H συναυλία της Δευτέρας ήταν μια γιορτή χαράς και αγάπης προς το πρόσωπο του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα για όλα όσα πρόσφερε στο ελληνικό τραγούδι τα τελευταία σαράντα χρόνια.
Φτάσαμε στο θέατρο του Λυκαβηττού λίγο μετά τις 7.30 το απόγευμα. Με ταξί, καθώς απαγορεύεται πλέον η ανάβαση στο λόφο με ιδιωτικά αυτοκίνητα, στο πλαίσιο αποσυμφόρησης της κυκλοφορίας. Για εμάς που φροντίσαμε να είμαστε εκεί σχετικά νωρίς, δεν υπήρξε πρόβλημα, το ίδιο δεν συνέβη όμως με όσους επέλεξαν να κινηθούν σε ώρα πιο κοντινή στην έναρξη της συναυλίας, κατά τις 9 το βράδυ δηλαδή, όπου η προσέλευση ακόμη και με ταξί ήταν σχεδόν… βασανιστήριο. Ίσως γι’ αυτό έβλεπες εκατοντάδες ανθρώπους όλων των ηλικιών να ανηφορίζουν στο Λυκαβηττό με τα πόδια και με μπουκάλια νερό στα χέρια, μια συνηθισμένη εικόνα βέβαια σε μαζικές καλοκαιρινές συναυλίες. Σύντομα, από τις 7.30 έως και λίγο μετά τις 9.00, που άναψαν τα φώτα στο stage και ξεκίνησε η συναυλία, στο θέατρο δεν έπεφτε καρφίτσα και μάλλον δύσκολα έβρισκε ελεύθερη θέση κανείς. Περίπου 6.000 άτομα, λοιπόν, προσήλθαν στον Λυκαβηττό για να παρακολουθήσουν μια συναυλία – tribute στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και τα τραγούδια του με καλλιτέχνες φίλους, συνεργάτες και συνοδοιπόρους του.
Hostman ο Διονύσης Τσακνής
Εκεί ήταν τα νεότερα παιδιά που άνοιξαν το πρόγραμμα, σαν τον Ιταλό Στιβ Τεσέρ, τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο και τη Μιρέλα Πάχου, αλλά και την τραγουδίστρια και δασκάλα φωνητικής Ελισάβετ Καρατζόλη, την «πιο παλιά γνώριμη του Λαυρέντη» όπως την προλόγισε ο Διονύσης Τσακνής, ο οποίος εκτέλεσε κατά κάποιο τρόπο χρέη hostman της βραδιάς. Λογικό, εφόσον όλοι όσοι ήμασταν εκεί, γνωρίζαμε το κοινό παρελθόν των Τσακνή – Μαχαιρίτσα, σε όριο τέτοιας συνταύτισης, που κάποτε νομίσαμε πως αυτοί οι δύο ήταν ένας και μοναδικός καλλιτέχνης. Έτσι, ο Τσακνής ουσιαστικά έκανε το opening, θυμίζοντας μας το πρώτο τραγούδι που είχε ανοίξει κάποτε τη δική τους συναυλία στο Λυκαβηττό, ενώ στο τέλος πέταξε νερό στο παλλόμενο νεανικό κοινό. «Για να μην χαλάσει το έθιμο…Πάντα το έκανε αυτό ο Λαυρέντης» είπε και δημιούργησε μονομιάς ένα κλίμα μεγάλης ευφορίας και ξεσαλώματος. Στη σκηνή ανέβηκαν διαδοχικά ο Θηβαίος, ο Κότσιρας και ο Πασχαλίδης, ενώ τα Κίτρινα Ποδήλατα, σε σύμπλευση με τους μουσικούς της συναυλίας, λειτούργησαν και ως backing band γι’ αρκετούς άλλους μουσικούς που συμμετείχαν. Από ένα σημείο και μετά, όταν ο κάθε τραγουδιστής κινήθηκε βάσει του ρεπερτορίου του, η συναυλία απόκτησε ρυθμό και παλμό και όλοι νομίζω αντιληφθήκαμε τη σημαντικότητα των τραγουδιών του Μαχαιρίτσα με το ένα κομμάτι να’ναι κυριολεκτικά καλύτερο απ’ τ’ άλλο!
Κότσιρας, Πασχαλίδης, Ζουγανέλης, Παπίου ξεσήκωσαν το κοινό
Ο γλυκόλαλος Γιάννης Κότσιρας προκάλεσε τις πιο θερμές αντιδράσεις του κοινού, ερμηνεύοντας τα πιο ποπ κομμάτια του Μαχαιρίτσα από τη συνεργασία τους. Το ίδιο και ο Μίλτος Πασχαλίδης που μπορεί να μην είχε συνεργαστεί τόσο στενά με τον Μαχαιρίτσα, έκανε δικά του όμως πολλά δημοφιλή τραγούδια του και παρουσίασε την «Απουσία», το μοναδικό κοινό τους τραγούδι. Θα ξεχωρίσω δύο στιγμές από τη βραδιά που τις βρήκα πολύ ιδιαίτερες: Η μία ήταν με τον, πάντα συμπαθή, Γιάννη Ζουγανέλη που επέλεξε να τραγουδήσει το «Μπανάκι μανάκι», εκείνο το σουξέ από τα 80s που ο Μαχαιρίτσας είχε χαρίσει στον φίλο του, Σάκη Μπουλά. Οι κάπως μεγαλύτεροι κοιταχτήκαμε, καθώς μοιραία ο νους έτρεξε σε εποχές αθώες και σε μια ατμόσφαιρα εμφορούμενου χαβαλέ. Η άλλη στιγμή (ή μάλλον δύο στιγμές) ήταν με τη Δήμητρα Παπίου, αφού ερμήνευσε ένα συγκλονιστικό τραγούδι – άγνωστο στο ευρύ κοινό, όπως είπε κι η ίδια – που της έδωσαν για προσωπικό της δίσκο ο Λαυρέντης και η στιχουργός Λίνα Δημοπούλου. Εξαιρετικό τραγούδι, μια τζάζι λαϊκότροπη σύνθεση που προσωπικά με καθήλωσε περισσότερο κι απ’ τα πιο δημοφιλή κομμάτια του δημιουργού τους, τα οποία όλοι τραγουδούσαν. Ευχάριστη έκπληξη και το «Τραγούδι της νύχτας» από την εποχή των Τερμιτών: «Το’χε τραγουδήσει η Φλέρυ Νταντωνάκη» είπε η Παπίου, «αλλά ο Λαυρέντης μου ζητούσε να το λέω κι εγώ στις συναυλίες μου».
Ο Νταλάρας τα έσπασε με το «Διδυμότειχο Blues»
Αναμφισβήτητα, όμως, η μεγαλύτερη στιγμή της βραδιάς ήταν ο ερχομός του Γιώργου Νταλάρα στη σκηνή που αποθεώθηκε από το κοινό, ερμηνεύοντας μαζί με τον Τσακνή το «Διδυμότειχο blues» του Λαυρέντη και του Γιάννη Bach Σπυρόπουλου, για μένα ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά τραγούδια από το ’90 και μετά. Ο Νταλάρας, που, όπως γράφουμε κάθε φορά που τον βλέπουμε λάιβ, διατηρεί τη φωνή του σε εντυπωσιακά επίπεδα, τραγούδησε και τον «Παλιό στρατιώτη», το όμορφο θλιμμένο ζεϊμπέκικο του Λαυρέντη. Κυρίως, όμως, τώρα που ο άνθρωπος αυτός βρίσκεται στην πλήρη ωριμότητα του και έχει τραγουδήσει την άμμο της θάλασσας, έπαιξε μπαγλαμά και κιθάρα, συνοδεύοντας τους συναδέλφους του, κίνηση που φανερώνει την αναλλοίωτη ερωτική του σχέση με την τέχνη της μουσικής. Ο Νταλάρας πλέον είναι και μουσικός επί σκηνής, δεν είναι μόνο ο Νο 1 δημοφιλής τραγουδιστής, κάτι που το είδαμε και στις πρόσφατες κοινές συναυλίες τους με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, η συναυλία έλαβε τέλος με όλους τους τραγουδιστές να ξεσηκώνουν το κοινό με τα «Τι ζητάω», «Ο Σουλτάνος της Βαβυλώνας και η γυναίκα», «Ο Τούρκος στο Παρίσι» και, φυσικά, με το «Πόσο σε θέλω» επίσης από την εποχή των Τερμιτών. Τη συναυλία παρακολούθησαν η Ελένη, η χήρα του Λαυρέντη, μαζί με τη μοναχοκόρη τους, Μαρία – Κλάρα, η οποία ήταν αδύνατο να συγκρατήσει τα δάκρυα της. Λογικό. Για τους χιλιάδες ανθρώπους που ήταν εκεί, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είναι πλέον ένα μυθικό πρόσωπο και ένας απ’ τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς. Για την οικογένεια του, όμως, ήταν ο σύζυγος και ο πατέρας, που τους λείπει πολύ. Λένε πως το πένθος, όταν μοιράζεται, μαλακώνει και ο πόνος γλυκαίνει στις ψυχές των ανθρώπων. Ας κρατήσουμε το ότι η χθεσινή συναυλία δεν ήταν μνημόσυνο για τον Λαυρέντη. Ήταν γιορτή χαράς και αγάπης προς το πρόσωπο του για όλα όσα έχει προσφέρει στο ελληνικό τραγούδι τα τελευταία σαράντα χρόνια. Άξιος. Και αξέχαστος.
