Mε το επεισόδιο της Κάσου η Αγκυρα προώθησε διά των όπλων τη θέση της ότι τα ελληνικά νησιά είναι ανύπαρκτα από νοµικής άποψης και συνακόλουθα δεν µπορούν να έχουν κανενός είδους κυριαρχικό δικαίωµα. Πράγµατι, η Τουρκία δεν υποστηρίζει ότι τα νησιά του Αιγαίου έχουν µικρότερη ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα από αυτήν που υποστηρίζει η Αθήνα ότι έχουν αλλά ότι δεν µπορούν να έχουν ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα γενικώς, καθώς επίσης ότι η Ελλάδα δεν µπορεί να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα δώδεκα ναυτικά µίλια γιατί το Αιγαίο είναι «θάλασσα ειδικών συνθηκών» και άρα σε αυτήν δεν µπορεί να εφαρµοστεί το διεθνές δίκαιο.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι υπάρχει ένα κυρίαρχο αφήγηµα σύµφωνα µε το οποίο η Τουρκία «έχει τις πλάτες των ΗΠΑ» σε αυτήν της την προσπάθεια. Οµως αυτό δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι συµβαίνει. Καταρχάς, είναι εξαιρετικά απίθανο ότι η µακρόπνοη αµερικανική υψηλή στρατηγική θα έβλεπε µε καλό µάτι την επικίνδυνα ανερχόµενη Τουρκία να κατέχει την κρίσιµη περιοχή του Αιγαίου. Κι αυτό όχι µόνο γιατί η Τουρκία «αρµενίζει» ολοταχώς προς ανατολάς, µετατρεπόµενη σταδιακά σε µέρος τής, χαλαρής µεν υπαρκτής δε, πανευρασιατικής γεωπολιτικής συσπείρωσης που απειλεί να διαµορφώσει ένα τροµακτικά µεγάλων µεγεθών αντίπαλο δέος στον ευρωατλαντικό κόσµο, αλλά και γιατί οι νοµικές αναγνώσεις της Αγκυρας για το δίκαιο της θάλασσας δεν συµβαδίζουν µε τα αµερικανικά γεωπολιτικά συµφέροντα.
Συγκεκριµένα, η Τουρκία ισχυρίζεται ότι τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου δεν έχουν υφαλοκρηπίδα γιατί «επικάθονται» επί της υφαλοκρηπίδας της µικρασιατικής ακτής και αποτελούν προέκτασή της. Η θέση αυτή αποτελεί ακραία έκφανση µιας ευρύτερης αντίληψης που θεωρεί ότι η ηπειρωτική στεριά έχει µεγαλύτερη σπουδαιότητα από τα παρακείµενα νησιά. Αυτή ακριβώς είναι η θέση των χερσαίων δυνάµεων του πλανήτη και συγκεκριµένα της Κίνας και της Ρωσίας. Επιπροσθέτως, η Τουρκία θεωρεί ότι τα ελληνικά νησιά είναι θύλακες περιορισµένης κυριαρχίας µέσα στο τουρκικό «γαλάζιο έδαφος». Οµως, η αντίληψη περί «γαλάζιου εδάφους» διαµορφώθηκε αρχικώς από την Κίνα στη Νότιο Σινική θάλασσα. Τέλος, η θέση της Τουρκίας ότι το Αιγαίο είναι «θάλασσα ειδικών συνθηκών» και δεν µπορεί να εφαρµοστεί σε αυτό το δίκαιο της θάλασσας είναι απόλυτα ταυτόσηµη µε τις θέσεις της Κίνας. Αρα, αν η Τουρκία επιβάλει τις θέσεις της στο Αιγαίο, τότε θα δηµιουργηθεί ένα στιβαρό γεωπολιτικό αλλά και νοµικό υπόβαθρο, το οποίο θα επιτρέψει τόσο στην Κίνα στη Νότιο Σινική θάλασσα όσο και στη Ρωσία στον Αρκτικό να επιβάλουν τις δικές τους θέσεις και να επιτύχουν ένα σοβαρό πλήγµα στη γεωπολιτική στρατηγική των ναυτικών δυνάµεων, δηλαδή των Ηνωµένων Πολιτειών και των συµµάχων τους.
Και προκύπτει το ερώτηµα πώς οι ελληνικές ηγεσίες, που κόπτονται τόσο πολύ για τη συστράτευση µε τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας», δεν νοιάζονται καθόλου για το ότι είναι έτοιµες να επιφέρουν διά της αδράνειάς τους ένα ισχυρό πλήγµα στα ζωτικά γεωπολιτικά συµφέροντα της ∆ύσης;
Γίνεται ξανά επίκαιρο λοιπόν το ερώτηµα «ποιος κυβερνά αυτήν τη χώρα»; Σίγουρα δεν είναι ο ελληνικός λαός. Ακόµη όµως και αν µετατρέπαµε το ερώτηµα στο «ποια ξένη πρωτεύουσα κυβερνά αυτήν τη χώρα;», µήπως η σωστή απάντηση δεν είναι η Ουάσινγκτον αλλά η Αγκυρα;
