Ζούμε σε δύσκολες και περίεργες εποχές.
Σε εποχές όπου τα κράτη και ο πολιτισμός τους, όπως και τα συμφέροντα των λαών τους πρέπει να υποτάσσονται στον σχεδιασμό των ισχυρών του πλανήτη για μια νέα παγκόσμια ισορροπία.
Οι άνθρωποι, ως προσωπικότητες και συλλογικότητες με διακριτό ιστορικό και ιδεολογικό υπόβαθρο δεν σημαίνουν όσα σήμαιναν στον ανθρωποκεντρικό παρελθόν. Σημασία έχουν πλέον μόνο τα άτομα, ως παραγωγικές μονάδες και οι ομάδες ατόμων (κράτη) ως «εργαλεία» πολιτικής και κοινωνικής ισχύος στα χέρια των ισχυρών. Και υποτάσσονται άλλοτε με το μαστίγιο και άλλοτε με το καρότο.
Είναι απολύτως λογικό μέσα σε αυτό το περιβάλλον, προσωπικότητες που δεν υπέκυψαν στην «κοπαδοποίηση» και την «ισοπέδωση», αλλά παραμένουν ιδιαίτερα δημοφιλείς στην κοινωνία, να αποτελούν εν δυνάμει κίνδυνο για τα σχέδια των ισχυρών, ο οποίος πρέπει να εξαλειφθεί. Και αυτό γίνεται συνήθως και στις ημέρες μας με το γνωστό «πιστόλι» της δημόσιας λοιδωρίας, απαξίωσης και υποβάθμισής τους.
Μία τέτοια περίπτωση εκτιμώ πως είναι και ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, ο οποίος, σοφά πράττοντας άφησε τον χρόνο να τον δικαιώσει και τώρα, που ούτε ίχνος λάσπης από τους τόνους που έπεσαν πάνω του και πάνω στην κυβέρνησή του δεν έχει μείνει, αποτελεί εμπόδιο για όσους θέλουν να μετατρέψουν τη χώρα σε «χώρο», να «πολτοποιήσουν» τον ελληνισμό και να ακολουθήσουν οποιαδήποτε ακραία ατζέντα διχασμού του λαού ή μίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής που θα εξοντώσει τα ασθενέστερα τμήματα της κοινωνίας.
Οι εχθροί του, μοιρασμένοι σε διάφορα «πόστα» και ιδεολογικές πτέρυγες, προσπάθησαν επί μακρόν να τον εξουδετερώσουν. Δεν τα κατάφεραν. Ούτε όταν έβαλαν την Ελλάδα στο παγκόσμιο στόχαστρο με την μεγάλη καθυστέρηση των ολυμπιακών έργων, ούτε με τις υποκλοπές τηλεφώνων, ούτε με τη λυσσαλέα μάχη για τον «βασικό μέτοχο», ούτε με τις μεγάλες πυρκαγιές του 2007, ούτε με το περιβόητο «σχέδιο Ανάν» για την Κύπρο, ούτε με την αβάσταχτη πίεση ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, ούτε και με τα δήθεν σκάνδαλα που έστησαν, αλλά καταρρίφθηκαν όλα, στα χρόνια που ακολούθησαν.
Ο Καραμανλής βγήκε αλώβητος από όλα!
Και ο λαός απολαμβάνει την αξιοπρεπή σιωπή του. Σιωπή που άφρονες εκλαμβάνουν ως αδυναμία ή παραίτηση από το πατριωτικό καθήκον, γνώμονα απόλυτο και αδιαπραγμάτευτο στήριγμα των αρχών και αξιών του «Καραμανλισμού».
Μεταξύ αυτών και πολιτικοί επίγονοι που έστριψαν το καράβι της δικής του, βαθύτατα ελληνικής, πατριωτικής και μετριοπαθούς κεντροδεξιάς, σε άλλες κατευθύνσεις και δεν υπερασπίστηκαν τις πολιτικές επιλογές του.
Είναι γεγονός ότι είναι πολλοί ,οι οποίοι σήμερα έχουν λόγους να τρέμουν την σιωπή του.
Δεν ξέρουν, αλλά υπολογίζουν πόσα ξέρει και πόσα μπορεί να πει.
Ξέρουν επίσης ότι παρέμεινε ένα μεγάλο «κεφάλαιο» για την Ελλάδα, ίσως μεγαλύτερο και από την εποχή που υπήρξε πρωθυπουργός, «ελπίδα» για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων όταν οι ανάγκες και ο τόπος θα τον καλέσουν και πάλι στην πρώτη γραμμή.
Προσπαθούν πάλι να τον προκαλέσουν, να τον μηδενίσουν.
Μάταιος ο κόπος τους.
Ο Καραμανλής λέει μόνο όσα πρέπει..
Τον άκουσα προσεκτικά στη δημόσια δήλωση που έκανε στη ΔΕΘ. Τριάντα επτά λέξεις, όλες κι όλες. Με τη βαρύτητα στο τέλος: «…προς όφελος όλων των Ελλήνων και πρωτίστως των οικονομικά ασθενέστερων».
Τον άκουσαν και οι εχθροί του. Και κατάλαβαν…
Δεν υποκύπτει, δεν τους επιτρέπει να παίξουν το παιχνίδι με τους δικούς τους όρους.
Θεωρώ μάλλον βέβαιο λοιπόν ότι, ευκαιρίας δοθείσης, θα συνεχιστούν οι σε βάρος του επιθέσεις.
Ε, και; Θεατρικά προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν πως το «αληθινό και καθαρό» δεν ηττάται.. Υποκρίνονται πως δεν έχουν αντιληφθεί ότι η δύναμη της σιωπής του Καραμανλή είναι ισχυρότερη από τη δύναμη των δικών τους αερολογιών.
Δυστυχώς γι’ αυτούς, ο ελληνικός λαός έχουν καταλάβει τι σημαίνει «Καραμανλής».
Κάποτε θα αναγκαστούν να αφήσουν τις υποκρισίες. Και θα γίνει με… «εκκωφαντικό» τρόπο!
Σημείωση: Ο Νίκος Νικολόπουλος είναι Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος και Ανεξάρτητος Βουλευτής
