«Πώς σου φάνηκε ο Αλέξης Τσίπρας στη νέα εκδήλωση του Ινστιτούτου του;» ρώτησα φίλο που παραβρέθηκε στην εκδήλωση για το Κράτος Δικαίου και τη Δικαιοσύνη, για να παρακολουθήσει κυρίως την ομιλία του πρώην πρωθυπουργού. «Παλιά στην Ελλάδα λέγαμε ότι είσαι ό,τι δηλώσεις, τώρα πια είσαι ό,τι εκδηλώσεις» μου είπε και θεώρησα πως βρήκε ευκαιρία για λογοπαίγνιο.
«Και για να έχουμε καλό ρώτημα, τι εκδήλωσε ο Τσίπρας;» συνέχισα για να πάω στην ουσία.
«Την αγωνία του αποτυχημένου σκηνοθέτη» μου απάντησε, «ο οποίος πιστεύει ότι αν έχει μεγάλο budget και καλές σχέσεις με κριτικούς κινηματογράφου, θα πείσει όλους πως η ταινία του είναι αριστούργημα».
Η προσέγγισή του μου φάνηκε σκληρή, αλλά υπάρχουν και χειρότερες. Απ ό,τι φαίνεται, ο Αλέξης Τσίπρας, σε κάθε προσπάθεια που κάνει να δημιουργήσει τεχνητά γύρω του αυτό που θεωρεί τόξο αποδοχής, ρίχνει συνεχώς βέλη, σε όσους και όσα τον στήριξαν.
Η λήξη της εκδήλωσης του Ινστιτούτου, δεν συγκέντρωσε τις καλές κριτικές που περίμενε ο Αλέξης Τσίπρας. Δεν αναφέρομαι στα δημοσιεύματα, αλλά σε όσα σχολιάστηκαν και μάλιστα πικρόχολα. Για την ακρίβεια τα σχόλια ξεκίνησαν πολύ πριν την εκδήλωση, με την ανακοίνωση των ονομάτων που συμμετείχαν στα πάνελ. Αφενός υπήρχε το γνωστό μπαλαμούτι της «ευρείας» εκπροσώπησης, όχι των απόψεων αλλά αυτών που θα δώσουν το στίγμα της πολιτικής μετάνοιας. Μαθαίνω μάλιστα ότι ο Νίκος Μαρατζίδης, εκ των στρατηγών της ήττας ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτός που ετοιμάζει τη νέα εκδήλωση του Ινστιτούτου στη Θεσσαλονίκη. Από την άλλη υπήρξε η απουσία ανθρώπων που κατά τους κουτσομπόληδες (όχι απαραίτητα τους βαθυστόχαστους αναλυτές) δηλώνουν ότι ο Αλέξης με κάθε ευκαιρία αποδεικνύεται αγνώμων, καιροσκόπος και άφιλος.
Ως απόδειξη της κριτικής αυτής, σημειώνουν, πως παρότι το θέμα της εκδήλωσης αφορούσε τη Δικαιοσύνη και το Κράτος Δικαίου, έλειπαν από τα πάνελ ο ευρωβουλευτής Κώστας Αρβανίτης και ο ποινικολόγος Γιάννης Μαντζουράνης. Ανεξάρτητα από το πώς αξιολογεί κάποιος τα δύο αυτά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν δώσει αμφότερα μάχες για το Κράτος Δικαίου και τη Δικαιοσύνη εκπροσωπώντας τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Κώστας Αρβανίτης, σήκωσε πολιτικά και επικοινωνιακά στην Ευρωβουλή, το θέμα των υποκλοπών, των push backs αλλά κυρίως του Κράτους Δικαίου και των επιθέσεων που δέχθηκε ο Τύπος από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Πήρε την πρωτοβουλία για το έγκλημα στα Τέμπη και ανάγκασε την Ευρωβουλή να ακούσει τους γονείς των θυμάτων στα Τέμπη. Αν μη τι άλλο, είχε το δικαίωμα να μιλήσει για τα θέματα αυτά τουλάχιστον με την έννοια της εμπειρίας που είχε.
Από την άλλη, ο Γιάννης Μαντζουράνης, ο οποίος ήταν παρών σε όλες τις μάχες που έδωσε (ή έτσι πιστεύαμε) ο Αλέξης Τσίπρας για το Κράτος Δικαίου , με νομικές συμβουλές και ανυποχώρητη πολιτική στάση, ήταν επίσης απών. Χειρίστηκε το θέμα των τηλεοπτικών αδειών, υπερασπίστηκε νομικά τους εισαγγελείς και τον Κώστα Βαξεβάνη στη μάχη που έδωσαν για το σκάνδαλο της Novartis και βέβαια τον Νίκο Παππά και τον Λευτέρη Κρέτσο στις νομικές περιπέτειες που είχαν με τους χειρισμούς των τηλεοπτικών αδειών. Επιπλέον , ο Γιάννης Μαντζουράνης , όπως μου λένε, ήταν δικηγόρος του Τσίπρα και της οικογένειάς του σε διάφορα σοβαρά και επικίνδυνα θέματα, στα οποία συμπεριλαμβάνεται και η υπόθεση με το λεγόμενο σπίτι στο Σούνιο. Η υπόθεση κερδήθηκε με δύο δημοσιογράφους κατηγορούμενους, ένας εκ των οποίων ήταν ο Γιάννης Κουρτάκης. Και να που η μοίρα, ή μάλλον οι επιλογές του Αλέξη Τσίπρα τα έφεραν έτσι, ώστε ο Μαντζουράνης να μην έχει λόγο για το Κράτος Δικαίου σε μια εκδήλωση που διοργανώνει ο πρώην πρωθυπουργός, ενώ την ίδια ώρα ο Κουρτάκης να είναι συνομιλητής του.
Από τα πάνελ της εκδήλωσης, έλειπε και ο Γιώργος Κύρτσος, ο οποίος είχε θεωρητικά διπλό λόγο να παραβρίσκεται: ήταν θύμα των υποκλοπών και έδωσε μάχη ως ευρωβουλευτής για το Κράτος Δικαίου και όλα τα θέματα που απασχολούσαν την εκδήλωση.
Απών ήταν και ο Λευτέρης Κρέτσος πρώην υπουργός, καθηγητής Πανεπιστημίου στην Αγγλία και ο άνθρωπος που ένοιωσε στο πετσί του τι σημαίνει έλλειψη Κράτους Δικαίου και σύρθηκε στα δικαστήρια γιατί έκανε το καθήκον του.
Στο πάνελ παραβρέθηκε πάντως μια κυρία Δανάη Κολτσίδα, που απ ό,τι διάβασα, αποχώρησε με την ομάδα της Έφης Αχτσιόγλου από το ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, αλλά παρέμεινε στο Ινστιτούτο Νίκος Πουλατζάς του κόμματος για αρκετό καιρό και φαντάζομαι με μισθό. Είδε όμως το φως το αληθινό και επανεμφανίστηκε δίπλα στον Τσίπρα να σηματοδοτήσει τη νέα κάθοδο στο λαό, την ενωτική και όχι τη διαλυτική στην οποία συμμετείχε.
«Ανθ υμών Γουλιμής» σχολίασε όταν ρωτήθηκε από φίλους, κάποιος από αυτούς που έπρεπε να είναι, αλλά δεν ήταν στα πάνελ του Ινστιτούτου Τσίπρα. Τώρα για να λέμε την αλήθεια, δεν είπε μόνο αυτό, είπε κι άλλα ,αλλά καλό είναι να μην μεταφέρονται δημόσια πράγματα που λέγονται ιδιωτικά υπό καθεστώς οργής.
Από τη άλλη μεριά, ο Αλέξης Τσίπρας, έχει τις δικές του εμπειρίες και το δικαίωμα να περάσει από την εποχή της γνώμης στην εποχή της συγγνώμης. Να ονειρεύεται μια άλλη πολιτική προοπτική, πιστεύοντας ότι ο κόσμος και γιατί όχι και το σύμπαν, του χρωστάνε. Είναι δικαίωμά του να ονειρεύεται να πάει στο Χάρβαρντ (όπως γράφτηκε), χωρίς να συμμερίζεται τις κατηγορίες πως όλο αυτό φανερώνει έναν μικροαστικό συμπλεγματισμό και απωθημένα.
Αν είχα το προνόμιο να είμαι συνομιλητής του Αλέξη Τσίπρα, θα του έδινα μόνο μια συμβουλή: έχει σημασία να κρατάει τα προσχήματα ακόμη και στις πιο κυνικές αποφάσεις του. Δεν είναι ούτε πρέπον ούτε και συμφέρον για τον ίδιο, να λέει ότι δεν υπάρχει Αντιπολίτευση στην Ελλάδα, ενώ στο ακροατήριο είναι ο Σωκράτης Φάμελλος, αρχηγός της Αντιπολίτευσης και του κόμματος που εκλέγεται βουλευτής. Πόσο μάλλον, όταν αυτή την Αντιπολίτευση τη έχει αφήσει ο ίδιος ο Τσίπρας πίσω του από το 2019 και μάλιστα συνειδητά.