Ποια τηλεδιοίκηση; Αυτοί δεν μπορούν να φτιάξουν ούτε τα ασανσέρ στους σταθμούς των τρένων

Απίστευτες εικόνες εγκατάλειψης στους σιδηροδρομικούς σταθμούς Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Πρώτα χαλάνε οι υποδομές. Και μετά μέχρι να φτιαχτούν, προλαβαίνουν να χαλάσουν και τα προειδοποιητικά σήματα της βλάβης, που έχει κολλήσει πρόχειρα κάποιος γράφοντας σε χαρτιά με μαρκαδόρους.

Από την πρώτη εικόνα που αντικρίζει κανείς στον σταθμό Λαρίσης νιώθει την εγκατάλειψη. Χαλασμένες κυλιόμενες σκάλες, κλειστά κλιμακοστάσια και χαλασμένα, χωρίς κανείς να φτιάχνει τίποτα για πολλές βδομάδες. Επομένως στις ελάχιστες υποδομές που λειτουργούν συνωστίζονται πολλοί άνθρωποι και άλλοι προκειμένου να προλάβουν το τρένο τους, αναγκάζονται να ανεβαίνουν φορτωμένοι με βαλίτσες τις σκάλες, με αποτέλεσμα να διαδραματίζονται εικόνες που θα βλέπαμε στον ίδιο σταθμό, 50 χρόνια πριν. Όπως βλέπετε, οι αρχές δεν έχουν καταφέρει καν να κρατήσουν στη θέση του το προστατευτικό κορδόνι για να μην μπαίνουν οι επιβάτες στη χαλασμένη σκάλα.

Η επόμενη εικόνα εγκατάλειψης που αντικρίζει κανείς στον σιδηροδρομικό σταθμό είναι το μόνιμα χαλασμένο ασανσέρ το οποίο είναι τόσο καιρό ανενεργό που έχουν ξεβάψει ακόμα και τα χαρτιά Α4 που τοποθέτησαν πρόχειρα οι αρχές να προειδοποιεί τους επιβάτες. Επίσης διακρίνει κανείς μια πρόσβαση σε υπόγεια διάβαση, η οποία επίσης παραμένει κλειστή για πολύ καιρό, σαν στοιχειωμένη. Τα χαρτιά που ειδοποιούν είναι πια σκισμένα, με αποτέλεσμα να αφήνουν τον αναγνώστη με την απορία, για ποιον λόγο είναι τελικά κλειστό και αυτό;

Όμως τα πράγματα και στον σταθμό Θεσσαλονίκη δεν δείχνουν καλύτερα. Τουρίστες βλαστημάνε μπροστά στις χαλασμένες κυλιόμενες σκάλες και αναγκάζονται να ανέβουν φορτωμένοι με βαλίτσες, από το κανονικό κλιμακοστάσιο.

Η πρώτη εικόνα που συναντά κανένας φτάνοντας στη Θεσσαλονίκη, είναι τα χαλασμένα παγκάκια. Έτσι, ενώ σε κάθε τρένο εκατοντάδες άνθρωποι αναγκάζονται να περιμένουν όρθιοι το τρένο τους ή να κάθονται στο έδαφος, είναι κάποια παγκάκια που παραμένουν χαλασμένα χωρίς κανείς να νοιάζεται για να τα φτιάξει.

Το πιο τραγελαφικό σημείο του σταθμού όμως, είναι εκεί που συμπυκνώνεται σε ένα τετραγωνικό μέτρο η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού, μαζί με την εγκατάλειψη των υποδομών, η οποία φυσικά διώχνει τους τουρίστες.

Διαφημιστικές πινακίδες καλούν τον κόσμο στα αγγλικά να επισκεφτεί προορισμούς, όπως ακριβώς πάνω εμφανίζεται το πρόβλημα που θρυμματίζει αυτήν την εικόνα της φιλόξενης χώρας που το κράτος υποβοηθά την «τουριστική βιομηχανία». Δίπλα στην ταμπέλα που καλεί τους τουρίστες να έρθουν, υπάρχει μια χαλασμένη οθόνη που δεν ενημερώνει τους τουρίστες που και πότε θα πρέπει να πάνε για να πάρουν το τρένο να φτάσουν στον προορισμό που τους καλέσαμε.

Το ίδιο ισχύει και για τους δύο μεγάλους πίνακες του σιδηροδρομικού σταθμού Θεσσαλονίκης, οι οποίοι παραμένουν χαλασμένοι για καιρό, με αποτέλεσμα αν θέλει κάποιος να ενημερωθεί για το τρένο του, να είναι αναγκασμένος να περιμένει στην ουρά και να ρωτήσει προφορικά, αν βέβαια μιλάει κάποια γλώσσα που να μιλούν και οι υπάλληλοι.

Έτσι, 3 μήνες μετά το έγκλημα στα Τέμπη, το μόνο για το οποίο νοιάστηκαν οι αρχές, είναι να απομακρύνουν τα λουλούδια και τα κεριά που είχαν τοποθετηθεί εκεί για τους νεκρούς μας. Προτεραιότητες είναι αυτές.

Βλέποντας αυτές τις άθλιες εικόνες εγκατάλειψης, αναρωτιέται τελικά κανείς. Ποια τηλεδιοίκηση; Αυτοί δεν μπορούν να φτιάξουν ούτε ασανσέρ.