Το ΠΑΜΕ (Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο), που αποτελεί το εν πολλοίς αμιγώς κομματικό μετωπικό σχήμα/παράταξη του ΚΚΕ στον χώρο των εργαζομένων όλων των κλάδων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, είναι δημιούργημα της ηγεσίας του ΚΚΕ στη μετά Χαρίλαο Φλωράκη – Γρηγόρη Φαράκο εποχή (δηλ. από τη διάσπαση στο 13ο Συνέδριο/Φλεβάρης 1991 και εντεύθεν με Γραμματείς Αλέκα Παπαρήγα και Δημήτρη Κουτσούμπα), όταν το «Ενα είν’ το Κόμμα» διαγράφοντας ως ρεφορμιστικές τις εμπειρίες και την πολιτική χρόνων εγκατέλειψε τον κλασικό κανόνα του ταξικού συνδικαλισμού «ένα σωματείο, μία ομοσπονδία/ένα Εργατικό Κέντρο, μία ΓΣΕΕ».
Όπως υπογράμμιζα στο προηγούμενο άρθρο με τίτλο «Οι φυλές των εργατοπατέρων και το τιμημένο ΠΑΜΕ… αλλιώς», το ΚΚΕ κινήθηκε διασπαστικά και σεχταριστικά συγκροτώντας το υποτίθεται καθαρόαιμο ταξικά ΠΑΜΕ ενάντια σε όλες τις άλλες δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις – τουτέστιν ως αντιΓΣΕΕ και αντιΑΔΕΔΥ –, χαρακτηρίζοντάς τες συλλήβδην ρεφορμιστικές, οπορτουνιστικές, ου μην αλλά και προδοτικές για τα συμφέροντα των εργαζομένων (όπως φυσικά και τις συνδικαλιστικές παρατάξεις που πρόσκεινται ή ελέγχονται από άλλα κόμματα).
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο koutipandoras.gr
