Διαβάζοντας τα διάφορα κείμενα σε σχέση με τον ουκρανικό πόλεμο, ακόμη και σε εφημερίδες της Αριστεράς, σχηματίζεται η εντύπωση ότι καθένας εκφράζει την άποψή του για τα αίτια του πολέμου, το καθεστώς της Ρωσίας, την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά παραμένοντας πιστός στην εικονική πραγματικότητα που έχει επιβάλει η πολεμική προπαγάνδα του ΝΑΤΟ, δηλαδή στην καλύτερη περίπτωση κάνοντας «αριστερές» τοποθετήσεις με βάση επεξεργασμένες από το ΝΑΤΟ πληροφορίες, ξεχνώντας μια σειρά δεδομένων που δείχνουν ότι οι ευθύνες στον πόλεμο αυτό είναι πολύ πιο μοιρασμένες από όσο μας λέει το επίσημο και «πολιτικώς ορθό» αφήγημα.
Οποιος μάθει το περιεχόμενο των τοποθετήσεων του Νόαμ Τσόμσκι για το θέμα –αν θέλει, μπορεί να τις βρει–, ο οποίος είναι πολύ λιγότερο επιεικής απέναντι στην πολιτική της χώρας του και ψάξει το ντοκιμαντέρ που μεταδόθηκε από τη γαλλική τηλεόραση –μετά το Μαϊντάν αλλά πολύ πριν από τον πόλεμο– με τίτλο «Οι μάσκες της επανάστασης» («Les masques de la révolution») του Μορέιρα και τις συνεντεύξεις του πρώην στελέχους των ελβετικών υπηρεσιών πληροφοριών Ζακ Μποντ βρίσκεται αντιμέτωπος με τελείως διαφορετικά δεδομένα.
01 Πριν από την «επανάσταση» του Μαϊντάν το 2014 η (διεφθαρμένη κατά τα άλλα, αλλά εκλεγμένη) κυβέρνηση αναγνώριζε τη ρωσική γλώσσα ως επίσημη μαζί με την ουκρανική στις ρωσόφωνες επαρχίες. Δεν απαγόρευε κόμματα, κρατούσε ίσες αποστάσεις από Ευρωπαϊκή Ενωση και Ρωσία και πλησίαζε περισσότερο όποιον έδινε μεγαλύτερη βοήθεια. Η δε Ρωσία δεν επιδίωκε την ενσωμάτωση της Κριμαίας στην επικράτειά της.
02 Η «δημοκρατική επανάσταση» του Μαϊντάν είχε ισχυρή υποστήριξη από την Αμερική, της οποίας ένα στέλεχος του υπουργείου Εξωτερικών, η Βικτόρια Νούλαντ, μοίραζε ψωμάκια στους διαδηλωτές. Σ’ αυτή την «επανάσταση» έπαιξαν μεγάλο ρόλο οι νεοναζιστές και η ένοπλη συμμετοχή τους τελικά εξασφάλισε την επιτυχία του πραξικοπήματος, το οποίο έδιωξε την εκλεγμένη κυβέρνηση λίγο καιρό πριν από τις εκλογές.
03 Από τις πρώτες πράξεις της νέας κυβέρνησης ήταν η απονομιμοποίηση της ρωσικής γλώσσας ακόμη και στις ρωσόφωνες περιοχές, όπου έπαυσε να είναι επίσημη γλώσσα μαζί με την ουκρανική. Απονομιμοποιήθηκαν ο κομμουνισμός και όσα κόμματα είχαν κάποια σχέση με αυτόν και ανακηρύχθηκαν «ήρωες του έθνους» τα μέλη και η ηγεσία του ρατσιστικού, γενοκτονικού, αντισημιτικού, αντιρωσικού και αντιπολεμικού κινήματος του Μπαντέρα που, σε συνεργασία με τους Γερμανούς, σκότωσε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες Ρώσους, πολλές εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίους και σχεδόν 100.000 Πολωνούς επιδιώκοντας μια «καθαρή» εθνοτικά Ουκρανία (στην Κριμαία έγιναν κάποιες από τις μεγαλύτερες σφαγές ρωσόφωνων).
04 Οταν οι ρωσόφωνοι του νότου και της ανατολής αντέδρασαν ένοπλες ομάδες νεοναζιστών κατέβηκαν και κατέπνιξαν τις διαμαρτυρίες στο αίμα (η σφαγή της Οδησσού κατέληξε σε πάνω από πενήντα θύματα και οι δράστες της δεν ενοχλήθηκαν ποτέ από τη νέα κυβέρνηση).
05 Οι ΗΠΑ συμμετείχαν άμεσα στη δημιουργία της νέας κυβέρνησης, η οποία είχε και Αμερικανούς τοποτηρητές, και επέμεναν στην τοποθέτηση νεοναζιστή ηγέτη σε κρίσιμη θέση στο υπουργείο Αμυνας της χώρας. Οταν δε οι ρωσόφωνοι του Ντονμπάς επαναστάτησαν ζητώντας καθεστώς ενισχυμένης αυτονομίας έστειλαν το νεοναζιστικό Τάγμα Αζόφ, το οποίο βομβάρδισε αλύπητα τις πόλεις της περιοχής.
06 Η απόσχιση της Κριμαίας δεν ήταν αποτέλεσμα του ρωσικού επεκτατισμού αλλά της δράσης των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου και ακολουθήθηκε από τις ευρωπαϊκές και αμερικανικές κυρώσεις που έσπρωχναν τη Ρωσία σε υψηλότερο επίπεδο σύγκρουσης.
07 Ο πρόεδρος Ζελένσκι εκλέχθηκε δίνοντας την υπόσχεση ότι θα αναζητήσει ειρηνευτική λύση για το Ντονμπάς και άρα ότι θα τηρήσει τις ειρηνευτικές συμφωνίες του Μινσκ. Αργότερα τις καταπάτησε βομβαρδίζοντας αλύπητα το Ντονμπάς και τις πόλεις του, με πάνω από 10.000 θύματα.
08 Λίγο πριν από τη ρωσική εισβολή ο Ζελένσκι έδωσε εντολή στον στρατό της Ουκρανίας να ετοιμάζεται για την «απελευθέρωση» της Κριμαίας. 09 Τέλος, η αίτηση για είσοδο στο ΝΑΤΟ φαίνεται να ήταν η ύστατη πρόκληση στην παγίδα που έστησαν οι Αμερικανοί για να πετύχουν την έναρξη του πολέμου με τη Ρωσία, καθώς και την απότομη αύξηση των επιθέσεων εναντίον του Ντονμπάς και των πόλεών του.
Με δυο λόγια, ο πόλεμος άρχισε από τους Αμερικανούς με έμμεσο τρόπο το 2014 και πέρασε στην ανοιχτή πολεμική σύγκρουση με την απόφαση του Πούτιν για εισβολή το 2022.
Προφανώς ο στόχος τους ήταν να εμπλέξουν τη Ρωσία σε μια σύγκρουση που θα σέρνεται για μήνες και που θα την αποδυναμώσει, αφήνοντάς τους τα χέρια ελεύθερα για τις άμεσες και έμμεσες επεμβάσεις τους στον υπόλοιπο κόσμο.
Ο Πούτιν, μην έχοντας τίποτε πια να χάσει, προχωράει σε μεγαλορωσικό εθνικισμό. Απείλησε με διαίρεση την Ουκρανία όταν κατάλαβε ότι οι Αμερικανοί και η ουκρανική ηγεσία δεν έχουν καμιά διάθεση να αποδεχτούν την ένωση της Κριμαίας με τη Ρωσία, την ουδετεροποίηση της χώρας, τη θέσπιση ομοσπονδιακού συντάγματος με εξασφάλιση δικαιωμάτων στη ρωσόφωνη μειονότητα και την ενισχυμένη αυτονομία στο Ντονμπάς.
Ολα αυτά μας αναδεικνύουν μια πραγματικότητα πολύ διαφορετική από αυτήν με βάση την οποία γίνονται όλες οι τοποθετήσεις των κομμάτων.
Η δημοκρατία προϋποθέτει την ελευθερία των τοποθετήσεων όλων των κομμάτων, αλλά και τη δυνατότητα και το καθήκον, προκειμένου να τοποθετηθούν υπεύθυνα, να λαμβάνουν υπόψη όλα τα δεδομένα στη διαμόρφωση στάσης και όχι μόνο όσα μας παρουσιάζει η πολεμική προπαγάνδα της μιας πλευράς, έστω κι αν αυτή είναι «συμμαχική».
