Συµβαδίζει µε την εποχή η διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ; Ηταν αναπόδραστη από τη στιγµή που η σύνθεση κατέστη αδύνατη. Συµβαδίζει όµως µε την εποχή της η σύνθεση της ηγετικής οµάδας στη Ν∆. Επιασε τον σφυγµό, απαίτησε επιστροφή στην εξουσία, σύναψε κρίσιµες συµµαχίες µε όµορους εκσυγχρονιστικούς χώρους, επικοινώνησε τέλεια το αντιΣΥΡΙΖΑ µέτωπο µε το οποίο ουσιαστικά χαρακτήριζε «τοξικό» ό,τι ταξικό. Βρήκε ρόλο στην πολιτική, αγκάλιασε τα µπουµπούκια του δεξιού σύµπαντος και κέρδισε.
Είχε όµως τεράστια επιτυχία επειδή επέβαλε τον ρόλο της ως απόλυτου µεσολαβητή. Η οικογένεια Μητσοτάκη ανέκαθεν συνοµιλούσε µε τα διεθνή κέντρα αποφάσεων. Πλέον για χάρη των ελίτ προσπορίζει αµύθητα οφέλη µε «πράσινες» και άλλες τελευταίας κοπής πολιτικές, αλλάζει δόγµατα και επιβάλλει διά πυρός και σιδήρου νόµους, ασυλίες και αριστείες. Κανείς λοιπόν δεν πρέπει να απορεί γιατί τα κανάλια των συµφερόντων προσφέρουν στην κυβέρνηση τη θαλπωρή της αέναης ευµενούς δηµοσιότητας.
Ως συλλογικός καπιταλιστής, η κυβέρνηση διαλύει κάθε µικροµεσαία ή µεσαία επιχειρηµατικότητα προς όφελος των κολοσσών, αλλάζοντας το οικονοµικό και κοινωνικό τοπίο. Είναι αυτή η κυβέρνηση που έχει το σχέδιο και το know how για να προσφέρει στις δυνάµεις του κεφαλαίου το απαιτούµενο υλικό για να καλοπεράσουν όταν εν καιρώ το καράβι της οικονοµίας θα θρυµµατιστεί στα βράχια του δηµόσιου και ιδιωτικού χρέους.
Παράλληλα, επιτεύχθηκε ο στόχος του Μάκη Βορίδη να εξοβελίσει την κατ’ αυτόν ιδεολογική ηγεµονία της Αριστεράς. Πλέον τον νεοφιλελευθερισµό προσκυνούν –ή δεν τον αµφισβητούν στην πράξη– και τµήµατα ψηφοφόρων της Αριστεράς. Εποµένως το πρόβληµα δεν είναι η ενότητα της Αριστεράς, αλλά η απουσία κοινής στόχευσης µε δυναµικό, τεκµηριωµένα εφικτό µοντέλο δράσης. Με την Αριστερά µακριά από την εποχή της ο Μητσοτάκης θα παίρνει τα πάντα µε το 41%.
