«Την τελευταία του πνοή άφησε στις 25 Ιουνίου και ώρα 12:00 μ.μ. ο αγαπημένος πατέρας-παππούς και προπάππους μας, Κώστας Σαραντίδης, αλλά όχι από το νου και την καρδιά μας. Έφυγε γεμάτος αγάπη στην αγκαλιά των αγαπημένων του προσώπων. Καλό ταξίδι ήρωά μας!»
Έτσι αποχαιρέτησαν οι οικείοι του, τον άνθρωπο που ξεκίνησε σαν μισθοφόρος των Γάλλων στο Βιετνάμ για να περάσει στο πλευρό των Βιετκόνγκ. Και μόνο η υποδοχή του από τον στρατηγό Γκιάπ δείχνει πολλά. Ο Κώστας Σαραντίδης έγινε γνωστός στο ελληνικό κοινό μέσα από το βιβλίο του «Ένας Έλληνας Μακεδόνας στη Λεγεώνα των Ξένων, 2008».
Γιος μιας μακεδονίτισσας νοικοκυράς και ενός πρόσφυγα του ’22 γεννημένος το 1927, έφτασε να γίνει παρασημοφορημένος «ήρωας των ένοπλων λαϊκών δυνάμεων του Βιετνάμ», όπως είναι ο επίσημος τίτλος του, αποστρατευμένος με τον βαθμό του λοχαγού. Το βιετναμέζικο όνομά του Νγκουέν Βαν Λαπ (κατά λέξη σημαίνει «επιθυμία – μόρφωση – δημιουργία») του δόθηκε όταν στρατολογήθηκε επισήμως το 1946 στον αντάρτικο στρατό του Βιετνάμ.
Ως λεγεωνάριος ο Κώστας Σαραντίδης εκπαιδεύτηκε στην Αλγερία το 1945, υφιστάμενος τρομακτικά καψόνια και από εκεί το 1946 τον έστειλαν στη Σαϊγκόν, την πρωτεύουσα του Βιετνάμ. Τότε μαινόταν ο πόλεμος της Ινδοκίνας – οι Γάλλοι ιμπεριαλιστές προσπαθούσαν να «εκπολιτίσουν» την περιοχή με φωτιά και σίδερο, αλλά οι Βιετναμέζοι είχαν άλλη γνώμη.
Διαβάστε επίσης: Μαρτυρία: O Έλληνας Κώστας Σαραντίδης που πολέμησε στον Πόλεμο της Ινδοκίνας θυμάται
Στους τέσσερις μήνες που παρέμεινε ο Κώστας Σαραντίδης στη Λεγεώνα βίωσε τρομακτικές εμπειρίες. «Φριχτές αγριότητες. Ρημάζαμε, καίγαμε… Ολόκληρη διμοιρία “πέρασε” από ένα κορίτσι 15 χρόνων». Ύστερα με τη βοήθεια μιας κατασκόπου των ανταρτών κατάφερε να λιποτακτήσει από τη Λεγεώνα, παίρνοντας μαζί του βαρύ οπλισμό (ένα πολυβόλο Μπρεντ, πυρομαχικά και χειροβομβίδες) αλλά και 26 αιχμάλωτους αντάρτες.
Φυσικά οι Βιετμίνχ, οι αντάρτες του Βιετνάμ που πολεμούσαν τους Γάλλους, τον καλοδέχτηκαν. Τότε του έδωσαν το βιετναμέζικο όνομά του. Από τότε, από το 1946, άρχισε η εποποιία ενός Θεσσαλονικιού διεθνιστή στις ζούγκλες της Άπω Ανατολής, που πολεμούσε τους πρώην «εργοδότες» του της Λεγεώνας των Ξένων… Μέχρι το 1954, όταν τελείωσε ο πόλεμος με τη λαμπρή νίκη του Βιετνάμ και την ντροπιαστική ήττα των Γάλλων, ο Κώστας Σαραντίδης έζησε τη σκληρή ζωή του αντάρτη Βιετμίνχ του Λαϊκού Στρατού.
Ο Κώστας Σαραντίδης έμεινε στο Βιετνάμ μέχρι το 1965. Στο μεταξύ έκανε δύο γάμους με Βιετναμέζες, αποκτώντας τρία παιδιά. Έφυγε όταν ο νέος εχθρός, οι Αμερικανοί, χτυπούσε την πόρτα της πατρίδας του. Θα συντρίβονταν και αυτοί μπροστά στην απίστευτη ευψυχία αυτού του λαού. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, είχε ξεχάσει τα ελληνικά – μέχρι να ξαναγίνει Έλληνας τα χαρτιά του έγραφαν «Υπηκοότης: ακαθόριστος».
Το Βιετνάμ ακόμη και σήμερα τον τιμά ως εθνικό ήρωα, γράφονται βιβλία για εκείνον και γυρίζονται ταινίες με τη ζωή του, όπως αυτή του Γιάννη Τριτσιμπίδα με τίτλο «Βιετ Κώστας – Υπηκοότης ακαθόριστος», που παίχτηκε τιμητικά στην Αλκυονίδα του Βελισσάριου Κοσσυβάκη παρουσία της πρέσβειρας του Βιετνάμ.
Τι είχε δηλώσει στο Hot.Doc History
Στο Hot.Doc History δημοσιεύτηκε στις 3 Ιανουαρίου 2021 μια συνέντευξή του στην οποία περιέγραφε τον τρόπο στρατολόγησης στη Λεγεώνα των Ξένων. «Μας είπαν παραμύθια. Άφησα τον εαυτό μου μία φλούδα πάνω στη θάλασσα να με πάει το κύμα, και όπου θέλει ας βγει. Μας είπαν ότι θα πάμε να επιβάλλουμε τη τάξη σε πειρατές και αντάρτες». Όμως «ούτε όπλα, ούτε Γιαπωνέζους, ούτε ανθρωποφάγους στη ζούγκλα που μας περιγράφανε, είδαμε».
«Τι δουλειά είχα στα πέρατα του κόσμου;» θα αναρωτηθεί κάποια στιγμή. Ερώτημα το οποίο τελικά μετατράπηκε σε έμπρακτη άρνηση του επίσημου αφηγήματος της Λεγεώνας των Ξένων, και ολόκληρου του αφηγήματος του ιμπεριαλισμού.
Αφήνοντας τη «φυλακή δίχως συρματοπλέγματα» που επέβαλλε η αποικιοκρατία, εντάχθηκε σε έναν αντιαποικιακό αγώνα δίχως σύνορα, πολεμώντας για την ανεξαρτησία του Βιετνάμ μέσα από τον στρατό των Βιετμίνχ.