Οι τελευταίες ψηφίδες που φρόντισε να προσθέσει το Μέγαρο Μαξίμου στο προφίλ του «ηγέτη» Μητσοτάκη ήταν αυτές της παρέμβασής του στη Διεθνή Ανθρωπιστική Διάσκεψη για τους Αμάχους στη Γάζα και της συνάντησής του με τον Εμανουέλ Μακρόν. Ωστόσο, όπως και με τις προηγούμενες συναντήσεις υψηλού επιπέδου, οι πληροφορίες για τις αποφάσεις και την ελληνική εμπλοκή στην κρίση της Μέσης Ανατολής βγαίνουν με το σταγονόμετρο, με την κυβέρνηση να κρύβεται πίσω από λακωνικές γενικόλογες ανακοινώσεις.
«Δεν υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό το οποίο ανακοινώθηκε, ούτε έχω κάτι περισσότερο να σας ανακοινώσω ούτε έχει προκύψει κάτι περισσότερο από αυτήν την επικοινωνία. O,τι ανακοινώθηκε, σε αυτό μένω και αυτό ισχύει». Αυτή ήταν η απάντηση του κυβερνητικού εκπροσώπου στα ερωτήματα του Documento για όσα διημείφθησαν μεταξύ των Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Αντονι Μπλίνκεν.
Αντίστοιχη άρνηση επέδειξε ο ίδιος και μετά το τετ α τετ του Ελληνα πρωθυπουργού με τον Ισραηλινό ομόλογό του Μπενιαμίν Νετανιάχου, ενώ ακόμη πιο ένοχη σιωπή επιφύλαξε το Μέγαρο Μαξίμου για την αύξηση της αμερικανικής στρατιωτικής κινητικότητας στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει στην 112 Πτέρυγα Μάχης της Ελευσίνας. Τα όσα η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν λέει στους πολίτες και στα ΜΜΕ για την εμπλοκή της στην κρίση στη Μέση Ανατολή και το αιματοκύλισμα στη Γάζα, σε συνδυασμό με όσα τελικά διατρανώνει δημοσίως, μόνο προβληματισμό και αγωνία για τις επερχόμενες εξελίξεις μπορούν να προκαλέσουν.
Το ανθρωπιστικό κόστος
«Θα συνεχίσουμε να σας στηρίζουμε και να ελπίζουμε πως ό,τι και αν συμβεί πρέπει να συμβεί χωρίς μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος. Μπορείτε να υπολογίζετε στην υποστήριξή μας, τη βοήθειά μας». Η φράση αυτή με την οποία έκλεισε ο Κυρ. Μητσοτάκης τις δημόσιες δηλώσεις του δίπλα στον πρωθυπουργό του Ισραήλ κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Ισραήλ αποτελούν τελικά το στίγμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής απέναντι στην τραγωδία που λαμβάνει χώρα στη Γάζα.
Αυτή είναι και η αποστροφή που εξουδετερώνει έκτοτε κάθε δημόσια απεύθυνση για τις «αγωνίες» της κυβέρνησης για την ανθρωπιστική κατάσταση στην περιοχή, όπως και με τα φληναφήματα περί «ανθρωπιστικού διαδρόμου για την προώθηση ανθρωπιστικής βοήθειας». Ακόμη και την περασμένη Πέμπτη, με τον πόλεμο να συμπληρώνει ένα και πλέον μήνα, με τις απώλειες αμάχων να ξεπερνούν τις 11.000, με σχεδόν τα μισά θύματα να είναι παιδιά, η κυβέρνηση έσπευσε να διαμηνύσει πως δεν υπάρχει κανένα πλάνο για διάσωση αμάχων.
Την ίδια ώρα όμως, αφενός οι αποκαλύψεις του WikiLeaks για τα ισραηλινά σχέδια εκκένωσης της Γάζας μένουν –επί της ουσίας– αναπάντητες, ενώ οι εξελίξεις διαψεύδουν τις ελληνικές διαβεβαιώσεις. Οπως έγινε γνωστό και επιβεβαίωσε ο Παύλος Μαρινάκης σε σχετικό ερώτημα του Documento, στη Ρόδο έχουν βρεθεί μερικές εκατοντάδες Παλαιστίνιοι πρόσφυγες (οι πληροφορίες κάνουν λόγο για περισσότερους από 500), δίχως απαντήσεις ούτε για το πώς βρέθηκαν εκεί ούτε για το τι μέλλει γενέσθαι.
Φερετζές Σημίτη για Πλεύρη
Με την παραπάνω φράση συμπυκνώνεται ο επικοινωνιακός τρόπος με τον οποίο το Μέγαρο Μαξίμου πατά πλέον σε περισσότερες από μία βάρκες, με σκοπό να κρύψει τις πραγματικές επιδιώξεις του. Το άδειασμα του Θάνου Πλεύρη και της δήλωσής του «γιατί δεν έμεινε στην πατρίδα του να πολεμήσει» για τον 22άχρονο Παλαιστίνιο που προσήχθη επειδή… τόλμησε να αναρτήσει την παλαιστινιακή σημαία δίπλα στην ελληνική, προφανώς και δεν ήταν αρκετό για να αφήσει την κυβέρνηση εκτός ακροδεξιού κάδρου. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος έμεινε στη θέση του και δεν αντιμετώπισε την παραμικρή συνέπεια για την αναβίωση της ρητορικής της Χρυσής Αυγής, συνεπώς όσα είπε έχουν –λίγο ή πολύ– την έγκριση του πρωθυπουργού.
Η ένταση μεταξύ λαϊκής Δεξιάς και «ορφανών του Σημίτη» που εκδηλώθηκε μέσα από τις δηλώσεις του Νικήτα Κακλαμάνη αποτυπώνει μεν μια πραγματική διαπάλη στη νομή της γαλάζιας εξουσίας εντός κόμματος, όμως στο τέλος της ημέρας όλα καταλήγουν στη «βιτρίνα» της τριανδρίας του ΛΑΟΣ.
Επιχείρηση συσκότισης
«Κοινωνικός αυτοματισμός» είναι πλέον η απάντηση του Μεγάρου Μαξίμου, όποια και αν είναι η ερώτηση. Τζογάροντας άγρια στις αγαπημένες μιντιακές συνταγές, μη διστάζοντας να απευθυνθεί στα πιο αντιδραστικά ακροατήρια στην προσπάθεια να αντιμετωπίσει τη σωρεία προβλημάτων των κυβερνητικών πολιτικών, αλλά πάνω απ’ όλα αποφεύγοντας τις εξηγήσεις για τους κινδύνους που ελλοχεύουν στην πολιτική του απέναντι στο αιματοκύλισμα της Γάζας και την επαναλαμβανόμενη «αναγνώριση του δικαιώματος του Ισραήλ στην αυτοάμυνα».
Καθώς η κυβέρνηση στριμώχνεται όλο και περισσότερο από τις επιλογές της και καθώς το πλήθος σκανδάλων και τα προβλήματα ακρίβειας, υπερφορολόγησης και ενεργειακής φτώχειας αφαιρούν μονίμως οξυγόνο από το πρωθυπουργικό μέγαρο, η επικοινωνιακή πολιτική του Μαξίμου αποκαλύπτεται και παραμένει προσηλωμένη στην παραπλάνηση και στον διχασμό.
Στο διά ταύτα, καταφέρνει έτσι να μη δίνει καμία ουσιαστική απάντηση: τι έχει συμφωνήσει ο Κυρ. Μητσοτάκης με την κυβέρνηση Νετανιάχου και γιατί συνεχίζει να ταυτίζεται μαζί της σε τόσο μεγάλο βαθμό; Τι έχουν ζητήσει οι Αμερικανοί εκτός των στρατοπέδων και των μέσων που ήδη τους διατίθενται; Τι συμφωνήθηκε με τον Μακρόν για τους θαλάσσιους ανθρωπιστικούς διαδρόμους και σε τι βαθμό εμπλέκουν βαθύτερα την Ελλάδα στην κρίση; Και τέλος, πού είναι αυτό το περιβόητο όριο του «μεγάλου ανθρωπιστικού κόστους» για να πάρει επιτέλους η ελληνική κυβέρνηση μια δημόσια θέση που να τιμά την Ιστορία της χώρας;