Είναι πολύ λιγότερο σημαντικό να γνωρίζουμε πώς η Μαρίν Λεπέν ξόρκισε τους δαίμονες του παρελθόντος του κόμματός της από το πώς μια κυβέρνηση του Εθνικού Συναγερμού θα ασκήσει την εξουσία.
Στον απόηχο της σημαντικής νίκης του δεξιού κόμματος της Γαλλίας, του Εθνικού Συναγερμού, στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο – και μπροστά στην προοπτική ότι θα σαρώσει στις βουλευτικές εκλογές της χώρας αργότερα αυτόν τον μήνα – πολιτικοί και ειδικοί ασχολούνται με τη στρατηγική δεινότητα της ηγέτιδας του κόμματος Μαρίν Λεπέν.
Όταν κληρονόμησε το κόμμα από τον πατέρα της το 2011, η Λεπέν ξεκίνησε μια διαδικασία “αποδαιμονοποίησης” – και σίγουρα υπήρχαν πολλοί δαίμονες.
Έδιωξε τους νεοναζί, φιλο-Βισύ και αντισημίτες οπαδούς του κόμματος και πέταξε έξω ακόμη και τον πατέρα της όταν εκείνος συνέχισε να επιμένει ότι το Ολοκαύτωμα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια “λεπτομέρεια της ιστορίας”. Άλλαξε επίσης το όνομα του κόμματος από Εθνικό Μέτωπο σε λιγότερο συγκρουσιακό Εθνικό Συναγερμό.
Τέλος, όταν η ίδια και άλλα μέλη του κόμματος συμμετείχαν στην πορεία κατά του αντισημιτισμού στο Παρίσι το περασμένο φθινόπωρο, για να ακολουθήσουν οι εκλογικές επιτυχίες αυτού του μήνα, η μακρά πορεία αποδαιμονοποίησης φάνηκε να φτάνει στο αποκορύφωμά της.
Με απλά λόγια, έδιωξε με επιτυχία τους δαίμονες που συμμετείχαν στην ίδρυση του κόμματος από τον πατέρα της πριν από 50 χρόνια. Αλλά η ίδια η φράση “αποδαιμονοποίηση” είναι παραπλανητική – όχι μόνο για το πρόσφατο παρελθόν, αλλά και για το τι μπορεί να περιμένει η Γαλλία στο εγγύς μέλλον, αν ο Εθνικός Συναγερμός γίνει η επόμενη κυβέρνηση της χώρας.
Πρώτον, η φράση “αποδαιμονοποίηση” επαναλαμβανόταν ακούραστα από πολιτικούς σχολιαστές και, εντελώς σκόπιμα – και για άλλους σκοπούς, από την ίδια τη Λεπέν. Αλλά αυτοί οι δαίμονες δεν σήμαιναν τα ιδεολογικά ζητήματα που έπρεπε να αντιμετωπίσει και να διορθώσει το κόμμα. Αντιθέτως, σήμαιναν ότι το κόμμα είχε άδικα “δαιμονοποιηθεί” από τα μέσα ενημέρωσης. Και ως εκ τούτου, η σωστή απάντηση δεν ήταν μια επανάσταση για να αλλάξει η κοσμοθεωρία του κόμματος, αλλά μάλλον μια προσπάθεια δημοσίων σχέσεων για να αλλάξει η άποψη του κοινού για το κόμμα.
Δεύτερον, είναι πολύ λιγότερο σημαντικό να γνωρίζουμε πώς η Λεπέν ξόρκισε αυτούς τους δαίμονες του παρελθόντος από το πώς μια κυβέρνηση του Εθνικού Συναγερμού -υπό την ίδια ή τον υπαρχηγό της Τζόρνταν Μπαρντέλα- θα ασκήσει την εξουσία. Εύστοχα, ο διάβολος θα βρίσκεται στις λεπτομέρειες.
Είναι σημαντικό να υπενθυμίσουμε ότι, εάν ο Εθνικός Συναγερμός κερδίσει είτε τη σχετική είτε την απόλυτη πλειοψηφία στον δεύτερο γύρο των εκλογών στις αρχές Ιουλίου, το κόμμα θα κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση από τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για αυτό το πρωτοφανές γεγονός – τον πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν.
Με τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης και την εγκατάλειψη της τριετούς σχετικής πλειοψηφίας του κόμματός του, ο Μακρόν άνοιξε το δρόμο για αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν “συγκατοίκηση”. Αυτή η κατάσταση -όταν η διακυβέρνηση του έθνους βρίσκεται στα χέρια ενός προέδρου που εκπροσωπεί ένα κόμμα και ενός πρωθυπουργού και μιας κυβέρνησης που εκπροσωπεί ένα άλλο- έχει συμβεί τρεις φορές από την ίδρυση της Πέμπτης Δημοκρατίας το 1958.
Οι προηγούμενες περιπτώσεις συγκατοίκησης αφορούσαν πάντα τα κυρίαρχα κόμματα της δεξιάς και της αριστεράς. Ο σοσιαλιστής πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν βρέθηκε δύο φορές να μοιράζεται την εξουσία με συντηρητικούς πρωθυπουργούς – πρώτα με τον Εντουάρντ Μπαλαντίρ από το 1986 έως το 1988 και στη συνέχεια με τον Ζακ Σιράκ από το 1993 έως το 1995. Στη συνέχεια, όταν ο τελευταίος εξελέγη στη συνέχεια πρόεδρος, ήταν ομοίως δέσμιος μιας κυβέρνησης της αντιπολίτευσης υπό τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό Λιονέλ Ζοσπέν μετά από μια παράτολμη απόφαση να διαλύσει τη συνέλευση.
Δεδομένων των διαφορών στις πολιτικές και τις προσωπικότητες που εμπλέκονται, οι συνυπάρξεις αυτές δεν ήταν ποτέ απρόσκοπτες. Τόσο ο Μιτεράν όσο και ο Σιράκ χρησιμοποίησαν τις εξουσίες και το κύρος της προεδρίας για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στις αποφάσεις των πρωθυπουργών τους. Όμως, αν και παζάρευαν και έσπρωχναν ο ένας τον άλλον, οι ηγέτες της Γαλλίας εξακολουθούσαν να διατηρούν το κρατικό πλοίο σε σταθερή τροχιά. Όπως παρατήρησε ο πολιτικός επιστήμονας Alain Garrigou, “ο μεγάλος φόβος της παράλυσης δεν υλοποιήθηκε ποτέ”.
Αλλά αυτό ήταν τότε, αυτό είναι τώρα. Η επόμενη συγκατοίκηση θα είναι με ένα κόμμα pas comme les autres (όχι σαν τα άλλα). Η αριστερή πολιτικός Clémentine Autain αποτύπωσε εύστοχα τι διακυβεύεται σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη, λέγοντας: “Η χώρα μας μπορεί να διολισθήσει σε μια κατάσταση που δεν έχει γνωρίσει από το 1940: μια ακροδεξιά κυβέρνηση”.
Η έμμεση σύγκριση με το Βισύ – ένα κράτος που συνεργάστηκε ενεργά με τη ναζιστική Γερμανία, ψήφισε αντισημιτικούς νόμους, κυνήγησε αντιστασιακούς και Εβραίους πρόσφυγες και συμμετείχε στην Τελική Λύση – είναι υπερβολική. Αλλά όχι δραματικά. Παρά την αποδαιμονοποίηση του Εθνικού Συναγερμού, εξακολουθεί να μοιράζεται μεγάλο μέρος του DNA του Εθνικού Μετώπου.
Αυτή η ιδεολογική κληρονομιά εμφανίζεται με διάφορους τρόπους. Για παράδειγμα, ο Εθνικός Συναγερμός υπόσχεται μια διακυβέρνηση με δημοψηφίσματα, ένα αγαπημένο εργαλείο των βοναπαρτιστών και των λαϊκιστών ηγετών, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του ανθρώπου που επέμεινε στην ενσωμάτωσή του στο ισχύον σύνταγμα, του Σαρλ ντε Γκωλ. Αυτά τα καθεστώτα παρουσιάζουν τα δημοψηφίσματα ως ένα δημοκρατικό διορθωτικό μέσο που παρακάμπτει την κυριαρχία των θεωρούμενων ελίτ απευθυνόμενο απευθείας στον λαό. Η διαφορά μεταξύ του ντε Γκωλ και της Λεπέν, ωστόσο, είναι ότι ο πρώτος θα παραιτούνταν αν το δημοψήφισμα αποτύγχανε, ενώ η δεύτερη δεν έχει καμία πρόθεση να ακολουθήσει ένα τέτοιο παράδειγμα: “Αν αποτύχει, τότε αποτυγχάνει και τέλος”. Επιπλέον, θέλει να επισπεύσει τη χρήση τους, απαιτώντας μόλις 500.000 υπογραφές αντί των 4 εκατομμυρίων που είναι σήμερα.
Πιο κρίσιμη, όμως, είναι η προτίμηση της Λεπέν για την “la préférence nationale” ή “εθνική προτίμηση”. Αυτή η καλοήθης φράση, η οποία φτάνει στην κακοήθη καρδιά του Λεπενισμού, δεν θα καταργήσει μόνο το συνταγματικό δικαίωμα στο άσυλο, αλλά και το συνταγματικό δικαίωμα στην ιθαγένεια για όσους γεννήθηκαν σε γαλλικό έδαφος από παράνομους μετανάστες. Αυτά και άλλα μέτρα -συμπεριλαμβανομένης της άρνησης ιατρικής περίθαλψης στους παράνομους μετανάστες- θα καταστήσουν τη ζωή εκατομμυρίων ανδρών, γυναικών και παιδιών στη Γαλλία ακόμη πιο ευάλωτη και δυστυχισμένη
Δεδομένου του πόσο κοντά είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες και της νευρικότητας των χρηματοπιστωτικών αγορών στη Γαλλία, μια κυβέρνηση Λεπενιστών δεν θα βιαζόταν να επιδιώξει αυτούς τους στόχους. Αλλά, για να παραφράσουμε έναν από τους πιο επιτυχημένους δικτάτορες, τον Αύγουστο Καίσαρα, η Λεπέν θα βιαζόταν αργά. Όπως ο Αύγουστος, θα άφηνε ανέγγιχτη την πρόσοψη της δημοκρατίας, αλλά σε αντίθεση με τον αυτοκράτορα, η διακυβέρνησή της θα ήταν πολύ λιγότερο διαφωτισμένη.
Πηγή: Politico – What to expect from a Lepenist government – Του ROBERT ZARETSKY*
* Ο Robert Zaretsky διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον και στο Ινστιτούτο Γυναικών του Χιούστον. Το τελευταίο του βιβλίο είναι το “Victories Never Last: Reading and Caregiving in a Time of Plague” .
Διαβάστε επίσης:
Ο Πούτιν απειλεί τη Νότια Κορέα: Θα ήταν «μεγάλο λάθος» η αποστολή όπλων στην Ουκρανία
Προειδοποιητικά πυρά της Νότιας Κορέας στα σύνορα με τη Βόρεια Κορέα για 3η φορά εντός Ιουνίου
Τουρκία: Πέντε νεκροί και δεκάδες τραυματίες σε δασικές πυρκαγιές
Φονικός καύσωνας στο Μεξικό: 155 νεκροί από τον Μάρτιο
Πυρά στα σύνορα Ισραήλ-Λιβάνου: Εντείνεται η ανησυχία για το ξέσπασμα ευρύτερου πολέμου
