικό πρόσωπο, αλλοιώνει μέχρι και τις καταγραμμένες συνομιλίες και κατηγορεί την αντιπολίτευση «για χυδαία προσπάθεια αποσταθεροποίησης».
Φτάσαμε στην εποχή που ενώ το έγκλημα των Τεμπών συζητείται στη Βουλή ο πρωθυπουργός απουσιάζει για διακοπές στην όαση της Σίβας, δαπάναις των Ελλήνων πολιτών (και συγγενών των θυμάτων).
Φτάσαμε στην εποχή που τα εγκλήματα γίνονται στο όνομα της πατρίδας.
Ωστόσο ακούμε εσχάτως και από την Αριστερά τον αυτοπροσδιοριστικό (ου μην) και επιθετικό χαρακτηρισμό «πατριωτική Αριστερά».
Αλήθεια, η Αριστερά σε ποια ιστορική περίοδο και για ποιο θέμα δεν αγωνιζόταν σε όλα τα μέτωπα ως δύναμη πρωτίστως πατριωτική;
