«Ο κόσμος καταλαβαίνει ότι η Αριστερά δεν έχει τίποτε να του δώσει. Οταν προσφέρει μια αόριστη υπόσχεση, ποιος θα την προτιμήσει από μια λύση που δεν είναι ικανοποιητική και ελκυστική αλλά είναι μετρήσιμη;». Είναι διαπίστωση από στέλεχος της συντηρητικής παράταξης σε προεκλογική κουβέντα.
Ο κυνισμός του εφικτού πήρε την εκδίκησή του. Ο ΣΥΡΙΖΑ διακριτά κυνήγησε ψήφους στο όνομα της χρηστής διαχείρισης, ενώ η ΝΔ σάρωσε με την παραδοσιακή πολιτική εξυπηρέτησης, διανέμοντας μεγάλο κομμάτι πίτας στα μεγάλα πορτοφόλια και μικρότερο έως ψίχουλα στους υπόλοιπους. Εχοντας χάσει στελέχη δεξιά και αριστερά από την πλούσια δεξαμενή του, το ΠΑΣΟΚ πρόβαλε την αξεπέραστη πείρα του στη διαχείριση της κοινωνίας και της κρατικής μηχανής. Το ΚΚΕ ανεμίζει πάντα τη σημαία του αγώνα και της θυσίας για να μην περάσουν τα αντιλαϊκά μέτρα. Το ΜέΡΑ25 στροβιλίστηκε μεταξύ καλών προθέσεων και μοντέρνας Realpolitik χωρίς να συνδέει τον ριζοσπαστικό λόγο της καταγγελίας και της σύγκρουσης με μια «ελπίδα».
Το νέο πολιτικό σκηνικό στήθηκε από την πρώτη αναμέτρηση του Μαΐου και τα περιθώρια επανορθώσεων ήταν περιορισμένα. Το είχε χαράξει ήδη η νέα τετραετία Μητσοτάκη που προοιωνίζεται ακόμη μεγαλύτερη αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των ισχυρών, με τη διάνοιξη νέων «χρυσοφόρων» τομέων στην υγεία και την παιδεία. Μια παγίωση της κοινωνίας όχι απλώς των δύο τρίτων αλλά του 1% επί του 99%. Η απογοήτευση πλημμύρισε τους θιασώτες του μανιχαϊσμού, της καφενειακής πολιτικής ανάλυσης.
Σε περιβάλλοντα δυσμενή έχουν αναπτυχθεί πρωτόγνωρες συγκρούσεις και ταπεινωτικές υποχωρήσεις. Για παράδειγμα, θεωρώντας τη Γαλλική Επανάσταση ως διαρκή κοινωνικό και πολιτικό εμφύλιο, η Ανί Ζουρντάν στη «Νέα ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης» (εκδ. Πόλις) αποδεικνύει πώς η ανάγκη για ψωμί κίνησε μυλόπετρες που συνέθλιψαν αιώνες ελέω Θεού εξουσίας.
Ο καθηγητής Θωμάς Μαυροφίδης παρατήρησε εύστοχα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έδωσε ξεκάθαρο όραμα στον ριζοσπαστικοποιημένο κόσμο των πλατειών, του έταξε πολλά και επιπλέον δεν τα υλοποίησε. Γι’ αυτό και κίνησαν για άλλες πολιτείες. Οταν η αλλαγή, η ρήξη και η ελπίδα εμπνέουν και έχουν μια οραματική διέξοδο, τότε σαρώνουν. Ομοίως πράττει παραδοσιακά η Δεξιά με την τέχνη του εφικτού. Το κλειδί είναι η διάδραση με τον κόσμο, να τον εκφράζουν και να βαδίζουν μαζί στο καλύτερο αύριο. Η Ευδοκία από την τραγωδία των Τεμπών ύψωσε ανάστημα και το ερώτημα είναι ποιος θα της βάλει πλάτη: «Μετά από μια σύγκρουση με την πραγματικότητα όπου τα ψεύτικα λόγια του παρελθόντος συγκρούονται με τις αληθινές μας πράξεις στο παρόν, θα σας δείξουμε την πραγματική μας δύναμη».
