Ο Χρόνης Αηδονίδης, ένας από τους πρωτεργάτες της παραδοσιακής μουσικής και του δημοτικού τραγουδιού πέθανε στα 95 του χρόνια.
Όσοι ασχολούνται όχι μόνο με την παραδοσιακή μουσική, αλλά και με το ελληνικό τραγούδι γενικότερα, γνωρίζουν πως ο Αηδονίδης, παρόλο που είχε αποσυρθεί από την ενεργό τραγουδιστική δράση, ασχολούταν με τη διδασκαλία και την έκδοση ηχογραφημάτων από το Αρχείο Μουσικολαογραφικής Παράδοσης που έφερε το όνομα του. Καταγόμενος από τον Έβρο, ήρθε στην Αθήνα στα τέλη της δεκαετίας του 1940, περνώντας πρώτα από τους ραδιοθαλάμους του Ε.Ι.Ρ. σε μια σειρά θρυλικών εκπομπών με την επιμέλεια του δάσκαλου – όπως όλοι τον αποκαλούσαν – Σίμωνα Καρρά. Στη δισκογραφία μπαίνει τη δεκαετία του 1960, ερμηνεύοντας κυρίως θρακιώτικα τραγούδια και καλύπτοντας έτσι ένα ρεπερτόριο που δεν ήταν συνηθισμένο ακόμη και για το ραδιόφωνο της εποχής.
Τραγουδιστής – αηδόνι, Αηδονίδης δηλαδή όνομα και πράγμα, ισορροπούσε δεξιοτεχνικά μεταξύ βυζαντινού και παραδοσιακού τραγουδιού, αφήνοντας σήμερα πίσω του έναν πακτωλό υλικού, που περιλαμβάνει ηχογραφήσεις, έρευνες και μελέτες (όσο κι αν ο ίδιος, όπως μου είχε δηλώσει σε συνέντευξη το 2001, δεν αποδεχόταν με ευκολία το χαρακτηρισμό του ερευνητή). Με την είσοδο του στο μιλένιουμ, ο Χρόνης Αηδονίδης είχε την τύχη να ερμηνεύσει ένα πρωτότυπο δημοτικοφανές νανούρισμα σε μουσική Νίκου Κυπουργού και σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου. Πρόκειται φυσικά για το «Βλέφαρο μου», που εντάχθηκε στη συλλογή παιδικών τραγουδιών του Κυπουργού, «Τα μυστικά του κήπου», και έκτοτε ακολουθούσε τον τραγουδιστή συστήνοντας τον ουσιαστικά και σε ένα νεότερο κοινό. Αυτό του λεγόμενου «έντεχνου» που μπορεί να μην είχε ιδιαίτερες σχέσεις με την καθαρόαιμη παραδοσιακή μουσική.
