«Η οικονομική ανάκαμψη δεν γίνεται αισθητή στη ζωή των πολιτών. Ο μέσος ακαθάριστος μισθός ενός εργαζομένου σε θέση πλήρους απασχόλησης στην ελληνική ιδιωτική οικονομία ανερχόταν προ κρίσης, το 2009, στα 1.379 ευρώ και σήμερα βρίσκεται μόλις στα 1.325 ευρώ». Η γερμανική εφημερίδα «Handelsblatt» πήρε σειρά μετά τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, της Eurostat, που κατατάσσει την Ελλάδα τελευταία στην αγοραστική δύναμη του μέσου ετήσιου μισθού πλήρους απασχόλησης, αλλά και της ίδιας της ΕΕ που χτύπησε πέντε καμπανάκια για την ελληνική οικονομία μέσα από έκθεσή της: έλλειμμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, δημόσιο χρέος, αρνητική διεθνή επενδυτική θέση, ανεργία και αύξηση τιμών για στέγαση.
Βλέπουν πολλά που εμείς δεν βιώνουμε; Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ωστόσο επιμένει να κομπορρημονεί με θετικούς δείκτες αποφεύγοντας την απάντηση στο ερώτημα: Ανάπτυξη για ποιον; Αλλη θέση έχει ο καταναλωτής και άλλη το καρτέλ ενέργειας που εγγράφεται στους λογαριασμούς και τους ισολογισμούς αντίστοιχα. Η επικοινωνιακή καταιγίδα της κυβέρνησης επικεντρώνεται πλέον στη διαρκή επίκληση της σταθερότητας. Ενα ερώτημα όμως επανέρχεται επιτακτικά: Σταθερότητα για ποιον; Με αυτά τα οικονομικά μεγέθη, που επιδεινώνονται, αυτό που αποζητάμε είναι η σταθερότητα; Καταλαβαίνουμε την ανάγκη ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος να συγκρίνει την Ελλάδα με τη Συρία, όπως παλαιότερα ο Ευάγγελος Βενιζέλος τους μισθούς μας με εκείνους της Μολδαβίας.
Η επίκληση στη σταθερότητα κρύβει τον ευσεβή πόθο να σταματήσουν οι διεκδικήσεις και η «μιζέρια», η διαμαρτυρία. Σταθερότητα σημαίνει να καθίσουμε στα αυγά μας και θα αναλάβουν οι «άριστοι». Οι τεκτονικές ρηγματώσεις στο διεθνές τοπίο, όπως η δασμοκαταιγίδα Τραμπ, προκαλούν γενικευμένη αστάθεια και σαρώνουν κάθε δίκτυο προστασίας μας.
Με δείκτη προστασίας Μητσοτάκη ωστόσο δεν φτάσαμε πουθενά ούτε στην πανδημία ούτε στην οικονομία.
Διαβάστε επίσης
