Την ίδια στιγµή που η κυβέρνηση εφαρµόζει την εξαήµερη απασχόληση σε πλήρη αντίθεση µε τα ευρωπαϊκά παραδείγµατα και έχει καταφέρει οι Ελληνες µισθωτοί να εργάζονται τις πιο πολλές ώρες στην Ευρώπη, φαίνεται πως έχει αποφασίσει παράλληλα να αυξήσει «στα κρυφά» και τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Τις τελευταίες ηµέρες µέσω διαρροών προς τα ΜΜΕ αναδεικνύεται η πρόθεση της πολιτικής ηγεσίας να τροποποιήσει τις διατάξεις που αφορούν την εξαγορά των πλασµατικών ετών για τη θεµελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώµατος τόσο στον ιδιωτικό τοµέα όσο και στο δηµόσιο. Κι αυτό παρόλο που το θεσµικό πλαίσιο των εξαγορών εφαρµόζεται ανελλιπώς στη χώρα από το 2011 χωρίς να έχουν παρατηρηθεί αβελτηρίες.
Ο «χρόνος πλασµατικής ασφάλισης» αφορά τη δυνατότητα που παρέχεται στους ασφαλισµένους να προβούν έπειτα από αίτησή τους στην αναγνώριση συγκεκριµένων περιόδων της ζωής τους κατά τέτοιον τρόπο ώστε να µπορούν να συνυπολογιστούν για τη θεµελίωση του συνταξιοδοτικού τους δικαιώµατος ή την προσαύξηση του αναλογούντος ποσού σύνταξης. Με άλλα λόγια, πρόκειται για ένα δικαίωµα ασφάλισης της µη απασχόλησης, υπό αυστηρά καθορισµένες από τον νοµοθέτη προϋποθέσεις. ∆εν εξαγοράζει δηλαδή ο ασφαλισµένος «αέρα», εξαγοράζει χρόνο στον οποίο δεν υπήρχε απασχόληση λ.χ. επειδή σπούδαζε ή εκπλήρωνε τη στρατιωτική του θητεία (άρθρο 40 ν. 3996/2011).
Η κυβερνητική στόχευση είναι προφανής: ο περιορισµός των πλασµατικών ετών που δύναται να εξαγοράσουν οι ασφαλισµένοι και συγκεκριµένα από τα επτά έτη στα πέντε στον ιδιωτικό τοµέα και από τα δώδεκα στα πέντε στον δηµόσιο τοµέα. Αυτό συνεπάγεται και έµµεση αύξηση στα όρια ηλικίας, καθώς δεν θα επιτρέπεται η αναδροµική αναγνώριση πλασµατικού χρόνου ώστε να κατοχυρωθεί συνταξιοδοτικό δικαίωµα µε βάση τις ευνοϊκές διατάξεις θεµελίωσης που ίσχυαν έως τις 31.12.2012.
Παράλληλα και κάποιος ασφαλισµένος µε 33 έτη εργασίας στα 62 του έτη, που µέχρι σήµερα µε εξαγορά επτά πλασµατικών ετών, λ.χ. σπουδές, τέκνα, θεµελίωνε δικαίωµα για λήψη πλήρους σύνταξης µε 40 έτη, πλέον θα αναγκαστεί να εργαστεί ακόµη δύο έτη ώστε µε τη µικρότερη εξαγορά να συµπληρώσει τη 40ετία. Το νέο σύστηµα θα δίνει µεν τη δυνατότητα να εξαγοράσει ο κάθε ασφαλισµένος πέντε έτη ώστε να συµπληρώσει 40ετία για να βγει στα 62 µε πλήρη σύνταξη, αλλά το ποσοστό αναπλήρωσης θα είναι πολύ µικρότερο του 50,01%, καθώς θα καταλήγει στο 43,5%. Η εξαγορά δε, αν και λιγότερων ετών, θα έχει το ίδιο ακριβώς κόστος για τους ασφαλισµένους, τα έτη όµως που θα αγοράζει ο ασφαλισµένος θα προσαυξάνουν το ποσοστό αναπλήρωσης µε µικρότερο συντελεστή από τα πραγµατικά έτη εργασίας.
Ερωτήµατα δηµιουργεί και το ζήτηµα των ασφαλισµένων που έχουν ήδη καταθέσει αίτηση για εξαγορά πλασµατικών ετών (βλ. δηµόσιοι υπάλληλοι) ή και έχουν ήδη πληρώσει εξαγορές πλασµατικών ετών (βλ. ΙΚΑ), προσδοκώντας σε ειδική θεµελίωση ή και προσαύξηση σύνταξής τους.
Οποιος έχει ασχοληθεί µε συντάξεις είτε στον ιδιωτικό τοµέα είτε και στο δηµόσιο γνωρίζει καλά ότι οι εξαγορές είναι µια διαδικασία γρήγορη και χωρίς λάθη µε ένα δοκιµασµένο µοντέλο που δεν είχε ανάγκη βελτιώσεων. Υποστηρίζουν πολλοί ότι µε τη νέα ρύθµιση «λύνεται η γραφειοκρατία».
Οµως επειδή θα απαιτηθούν µεταβατικές περίοδοι θα δηµιουργήσει διαφορετικά καθεστώτα εξαγορών στους ασφαλισµένους και περιττή ανασφάλεια. Προκαλεί δυσάρεστη έκπληξη αυτή η σπουδή. ∆εν γίνεται άλλωστε να µην απασχολούν η σωρεία λαθών στις αποφάσεις «fast track», οι ελλείψεις λογισµικών που εκκρεµούν για να κλείσουν φλέγοντα ζητήµατα της κοινωνικής ασφάλισης (παράλληλες συντάξεις, συντάξεις εξωτερικού κ.λπ.) ή το ζήτηµα των εθνικών συντάξεων και των περικοπών µετά την τριετία στις συντάξεις χηρείας ενώ η πολιτική ηγεσία ανακινεί θέµα πλασµατικών χρόνων…