Η δημοσιογραφία είναι ένα περίεργο «φρούτο». Πρόπερσι δεκάδες τεχνοκράτες, εντός και εκτός τειχών, ξόδεψαν εκατοντάδες εργατοώρες για να βρουν πως θα καλύψουν τη μη επίτευξη του στόχου (1,75% του ΑΕΠ) που είχαν θέσει οι ίδιο για πλεόνασμα το 2017.
Ποιος επέμενε ότι δεν θα πιάσουμε τον στόχο; Μα το ΔΝΤ με τους λάθος υπολογισμούς του. Σιγά το λάθος θα μου πείτε, ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά είναι που το ΔΝΤ κάνει λάθη. «Μα τι είναι σκιτζήδες εκεί στην Ουάσινγκτον», θα ξαναπείτε και θά ’χετε όλα τα δίκια του Θεού. Και κάπως έτσι, (αφού έπεσε καμιά 500αρια φορές η Κυβέρνηση από το βάρος των απαιτήσεων και των λανθασμένων επιλογών της), βρέθηκε το μέτρο του «αυτόματου κόφτη» ο οποίος θα ενεργοποιείται κλιμακωτά εφόσον η απόκλιση από το στόχο ξεπερνά το 0,25% του ΑΕΠ. Το τι γράφτηκε τότε δεν λέγεται. Σφύριζαν τα δημοσιογραφικά μνημόνια επί της κεφαλής των εμβρόντητων πολιτών.
Χθες η Eurostat, όμορφα και κυρίως ήσυχα, ανακοίνωσε ότι το πλεόνασμα του 2017 ήταν υπερδιπλάσιο του στόχου! 1,75% θέλαμε, 4,2 πιάσαμε! 2,8 δισ. € θέλαμε, 7 περίσσεψαν Έτσι που το πάμε θα ζητήσει δικαιώματα για το «λεφτά υπάρχουν κι ο Γιώργος κι αν πατάξουμε και την τερατώδη φοροδιαφυγή των αγαπημένων του Κυριάκου ελεύθερων επαγγελματιών θα μας περισσεύουν καμιά εικοσαριά δισ. για κατάπλασμα. Αλλά η ημεδαπή δημοσιογραφία (στη συντριπτική της πλειοψηφία) προτίμησε να φωτίσει τα «5 μέρη στα οποία δεν πρέπει να βάλετε ποτέ απορρυπαντικό πιάτων».
Ούτε τους σκιτζήδες της Ουάσινγκτον, ούτε τους Ευρωπαίους τεχνοκράτες που τους πίστεψαν ούτε καν την Κυβέρνηση (έτσι για το ξεκάρφωμα) για το θηριώδες πλεόνασμα από την «ψυχή βαθιά» του Ελληνικού λαού.
Αφήστε που ακριβώς για τον ίδιο λόγο το Ταμείο ζήτησε πέρυσι και νέα μέτρα για το 2019 και το 2020 επειδή κατά τη γνώμη του (!) δεν θα πιάσουμε τον στόχο για πλεόνασμα για τα εν λόγω έτη 3,5% του ΑΕΠ. Και μάλιστα ζητά τα μέτρα για το 2020 να έρθουν μπροστά, το 2019. Η σχετική συζήτηση κυριαρχεί στην ημεδαπή (σιγά μη δεν κυριαρχούσε).
Αλλά για το τερατώδες πλεόνασμα, κουβέντα (ούτε offshore της Μαρέβας Γκραπόφσκι-Μητσοτάκη να ήτανε). 4,2 δισ. από την προσωπική μας ευτυχία πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Αντί ένας λαός ολόκληρος να τα στείλει πεσκέσι στην Κριστίν Λαγκάρντ, δεν τα είδε κανείς. Για αυτό σας λέω, η δημοσιογραφία είναι ένα περίεργο φρούτο, ειδικά όταν το δέντρο φυτεύτηκε από πάσης φύσεως συμφέροντα.
