Οι δημοσκοπήσεις, τις οποίες χρησιμοποίησε ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να εδραιωθεί, δείχνουν ότι πέφτει σαν σάπιο φρούτο από το κλαδί. Οι σπασμωδικές κινήσεις, όπως ο ανασχηματισμός, δεν έπεισαν ούτε τους μισούς (πάνω από έξι στους δέκα) και κατέφυγε στο βαρύ πυροβολικό των εξοπλισμών της «εθνικής ενότητας». Επόμενο τρικ ήταν η τραμπική anti-woke ατζέντα για την ανάσχεση των διαρροών προς τα ακροδεξιά. Ο Βορίδης ανακοίνωσε λουκέτο σε κέντρα αλλοδαπών που είχαν ήδη κλείσει και τσεκούρωμα, λεκτικό και θεσμικό, σε διαδικασίες ασύλου, ενώ ο Φλωρίδης έστειλε στην παρανομία την παρένθετη μητρότητα για τα ομόφυλα ζευγάρια, παρότι βοά το trafficking για τα ετερόφυλα. Με τα επεισοδιακά σκηνικά των θιγμένων χριστιανών στις τέχνες και στα θεάματα έκλεισε το τρίπτυχο πατρίς – θρησκεία – οικογένεια.
Ο λογαριασμός στην κάλπη δεν βγαίνει για τη ΝΔ και αντίστοιχη δυσαρέσκεια επικρατεί στην αντιπολίτευση. Η κινητικότητα στη δεξιά πολυκατοικία και στις ομάδες των ολιγαρχών δείχνει ότι επέρχονται εξελίξεις. Η ηγεμονική παρουσία Δένδια στον «εθνικό χώρο» του Πενταγώνου αποτελεί μια λύση, που θα έλεγε και ο ποιητής. Ο αναβαπτισμένος στα υψηλά αγγλικά του Χάρβαρντ Τσίπρας σπρώχνεται ως ετέρα λύση «εθνικής» ανάγκης. Υστατο ανάχωμα και η Πλεύση. Πίσω από τις πολιτικές τακτικές είναι μια κοινωνία που της ζητούν την ψήφο. Ουσιαστικά την προτίμηση στα πρόσωπα της επερχόμενης τραγωδίας μετά την ισοπεδωτική διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Ποιος από όλους θέτει ως στόχο το ξήλωμα των πολιτικών που ανέβασαν το ρεύμα, που άδειασαν τα πορτοφόλια μας για τα βασικά, την τροφή και τη στέγαση, που κλείνουν ακόμη μαγαζιά, που μπαζώνουν απόρρητα και εργαλειοποιούν τη Δικαιοσύνη και τους θεσμούς;
Όσο γλυκιά κι αν είναι η (ανα) κατάληψη των θερινών ανακτόρων, τόσο απομακρύνεται όταν προσεγγίζει φθαρμένες πολιτικές. Γιατί στο τέλος ταυτίζεται με αυτές.
