Πες με προδότη, πες με ό,τι θες αλλά η εικόνα του μπόμπιρα που παρελαύνει με το όπλο στον ώμο στην Αλεξανδρούπολη με τρόμαξε. Με απώθησε. Είναι τόσο αντιαισθητική.
Βεβαίως η «αισθητική» – που έχει χαθεί από παντού – είναι για κάποιους το λίγοτερο, το μικρότερο από τα δεινά που βιώνουμε.
Μα να βάλεις ένα μπομπιράκι να ανοίξει την παρέλαση με στολή παραλλαγής και ένα όπλο στον ώμο!
Ποιος το σκέφτηκε, ποιοι το δέχτηκαν;
Ρητορικά τα ερωτήματα, αλλά διάολε: ευτυχώς που προκύπτουν.
Προσωπικά δεν βρίσκω καμία περηφάνεια και κανέναν συμβολισμό. Αν δεχτούμε ότι ζούμε σε μια δημοκρατία.
Ποιο είναι το μήνυμα; Μεγαλώνουμε στρατιωτάκια; Λυπάμαι δεν θα πάρω!
Εγώ τα παιδιά μου θέλω να μεγαλώνουν σε μια πολιτεία που σέβεται ο ένας τον άλλον. Όχι που τον πολεμάει.
Πατρίδα είναι ο χώρος που σε αφήνει να αναπνέεις τον αέρα που επιθυμείς και σε μαθαίνει να αγωνίζεσαι για τις ελευθερίες του μυαλού και της έκφρασης – τις δικές σου και των άλλων.
Τα όπλα δεν είναι το συστατικό για να εκφράζω την έννοια της πατρίδας.
Οι συμβολισμοί του είδους που θυμίζουν χουντικές γιορτές, ή τον Ερντογάν που κρατούσε το κλαμένο «μεταμφιεσμένο» σε στρατιώτη μπομπιράκο μόνο ανατριχίλα μου προκαλούν.
Όταν βλέπω έναν πολιτικό να φοράει ένα στρατιωτικό τζάκετ, μπορώ να καταλάβω ότι κάνει «αμερικανιές μαρίτσα μου» κατά παραγγελία των ακριβοπληρωμένων επικοινωνιολόγων. Είναι το αντίστοιχο με το να κάτσεις σε μπάλες σανού, ή να πιάσεις ένα ψάρι με τα χέρια (επισημαίνω: ενώ είσαι πολιτικός και όχι ο «μπαρμπα Στάθης» ή ο ψαράς).
Το καταλαβαίνω και γελάω και το σχολιάζω. Δεν το «αγοράζω». Δεν με πείθει. Αλλά οκ, ζούμε στην εποχή της εικόνας.
Ένα πιτσιρίκι όμως εξοπλισμένο και ντυμένο με στολή παραλλαγής είναι τόσο αντιαισθητική εικόνα που μόνο ντροπή – γι’ αυτούς που το σκέφτηκαν, το άφησαν να γίνει και το χειροκρότησαν – μου προκαλεί.
Το βίντεο από την “φαεινή ιδέα”:
