Από την ώρα που εμφανίστηκαν στο stage μέχρι λίγο πριν τις 23.00 που μας αποχαιρέτισαν, οι Placebo έβαλαν κυριολεκτικά φωτιά στην αθηναϊκή νύχτα μέσα από μια ηλεκτρική καταιγίδα, στην οποία πρωτοστάτησε ο noisy ήχος τους.
Ο ταξιτζής που μας ανέβαζε στον λόφο του Λυκαβηττού, μάλλον συνομήλικος μου, αναρωτιόταν αν θα καταφέρουν να μαζέψουν κόσμο οι Placebo, αφού και πολλές φορές έχουν έρθει στην Ελλάδα, αλλά και δεν πρόσεξε -όπως ισχυρίστηκε- καμιά τρομερή διαφημιστική κίνηση. Σύντομα, όταν φτάσαμε στη στροφή που κόβονται τα ιδιωτικά αυτοκίνητα και επιτρέπονται μόνο τα ταξί για την πολυπόθητη ανάβαση ως το θέατρο, συνειδητοποίησε και εκείνος μαζί με εμάς ότι έχει και παραέχει κόσμο η συναυλία. Για να είμαι ακριβής, δεν είχα ξαναδεί τόσο πολύ κόσμο σε συναυλία στον Λυκαβηττό. Μιλάμε για πολλές χιλιάδες ανθρώπων, μεταξύ 20 και 50 ετών, που έκαναν τρομερά δύσκολη την πρόσβαση σε κάποιες περισσευούμενες θέσεις στα πιο ψηλά διαζώματα. Ίσως γι’ αυτό να άργησε λίγο να ξεκινήσει η συναυλία με τα συχνά χειροκροτήματα να εκφράζουν την ανυπομονησία των φαν της μπάντας.
Έτσι, ακριβώς στις 21.30 στη σκηνή βγήκαν o…Δαυίδ και ο Γολιάθ, δηλαδή ο μικρόσωμος μαυροντυμένος Μπράιαν Μόλκο και ο πανίψηλος βόρειος Στέφαν Όλσνταλ, διότι για ντουέτο μιλάμε πια όταν αναφερόμαστε στους Placebo, μια και οι υπόλοιποι μουσικοί τους δεν είναι σταθεροί εδώ και αρκετά χρόνια. Αυτό είναι κάτι που κάνει ακόμη πιο ελκυστική την παρακολούθηση μιας συναυλίας των Placebo εν έτει 2024. Αν υπολογίσουμε δηλαδή πως φέτος συμπληρώνονται τριάντα ολόκληρα χρόνια από τον σχηματισμό τους, είναι ωραίο να ξέρεις πως θα δεις επί σκηνής τα δύο ιδρυτικά μέλη τους, τον Μπράιαν και τον Στέφαν, που άλλαξαν τον ρουν της βρετανικής post punk μουσικής. Ή του λεγόμενου alternative rock – υιοθετήστε όποια «ταμπέλα» σας πηγαίνει καλύτερα. Είναι κι ένας λόγος αυτός που προσωπικά αποφεύγω να παρακολουθήσω συναυλίες μεγάλων ροκ συγκροτημάτων, όταν έχουν υποστεί ανακατατάξεις και δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση ενίοτε με την αρχική δομή τους.
Από την ώρα που εμφανίστηκαν στο stage μέχρι λίγο πριν τις 23.00 που μας αποχαιρέτισαν, οι Placebo έβαλαν κυριολεκτικά φωτιά στην αθηναϊκή νύχτα μέσα από μια ηλεκτρική καταιγίδα, στην οποία πρωτοστάτησε ο noisy ήχος τους. Καταρχάς είναι χάρμα να βλέπεις τη χημεία αυτών των δύο. Ο τραγουδισταράς Μπράιαν Μόλκο με το ανδρόγυνο look και τη φωνή που εμένα ανέκαθεν μου θύμιζε αυτή του μακαρίτη Sky «Sunlight» Saxon των Seeds από τα ψυχεδελικά 60s. Και ο μπασίστας Στέφαν Όλσντελ που αλώνιζε τη σκηνή σαν να έδινε το δικό του σόου στο πλευρό του μουσικού συντρόφου του. Πραγματικοί ροκ σταρ αμφότεροι! Εννοείται πως μετά από κάθε τραγούδι άλλαζαν τα όργανα τους: Ειδικά ο Μόλκο ήταν λίγο αστείο να παραλαμβάνει από τα χέρια κάποιου, που φαντάζομαι έχουν μαζί τους γι’ αυτό το σκοπό, από μία διαφορετική κιθάρα για το επόμενο τραγούδι κάθε φορά.
Η έκκληση που υπήρχε αναγραμμένη παντού και που επανέλαβαν οι ίδιοι προς το κοινό ήταν να μην τους τραβάνε με τα κινητά τους τηλέφωνα την ώρα που παίζουν. Όχι για θέματα δικαιωμάτων, αλλά για να μην αποσπάται η προσοχή τους από αυτό που οι περισσότεροι πλήρωσαν εισιτήριο για να απολαύσουν. Μου έμεινε ιδιαιτέρως η φράση όπως τη διατύπωσε ευγενέστατα, η αλήθεια είναι, ο Μόλκο: «Δεν χρωστάνε οι άλλοι που είναι πίσω σας να βλέπουν οθόνες κινητών και όχι τη συναυλία». Παραδόξως, έγινε σεβαστό το αίτημα τους και αμέσως σχεδόν τα κινητά τηλέφωνα των θεατών της αρένας χαμήλωσαν. Δεν συνέβη το ίδιο, βέβαια, με τα τηλέφωνα στις κερκίδες, αλλά αυτό πάλι δεν θα ενοχλούσε πολύ το συγκρότημα.
Ακούστηκαν όλα τα μεγάλα τραγούδια τους από το ντεμπούτο ομώνυμο άλμπουμ τους του 1996 μέχρι το πιο πρόσφατο «Never let me go» του 2022. Εκεί στο λάιβ συνειδητοποιείς πόσο καλοφτιαγμένα είναι τα κομμάτια τους, τα οποία θα χαρακτηρίζονταν ένα κράμα post punk, hard rock, brit pop με τονισμένο το «μαύρο» α λα Έντγκαρ Άλαν Πόε στοιχείο στους στίχους τους. Βέβαια, η «μαυρίλα» δεν είναι το μοναδικό τους χαρακτηριστικό, εφόσον γράφουν ιδιαίτερα πολιτικοποιημένους στίχους. Ας θυμηθούμε τι είχε γίνει πέρσι το καλοκαίρι, όταν επί ιταλικού εδάφους ο Μόλκο χαρακτήρισε τη Μελόνι «φασίστρια ρατσίστρια» με αποτέλεσμα να μηνυθούν από την πολιτικό της γειτονικής χώρας. Κοινώς, οι Placebo δεν μασάνε τα λόγια τους. Μα αυτό ήταν ανέκαθεν η πιο υγιής έκφραση του rock and roll, εξ ου και υπάρχει έντονη χορευτική διάθεση στις συνθέσεις τους – δεν είναι τυχαίο που σε μια φάση ο άκρως επικοινωνιακός Μόλκο απευθύνθηκε στο κοινό ως εξής: «Έχετε ιδέα από rock and roll, ξέρετε τι σημαίνει rock and roll;»… Σαν να έλεγε «Πάμε να παίξουμε κι όποιον πάρει ο Χάρος»! Στο σημείο αυτό να πούμε ότι, παραδόξως, δεν έπαιξαν το τρομερά δημοφιλές στη χώρα μας «Without you (I am nothing)» που είχαν την τύχη να το ηχογραφήσουν πριν από 25 χρόνια με τη συμμετοχή του ημίθεου Ντέιβιντ Μπόουι.
Η συναυλία διήρκεσε, όπως είπαμε, κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα με το τελευταίο κομμάτι να εξελίσσεται σε ένα οπτικοακουστικό θέαμα νεοψυχεδελικής αισθητικής ισοδύναμο, θα έλεγε κανείς, με σφυροκόπημα των αισθήσεων. Στη μία ώρα ακριβώς οι Placebo μας αποχαιρέτισαν για να ξαναβγούν τελικά στη σκηνή και να παίξουν για ακόμη τριάντα λεπτά, ικανοποιώντας τις απαιτήσεις ενός κοινού, το οποίο, όπως φαινόταν, τους είχε κανονική λατρεία. Ωστόσο, στα πηγαδάκια αμέσως αφότου άναψαν τα φώτα κι εμείς κάναμε περίπου μισή ώρα πορεία μέχρι να βγούμε από το θέατρο, συζητήθηκε αρνητικά η λιγοστή ώρα που έπαιξαν.
Ήθελα να άκουγα τα σχόλια μερικών που είχαν βρεθεί στην Πάττι Σμιθ στο Λυκαβηττό προ εικοσαετίας και η συναυλία της θρυλικής Αμερικανίδας ρόκερ είχε διαρκέσει κάτι παραπάνω από 45 λεπτά. Άλλη μάστιγα αυτή: Συνηθισμένος ο Έλληνας απ’ τα ξενύχτια του, είτε στις μπουζουκλερί, είτε στις συναυλίες των αγαπημένων του Ελλήνων ροκ σταρ, έχει την απαίτηση οι συναυλίες και των ξένων καλλιτεχνών να…τραβιούνται απ’ τα μαλλιά. Δεν τους περνάει απ’ το μυαλό πως όλα τα μεγάλα συναυλιακά events στο εξωτερικό έχουν προκαθορισμένη διάρκεια, συνήθως από μία μέχρι μιάμιση ώρα μάξιμουμ. Είναι αυτό που έλεγε και ο Μάνος Χατζιδάκις για τη διάρκεια και των δικών του συναυλιών: «Καλύτερα να τους λείπουμε και να μας ξαναθέλουν»!
Εν κατακλείδι, απολαύσαμε μια υπέροχη ροκ συναυλία με καλό ήχο και τους Placebo σε μεγάλα κέφια. Ορισμένοι πήραμε και μια γερή δόση συγκίνησης, όσοι δηλαδή σκεφτόμασταν πως απέναντι μας είχαμε ένα συγκρότημα, με το οποίο μεγαλώσαμε μαζί του, όταν δειλά – δειλά αφήναμε τους Led Zeppelin και τους Jethro Tull για ν’ ανακαλύψουμε το ροκ του τότε παρόντος μας, που σήμερα βέβαια ανήκει στα πιο γοητευτικά ακούσματα του παρελθόντος μας.
Περισσότερες φωτογραφίες εδώ
