Πέθανε σε ηλικία 80 ετών, ο σκηνοθέτης και συγγραφέας Κώστας Βρεττάκος μετά από προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν από καιρό. Τελευταία νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο Σωτηρία.
Γεννημένος στην Αθήνα το 1938, γιος του ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου, ο Κώστας Βρεττάκος σπούδασε κινηματογράφο στην Ελλάδα και την Ιταλία ενώ εργάστηκε ως επιμελητής εκδόσεων, παραγωγός διαφημιστικών ταινιών, μεταφραστής λαϊκών μυθιστορημάτων και φωτογράφος εγκυκλοπαιδειών.
Από το 1977 ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο, γυρίζοντας ως το 1987 μια σειρά ταινιών από τις οποίες ξεχώρισαν «Το στρώμα της καταστροφής» (1980) και «Τα παιδιά της Χελιδόνας» (1987). Παράλληλα, η μακροχρόνια φωτογραφική του συνεργασία με την Εμμανουέλλα ντε Νόρα οδήγησε στην ίδρυση του εκδοτικού οίκου «Τρία Φύλλα».
Από το 1990 ασχολήθηκε με την πολιτική διαχείριση της ελληνικής κινηματογραφίας αρχικά ως ειδικός σύμβουλος κινηματογραφίας του υπουργείου Πολιτισμού (1989) και στη συνέχεια ως πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (1991-1998) και εκπρόσωπος της Ελλάδας στο Eurimages, στο Συμβούλιο της Ευρώπης (1991-2006).
Το 2016 ο Βρεττάκος δημοσίευσε το βιβλίο «Ασκήσεις περιέργειας» (εκδόσεις Ποταμός), που απέσπασε το Βραβείο Μυθιστορήματος της Ακαδημίας Αθηνών. Οι «Ασκήσεις περιέργειας» (ο ίδιος τις είχε χαρακτηρίσει «καταβύθιση στον βυθό της μνήμης») αποτελούν ένα είδος οικογενειακού χρονικού με πρωταγωνίστρια τη μητέρα του, τη σύζυγο του ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου.
Ένα ταξίδι στη μνήμη αποτελεί και η πρώτη πεζογραφική προσπάθεια του Βρεττάκου, το μυθιστόρημα «Περαστικός από το Ρέικιαβικ», που κυκλοφόρησε το 2009 (εκδόσεις Ποταμός).
Το 2018 έκανε την εμφάνισή του στις προθήκες των βιβλιοπωλείων ένα ακόμα πόνημα, η ποιητική συλλογή «Προστιθέμενη αξία» (εκδόσεις Πόλις). Πρόκειται για τα ποιήματα που έγραψε ο Βρεττάκος σε νεανική ηλικία, προχωρώντας σε ένα είδος απολογισμού. Όπως παρατηρούσε στον περιεκτικό του πρόλογο, σκοπός του με αυτή την έκδοση δεν ήταν να προβάλει ως όψιμος ποιητής, αλλά να κοιτάξει ξανά ποιητικά κατάλοιπα της νεότητάς του και να ενεργήσει, για άλλη μια φορά, ως «συλλέκτης μνήμης». Αναμετρώντας τον βίο του, ο Βρεττάκος τον σκέφτεται σαν μια κατάσταση διαρκούς προσωρινότητας. Έχοντας κατά καιρούς αλλάξει πολλά επαγγέλματα, και έχοντας επίσης δοκιμαστεί στις πιο διαφορετικές δημιουργικές δράσεις, δεν επαναπαύτηκε ποτέ σε καμία δάφνη. Αντίθετα, έσπευσε συχνά να αφήσει πίσω τις επιτυχίες που σημείωσε σε κάποιο στάδιο της πορείας του για να περάσει εξίσου δημιουργικά στο επόμενο.
