Ο Πέτρος Κόκκαλης έχει οπωσδήποτε βαρύ όνομα. Του_x000D_
πατέρα του Σωκράτη, που προσωποποίησε σε παλιότερες εποχές την πασοκική_x000D_
επιχειρηματικότητα, τα νέα τζάκια του Ανδρέα Παπανδρέου και την αναγέννηση του_x000D_
Ολυμπιακού.
Αλλά και του παππού και συνονόματού του, που προσωποποίησε τον ηρωισμό και την αποφασιστικότητα της Εθνικής Αντίστασης ως στέλεχος του ΕΑΜ και υπουργός της κυβέρνησης του βουνού. Δράση που είχε αποτέλεσμα να βρεθεί εξόριστος μετά τον Εμφύλιο στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, όπου έζησε το υπόλοιπο της ζωής του.
Ο Πέτρος έχει όμως και τη δική του ταυτότητα. Πρωταγωνιστής στην έμπρακτη αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, χωρίς κάμερες και τηλεοπτικές φιγούρες, αποτελεσματικός δημοτικός σύμβουλος στον Πειραιά, δραστήριος «οπαδός» του Ολυμπιακού σε όλες τις περιπτώσεις και ενεργός συμμέτοχος περιβαλλοντικών δράσεων, επιχειρεί να αφήσει το αποτύπωμά του όχι τόσο στις επιχειρήσεις του πατέρα του όσο στην κοινωνική ζωή της πόλης του και της χώρας. Κι αυτή του η προσπάθεια τον οδήγησε, όπως όλα δείχνουν, στην απόφαση να συμμετάσχει στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή ακριβώς η απόφαση, προτού καν ανακοινωθεί επίσημα, αποκάλυψε το ήθος, τα μέσα και το ποιόν του καθεστώτος Μαρινάκη. Οχι μόνο ο συνδυασμός Πειραιάς Νικητής, με τον οποίο είχε εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος, του έστειλε ιταμό τελεσίγραφο να παραιτηθεί αν όντως είναι υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά άνοιξαν και οι… ασκοί του Βαγγέλη από τα ΜΜΕ που κατέχει ο εφοπλιστής. Ενας καταρράκτης λάσπης εναντίον του πατέρα του και του ίδιου, στοχοποίηση άνευ προηγουμένου, ομοβροντία χαρακτηρισμών και υπονοούμενων σημάδεψαν την είσοδό του στον πολιτικό στίβο.
Προτού καν επιβεβαιωθεί αν θα είναι υποψήφιος, ο Πέτρος Κόκκαλης πρόσφερε έτσι, χωρίς να το θέλει, μια ανεκτίμητη υπηρεσία αλήθειας σε όσους θέλουν τη δημοκρατία θεραπαινίδα του πολίτη και όχι παλλακίδα ανεξέλεγκτων κυκλωμάτων. Τον Ολυμπιακό ιδιοκτησία του λαού του και όχι εργαλείο για την προώθηση ιδιοτελών συμφερόντων. Τον δήμο στήριγμα της πόλης και όχι την πόλη στήριγμα του Μαρινάκη. Και τα ΜΜΕ εργαλεία ενημέρωσης και όχι χημικά όπλα δολοφονίας χαρακτήρων. Δολοφονίας που –και στην περίπτωσή του– έχει να κάνει και με το κόμμα που επέλεξε.
Από μια άποψη είναι τυχερός όμως. Σε άλλες εποχές οι συμμορίες πρόγονοι των σημερινών συριζοφάγων θα κρεμούσαν το κεφάλι του σε κάποιο φανοστάτη. Τώρα κακοποιούν την προσωπικότητά του στα περίπτερα, τα σάιτ και τα οκτάστηλα ή την παραδίνουν στις τεχνητές οδοντοστοιχίες του Τράγκα. Και στις δυο περιπτώσεις, όμως, το μήνυμα είναι σαφές: όποιος προσεγγίζει τον ΣΥΡΙΖΑ θα το πληρώσει. Σαφές όμως είναι και το μήνυμα του Πέτρου Κόκκαλη. Δεν θα καθορίσουν τη στάση του μαφιόζικες πρακτικές. Ή στη γλώσσα των εφοπλιστών: guys, go fuck yourselves.