Περιμένοντας να δούμε για έβδομη φορά τους Leprous

Μια βουτιά στα δισκογραφικά πεπραγμένα των Νορβηγών ενόψει της συναυλιακής επιστροφής τους στην Ελλάδα, την Πέμπτη 2 Μαρτίου στο Gagarin 205

Τρία χρόνια μετά την τελευταία συναυλία τους στην Ελλάδα οι Νορβηγοί Leprous έρχονται ξανά στην Αθήνα έχοντας στις αποσκευές τους το έβδομο άλμπουμ τους με τίτλο «Aphelion». Επτά οι δίσκοι, επτά και οι επισκέψεις τους στη χώρα μας, με την έβδομη να είναι προγραμματισμένη για την Πέμπτη 2 Μαρτίου στο Gagarin 205. Το συγκρότημα που εδώ και περίπου 15 χρόνια βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του προοδευτικού ήχου με συνεχείς πειραματισμούς και αναζητήσεις θα έχει στο πλευρό του τους Βρετανούς Monuments και τους συμπατριώτες του Kalandra.

Το πρώτο επίσημο δισκογραφικό βήμα των Leprous έγινε το 2009 με το άλμπουμ «Tall Poppy Syndrome», αφού το «Aeolia» το 2006 δεν συμπεριλήφθηκε ποτέ στον επίσημο κατάλογό τους. Η Νορβηγία είχε σταματήσει να γεννάει black metal μπάντες με ρυθμούς κουνέλας, ωστόσο η εμφάνιση ενός συγκροτήματος με το όνομα Leprous προδιέθετε για κάτι σκοτεινό και ακραίο. Ομως κάτι ο ψαγμένος τίτλος, κάτι το πεντακάθαρο λογότυπο του συγκροτήματος βάζουν τα πράγματα στη θέση τους προτού καν ακουστούν οι πρώτες νότες του εναρκτήριου «Passing». Το ντεμπούτο των Leprous έχει μεν επιρροές από τη… σκοτεινή και ακραία πλευρά της μαμάς-πατρίδας, όμως αυτές αποτελούν κομμάτι της δημιουργικότητας μιας μπάντας που δεν έχει στεγανά στη μουσική της.

Το «Tall Polly Syndrome» κυκλοφόρησε σε μια περίοδο που η δισκογραφική Inside Out έπαιρνε υπό τη σκέπη της κάθε ελπιδοφόρο progressive metal σχήμα και οι Leprous δεν υπήρχε περίπτωση να ξεφύγουν. Φρόντισαν όμως με το καλημέρα να δικαιώσουν τους ιθύνοντες της γερμανικής εταιρείας αφού ο διάδοχός του αποτέλεσε ένα άλμπουμ που για τη συντριπτική πλειονότητα των οπαδών τους παραμένει μέχρι σήμερα αξεπέραστο. Στο «Bilateral» του 2011 οι Leprous δημιουργούν τον δικό τους ήχο, αυτόν που τους καθιέρωσε ως ένα από τα πιο πειραματικά και ακομπλεξάριστα σχήματα της σύγχρονης progressive σκηνής. Η κυκλοφορία του «Bilateral» έφερε τότε τους Leprous στη χώρα μας ως support των Amorphis και οι λίγοι και τυχεροί που βρεθήκαμε τότε στο Gagarin είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ζωντανά ένα μεγάλο μέρος του δίσκου, ο οποίος δυστυχώς τα τελευταία χρόνια έχει χάσει τη θέση του στις setlists των Νορβηγών.

Δύο χρόνια αργότερα ο ιθύνων νους και βασικός συνθέτης των Leprous Einar Solberg αποφασίζει να βγάλει μπροστά το ατμοσφαιρικό –στα όρια του μελαγχολικού– στοιχείο των Νορβηγών. Το «Coal» κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα, τόσο συνθετικά όσο και εκτελεστικά, ενώ το ιδιαίτερα αρτίστικο ύφος και οι τολμηροί πειραματισμοί του συμβάλλουν ώστε οι Leprous να χτίσουν ένα δυνατό brand name στον χώρο του progressive. O «Aνθρακας» των Leprous αποδεικνύεται πραγματικός θησαυρός και πλέον το στοίχημα για τους ίδιους ήταν να διευρύνουν το ακροατήριό τους. Με περισσότερες αναφορές στις prog rock επιρροές τους, το «The Congregation» (2015) αναδεικνύει μια σαφώς πιο groovy διάθεση σε σχέση με τα «Bilateral» και «Coal» και αποτέλεσε μια κυκλοφορία που έκανε όσους αγνοούσαν την ύπαρξη των Leprous να σηκώσουν τα φρύδια ακούγοντας τα πρώτα… χιτάκια των Νορβηγών όπως το «The Price» και κυρίως το «Slave», η ζωντανή εκτέλεση του οποίου αποτελεί μια ανατριχιαστική οπτικοακουστική εμπειρία, με τον Solberg να δίνει κάθε φορά ρεσιτάλ συναισθηματικής ερμηνείας.

Το «The Congregation» λειτούργησε ως τρίτος πόλος σε ένα σερί δίσκων υψηλής αισθητικής, το οποίο όμως θα έσπαγε. Γιατί μπορεί το «Μalina» (2017) να είναι ένας δίσκος που άλλα progressive συγκροτήματα απλώς ονειρεύονται να κυκλοφορήσουν, όμως οι Leprous για πρώτη φορά φαίνεται να πέφτουν στην παγίδα της επανάληψης. Σε αυτήν τη σαφώς πιο εύπεπτη και «εμπορική» σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη δουλειά της, η διάθεση για πειραματισμούς της παρέας του Einar Solberg έχει περιοριστεί σημαντικά, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με μια αδιάφορη κυκλοφορία, αφού συνθέσεις όπως το «From the flame», το «Stuck» και το «The weight of disaster» ήρθαν για να μείνουν.

Υπό αυτές τις συνθήκες τα δύο χρόνια αναμονής μέχρι την κυκλοφορία του «Pitfalls» (2019) κύλισαν σχεδόν βασανιστικά. Από τις πρώτες όμως κιόλας νότες του «Below» η καρδιά πηγαίνει στη θέση της αφού μες στη γενικότερη μαυρίλα που αποπνέει η θεματολογία του το «Pitfalls» αποτελεί την καλύτερη μέχρι σήμερα προσπάθειά τους να ξαναβρούν τον αμφίπλευρο (λέγε με «Bilateral») εαυτό τους. Το ίδιο ισχύει και για τον Einar Solberg αφού το άλμπουμ αποτελεί κατάθεση ψυχής για τη μάχη του με την κατάθλιψη και διαπνέεται από μια άκρατη μουσικότητα. Τα ηλεκτρονικά μέρη υπερισχύουν οριακά των κιθαριστικών και οποιαδήποτε απόπειρα να μπει ο δίσκος κάτω από συγκεκριμένη μουσική ταμπέλα καταλήγει στο καλάθι των αχρήστων, αφού η pop αισθητική του «I lose hope» δένει αρμονικά με την groovy διάθεση του «By my throne» και η μελαγχολία του «At the bottom» με το πιο heavy «Foreigner».

Η περιοδεία του «Pitfalls» έκανε στάση στην Αθήνα τον Φλεβάρη του 2020 και οι Leprous κατέβηκαν από τη σκηνή του Fuzz έχοντας προσφέρει ένα ακόμη μνημειώδες live που ήταν και από τα τελευταία πριν από το lockdown. Οι Νορβηγοί επιστρέφουν στη χώρα μας έχοντας στις αποσκευές τους ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε μες στην πανδημία (το «Aphelion» του 2021) και πατάει στις μελαγχολικές φόρμουλες του προκατόχου του. Μπορεί η πιο ποπ και ηλεκτρονική από κάθε άλλη δουλειά των Leprous να μην πετυχαίνει να φτάσει την αμεσότητα των συνθέσεων του «Pitfalls», όμως είναι φανερό ότι δεν είναι διατεθειμένοι να πέσουν ξανά στην παγίδα της επανάληψης. Παρά την αρτιότητα που το χαρακτηρίζει πάντως, υπάρχουν στιγμές που το «Aphelion» κουράζει. Ωστόσο αυτό δεν είναι ικανό να δημιουργήσει δεύτερες σκέψεις για το αν θα δώσουμε το παρών και σε αυτήν τη συναυλία τους.