Η συζήτηση μας με τον Πέρη Μιχαηλίδη χρειάστηκε να διακοπεί αρκετές φορές από τα γέλια και τις συνεχείς αναφορές στον κινηματογράφο που τόσο αγαπάει. Κατόπιν προτροπής του είδα τα «Πεσμένα φύλλα» του Ακι Καουρισμάκι και είχε δίκιο που μου μίλησε για ποίηση. Φέτος, επιστρέφει στο Θέατρο Φούρνος σκηνοθετώντας το «The Dreamers». Ένα οδοιπορικό στο Παρίσι του ’68 με έντονες σινεφίλ αναφορές αλλά και μουσικές της εποχής που ερμηνεύονται ζωντανά στη σκηνή. Μια βουτιά στη nouvelle vague των Φρασνσουά Τρυφώ και Ζαν-Λυκ Γκοντάρ. Την προηγούμενη χρονιά βρέθηκε στο πλευρό των σπουδαστών των δραματικών σχολών και συγκινήθηκε από το πάθος τους. Αυτό στάθηκε και η αφορμή της παράστασης. Ως ηθοποιός και σκηνοθέτης εργάστηκε για χρόνια στο ΚΘΒΕ, στο Εθνικό, στα περισσότερα ΔΗΠΕΘΕ αλλά και στο ελεύθερο θέατρο. Στο «Ναυάγιο» του Mega υποδύεται τον πλοιοκτήτη. Ένας ρόλος εντελώς κόντρα σε ό,τι ο ίδιος πρεσβεύει. Υπάρχει μια περίεργη ιστορία που τον συνδέει με αυτό το ναυάγιο. Η άφιξη του στην Ελλάδα από την Αλεξάνδρεια σημαδεύτηκε από αυτό το γεγονός. Ίσως για αυτό σε όλη του τη ζωή αγωνίζεται για δικαίωση.
Μέσα από τις ζωές τριών νέων ανθρώπων στο «The Dreamers» παρακολουθούμε τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις όπως διαμορφώθηκαν τον Μάη του ΄68. Γιατί τώρα αυτό το έργο;
Το χειμώνα που μας πέρασε βρέθηκα έξω από το Εθνικό θέατρο κτήριο του Τσίλλερ που το είχαν καταλάβει οι σπουδαστές των δραματικών σχολών διαμαρτυρόμενοι για την εξίσωση των πτυχίων μας με τα πτυχία της Γ’ Λυκείου. Εκεί είδα τον αγωνιστικό παλμό των νέων παιδιών να διεκδικούν με αποφασιστικότητα τα αιτήματά τους, τραγουδώντας Χατζιδάκι και Θεοδωράκη κι άλλοτε απαγγέλλοντας ποιήματα του Αναγνωστάκη, του Ρίτσου και δικά τους. Aυτό ήταν πολύ συγκινητικό και σκέφτηκα ότι είναι σημαντικό να φέρουμε στη σκηνή ενός θεάτρου την ελπίδα μιας ολόκληρης γενιάς φοιτητών, την «έφοδο στην ουτοπία» που εκφράστηκε με τον Μάη του ’68. Επίσης αυτό τον καιρό κυκλοφορούν στη Αθήνα δυο σκηνοθέτες που εκτιμώ πολύ, ο Κουστουρίτσα που δήλωσε ότι «όταν ξεκινήσαμε να κάνουμε σινεμά θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο» και «οι πραγματικοί καλλιτέχνες είναι με το μέρος της δικαιοσύνης» κι ο Μπομπ Ουίλσον ο οποίος δήλωσε ότι «Δεν πρέπει να κάνουμε θέατρο αν δεν μπορούμε να γελάσουμε». Αυτά με ώθησαν να φορέσω πάλι το αμπέχονο του σκηνοθέτη, να συνεργαστώ με τον Ίκαρο Μπαμπασάκη που διασκεύασε το έργο του Γκιλμπερτ Αντερ και να κάνω μια παράσταση βαθιά σινεφίλ που θίγει το ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης, με χιούμορ αλλά και με μήνυμα όπως λέγαμε παλιά.
Θα υπάρξουν αναφορές και στην χαρακτηριστική σκηνή του «Bande a part» με τους τρεις νέους να τρέχουν στο Λούβρο;
Ολόκληρη η ταινία «Bande a part» του Γκοντάρ και φυσικά η συγκεκριμένη σκηνή είναι οδηγός για την παράσταση: δυο αγόρια κι ένα κορίτσι περιπλανώνται στο εξεγερμένο Παρίσι μέσα από σινεφίλ αναφορές όπως κι οι περισσότερες ταινίες του Γκοντάρ εκείνης της περιόδου. Η παράσταση γενικά ακολουθεί το στυλ του Γκοντάρ στη δομή και την εξέλιξη, αυτό που έφερε η νουβέλ βαγκ στο μοντάζ των ταινιών, δηλαδή την αντίστιξη, ( jump cuts ) την ασυνέχεια, την κυνική επίθεση στη φόρμα, αλλά παράλληλα μένει προσηλωμένη στην αφήγηση και την ευαισθησία. Κι όσον αφορά το περιεχόμενο η παράσταση ακολουθεί την επιρροή του Γκοντάρ από τον Μπρεχτ και χρησιμοποιεί διάφορα είδη όπως φιλμ νουάρ, βαριετέ, θέατρο ντοκουμέντο με έφεση στο ανατρεπτικό χιούμορ.
Στο κείμενο του Γκίλμπερτ Αντέρ και έπειτα στην ταινία του Μπερτολούτσι η ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη είναι αν όχι επιτακτική σίγουρα επιβεβλημένη. Υπάρχει δικαιοσύνη στις μέρες μας; Νιώθετε τα συνθήματα του Μάη του ΄68 να θέλουν πάλι να ακουστούν;
Μερικά από τα συνθήματα που γράφτηκαν στους τοίχους του Παρισιού ήταν «κάτω από το λιθόστρωτο είναι η παραλία», «φαντασία στην εξουσία», «γρήγορα απλώς γρήγορα, τίποτε άλλο, γρήγορα». Και στη συνέχεια όλα όσα προσπάθησε κι ονειρεύτηκε η καταστασιακή διεθνής επηρεασμένη από τη ντανταϊστική επιθετικότητα και τα κείμενα του Χέγκελ και του Μαρξ. Το κείμενο του Γκυ Ντεμπορ «Η κοινωνία του θεάματος» ενορχήστρωσε θεωρητικά αυτή την παράφορη ποίηση της γιορτής μαζί με το Σάρτρ τον Φουκώ τον Ζενέ κι ένα μεγάλο μέρος της γαλλικής διανόησης. Τα συνθήματα της εξέγερσης του Μάη του ’68 ανήκουν στην εποχή τους, σήμερα χρειάζονται διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις.
Γράφετε στο σημείωμα σας πως η παράσταση είναι αφιερωμένη στη nouvelle vague των Ζαν-Λυκ Γκοντάρ και Φρανσουά Τρυφώ αλλά και στον έρωτα, στα χαμένα όνειρα. Μπορεί ποτέ τα όνειρα να είναι χαμένα;
Η nouvelle vague o Γκοντάρ ο Τρυφώ, το free cinema στην Αγγλία και στην πατρίδα μας ο Αγγελόπουλος, ο Χατζιδάκις, ο Κουν, ο Ρίτσος, ο Καμπανέλλης πρόσφεραν στην τέχνη, αυτό που ακολούθησε είναι τα χαμένα όνειρα..
Και ο έρωτας; Χαμένος και αυτός;
Η ταινία του Παβλικόφσκι «Ψυχρός πόλεμος» και ταινία του Ακι Καουρισμάκι «Πεσμένα φύλλα» μου θύμισαν τι σημαίνει παράφορος έρωτας η πρώτη, κι δεύτερη τι σημαίνει ενσυναίσθηση κι αλληλεγγύη, κατά τα άλλα «ο έρωτας δεν διαρκεί πολύ και μετατρέπεται σε αξιοπρεπή αγάπη» κατά τον Ιρβιν Γιάλομ κι απαντάται κυρίως στους ρομαντικούς Βολφανγκ Γκαίτε, Γκούσταβ Μαλερ και φυσικά στον Δημήτρη Μητροπάνο.
Επιστροφή στο Θέατρο Φούρνος μετά από πολλά χρόνια όταν ακόμα σκηνοθετούσατε και παίζατε με την εταιρεία Θεάτρου Μηχανή. Καλλιτεχνικός επαναπατρισμός ή πολιτική στάση να παίξετε σε μια πιο μικρή Σκηνή;
Δεν έκρυψα ποτέ την αγάπη μου και την αφοσίωσή μου στις «μικρές» σκηνές και αγωνίστηκα το ’14 για να μην τις κλείσουν… Στη διαδρομή μου υπάρχει το θεατρικό μου σπίτι που είναι το Κρατικό θέατρο βορείου Ελλάδος και η ιστορική εταιρεία «θεάτρου Μηχανή» με την οποία ξεκίνησα από το Φούρνο το ’92, μετά το θέατρο Μηχανή – Booze το ’96, αργότερα στο Beton7 και σε αντίστοιχους χώρους. Τώρα επιστροφή στον τόπο που ξεκίνησαν όλα επηρεασμένος πάντα από αντίστοιχες κινήσεις στην Αγγλία και τη Γαλλία του ’70 για ένα θέατρο χωρίς επιδότηση, με μια μικρή χορηγία και συγκινητική στήριξη από τρεις νέους ηθοποιούς κι όλους τους συνεργάτες που συμμετέχουν στην παράσταση να μου αποδεικνύουν κάθε μέρα ότι για να κάνεις θέατρο -όπως το ονειρεύεσαι -τα λεφτά δεν είναι η προτεραιότητα. Μπορεί αυτό να είναι για μένα ο απόηχος της ρομαντικής εποχής που περιγράφει το έργο που παρουσιάζω κι ο «Φούρνος» με τους ανθρώπους του – γι’ αυτό και τον επέλεξα- έχει τη ρομαντική διαδρομή στα 31 χρόνια που λειτουργεί για να δεχτεί και να στηρίξει αυτή την παράσταση ως καλλιτεχνική πράξη.
Στο «Ναυάγιο» υποδύεστε τον κακό της ιστορίας. Μια σειρά μυθοπλασίας που όμως βασίζεται στο αληθινό ναυάγιο του πλοίου «Ηράκλειον» στη Φαλκονέρα. Θέλω να μου πείτε για τον ρόλο σας και αν τελικά θα υπάρξει δικαίωση
Το ’66 μόλις είχαμε έρθει από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου όταν συνέβη το ναυάγιο του Ηράκλειον στη Φαλκονέρα, όλη η εποχή τότε σημαδεύτηκε από αυτό το γεγονός. Σήμερα συναντώ ανθρώπους στο δρόμο- γιατί η σειρά έχει τεράστια λαϊκή απήχηση – που μου διηγούνται για συγγενείς τους που χάθηκαν στο ναυάγιο, μια υπόθεση απόλυτης ασυνειδησίας κι αμοραλισμού. Εγώ ερμηνεύω τον πλοιοκτήτη της εταιρείας και στα σχόλια στο διαδίκτυο εισπράττω όλη την αγανάκτηση και την αποστροφή των απλών ανθρώπων που παρακολουθούν το σήριαλ δηλαδή ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται στα Τέμπη όπως χαρακτηριστικά επισημαίνουν. Όσον αφορά τη δικαίωση ας αναζητήσουμε στον ημερήσιο Τύπο της εποχής και θα διαπιστώσουμε αν υπήρξε δικαίωση για ένα βαπόρι που ταξίδευε χωρίς άδεια όπως χαρακτηριστικά ομολόγησε ο Βασιλείου, ο ρόλος που ερμηνεύω.
Ταυτότητα Παράστασης
Μετάφραση – διασκευή : Γιώργος -Ίκαρος Μπαμπασάκης
Σκηνοθεσία : Πέρης Μιχαηλίδης
Κοστούμια : Δέσποινα Χειμώνα
Μουσική σύνθεση : Δημήτρης Δημάκης
Φωτογράφιση – βίντεο : Χλόη Ακριθάκη
Χορογραφία : Μαρία Μάργαρη
Βοηθός σκηνοθέτη : Ειρήνη Παραπαρέκη
Επικοινωνία : Νατάσα Παππά
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί :
Μπάμπης Αθανασόπουλος, Βιβή Λέκκα, Δημήτρης Δημάκης
Στο βίντεο παίζει ο Γιώργος – Ίκαρος Μπαμπασάκης
Χώρος : Θέατρο Φούρνος (Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα 114 72)
Τηλ.: 210 6460748
Ημέρες & ώρα παραστάσεων : Δευτέρα στις 21:00, Τρίτη στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων : 12 ευρώ (κανονικό), 10 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων, θεατών άνω των 65 ετών), 8 ευρώ (ατέλειες)
Διάρκεια παράστασης : 50 λεπτά
