Ας αποφασίσουμε ποιον Τσίπρα θέλουμε. Τον είδατε τον Μητσοτάκη; Τανγκό με τους νεκρούς στο Μάτι, βαλς με τις περικεφαλαίες στα συλλαλητήρια, και βγήκε πρωθυπουργός για να τον μουντζώνει τώρα όλη η Ελλάδα. Μία τέτοια νίκη του Τσίπρα θέλουμε;
«Βάρα τον αλύπητα», «Ζήτα του παραίτηση», «Το κεφάλι του στο πιάτο»… Αρκετοί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ περίμεναν με τέτοιες διαθέσεις τη χθεσινή συνέντευξη Τύπου του Αλέξη Τσίπρα. Κι όσο η λέξη «παραιτήσου» δεν ακουγόταν, τόσο παθιάζονταν. Κι όταν ακούστηκε η λέξη «συνεννοήση», τότε απόρησαν.
Είναι λογικό. Ο Τσίπρας είναι ένα πολύ αγαπητό πρόσωπο στους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ (ο Τσίπρας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, για να μην κοροϊδευόμαστε), οπότε ο καθένας προβάλλει σε αυτόν το είδος της αντιπολίτευσης που θα ήθελε να κάνει.
Και για να μη βγάζω την ουρά μου απ’ έξω, και προσωπικά τον προτιμώ όταν κολλάει τον Μητσοτάκη στον τοίχο, στη Βουλή, παρά όταν τον βλέπω ήπιο, να έχει… ασπαστεί τον Βουδισμό.
Όμως για μισό λεπτό. Εδώ δεν πρόκειται για κάποιου είδους ντέρμπι, αλλά για το μέλλον της χώρας. Κι όταν μιλάς, πρέπει να γνωρίζεις για τι μιλάς και σε ποιες συνθήκες.
Η χθεσινή συνέντευξη Τύπου δεν έγινε με αφορμή το εργασιακό, το εκπαιδευτικό ή το ασφαλιστικό, για να βάλεις τον άλλο κάτω και να τον πατάς. Η χθεσινή συνέντευξη Τύπου δόθηκε ύστερα από μία εθνική καταστροφή, στο έδαφος της καμένης γης.
Κι αν η μία πτυχή της καταστροφής έχει να κάνει με την αδιαφορία και την αλαζονεία του μητσοτακικού κράτους, η άλλη έχει να κάνει με τις άθλιες δομές, τη διαχρονική ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού. Τα έζησε ο Τσίπρας στο Μάτι. Και «κάηκε» από αυτά. Άλλο αν ο Μητσοτάκης ήρθε και επιβράβευσε Τσουβάλα και Κοκοκούρη προάγοντάς τους γιατί… κάτι καλό θα έκαναν.
Το πιο εύκολο πράγμα για τον Τσίπρα χθες ήταν να ζητήσει παραιτήσεις. Εκείνος όμως έκανε μία υπέρβαση, λέγοντας ότι όποια πρόσωπα κι αν αναλάβουν υπ’ αυτές τις δομές, θα αποτύχουν. Την είδατε την πυροσβεστική δύναμη της Ρουμανίας; Τα μέσα, τον εξοπλισμό, τον τρόπο δράσης; Το ελληνικό κράτος στον τομέα της πυρόσβεσης θέλει γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή.
Ας αποφασίσουμε ποιον Τσίπρα θέλουμε. Ο χορός πάνω στις στάχτες είναι εύκολη υπόθεση. Τον είδατε τον Μητσοτάκη; Τανγκό με τους νεκρούς στο Μάτι, βαλς με τις περικεφαλαίες στα συλλαλητήρια, και βγήκε πρωθυπουργός για να τον μουντζώνει τώρα όλη η Ελλάδα. Μία τέτοια νίκη του Τσίπρα θέλουμε;
Αν είναι να επιστρέψει ο Τσίπρας, θα επιστρέψει έχοντας μάθει και από τα σωστά και από τα λάθη του. Δε λέω να γίνει ένας άνευρος, άχρωμος πολιτικός του Κέντρου, γιατί Κέντρο ούτως ή άλλως δεν υπάρχει πια, κι αν του λένε ότι υπάρχει, μεγάλο λάθος κάνουν.
Αν όμως ο Τσίπρας συνδυάσει το νεύρο και το πάθος της πρώτης περιόδου με μια νέα ωριμότητα και σπουδή, τότε καλώς να ορίσει.
