Με τον πλανήτη να περνά σε ολοένα και πιο ακραίες κλιματολογικές καταστάσεις, η έκκληση για περιβαλλοντικά φιλικότερες οικονομίες ανά τον κόσμο έχει λάβει διαστάσεις επείγοντος. Ωστόσο οι κοινωνίες στον καπιταλισμό δεν είναι ίσες, όπως και οι επιπτώσεις από την κλιματική αλλαγή δεν γίνονται αισθητές με την ίδια σφοδρότητα. Oμως μέχρι τώρα δεν υπήρχε μια ταξική ανάλυση για τους θύτες σε αυτή την υπόθεση.
Και εξηγούμαι: μια σειρά από μελέτες από έγκυρους οργανισμούς, όπως η Oxfam αλλά και διακεκριμένους οικονομολόγους όπως ο Τομά Πικετί, δείχνουν ότι το πλουσιότερο κομμάτι των κοινωνιών ανά την υφήλιο είναι και το πιο ρυπογόνο. Οι κατά κεφαλήν εκπομπές ενός εκπροσώπου του πιο πλούσιου 1% μπορεί να είναι έως και 100 φορές περισσότερες από έναν άνθρωπο στο πιο φτωχό 50%.
Στην ακραία περίπτωση των 20 πιο πλούσιων ανθρώπων του κόσμου αποδείχτηκε ότι ο καθένας παρήγαγε κατά μέσο όρο 8.000 τόνους διοξειδίου του άνθρακα! Για μια αίσθηση της κλίμακας, ένας μέσος πολίτης αναπτυγμένης χώρας παράγει περίπου έξι τόνους…
Για τους πλούσιους η παραγωγή ρύπων είναι συνυφασμένη με τη διατήρηση του τρόπου ζωής τους, αφού η πλειονότητα των εκπομπών που παράγουν προέρχεται από τις επενδύσεις τους.
Μάλιστα η ανάλυση υπογραμμίζει την πρωτοφανή μεροληψία της κατανομής της ανάπτυξης των τελευταίων δεκαετιών υπέρ των πλουσίων, η οποία συνέβαλε στην περιβαλλοντική κρίση.
Με την τωρινή κατανομή η παγκόσμια οικονομία θα έπρεπε να είναι 173 φορές μεγαλύτερη απ’ ό,τι τώρα για να βγει όλη η ανθρωπότητα από τη φτώχεια, γεγονός περιβαλλοντικά ανέφικτο.