Η αντιμετώπιση των επενδύσεων με fast track διαδικασίες –ειδικά στη μνημονιακή Ελλάδα– είναι κανόνας για τους λάτρεις της ανάπτυξης.
Μιλούν για φιλοεπενδυτικό περιβάλλον, παραβλέποντας ωστόσο την προστιθέμενη αξία του ήλιου, του πράσινου και των ακτών αλλά των αρχαίων – από τον τουρισμό ζούμε άλλωστε, αυτή είναι η λεγόμενη και βαριά βιομηχανία της χώρας. Γι’ αυτό ο νομοθέτης έχει θεσμοθετήσει κανόνες, για να μην επικρατήσει ο νόμος της Άγριας Δύσης.
Στην Ελλάδα όμως έχει «καθιερωθεί» να φταίει η Αρχαιολογική Υπηρεσία ή οι «άκαμπτοι» περιβαλλοντικοί όροι για τα προβλήματα μιας επένδυσης, για την ανάπτυξη μιας υποδομής. Ενίοτε αποτελεί και το πρόσχημα προκειμένου να κερδίσουν κάτι παραπάνω ή να επιρρίψουν τις ευθύνες για καθυστερήσεις.
Το Hot Doc θυμίζει μερικές από αυτές τις περιπτώσεις: το γήπεδο του Βοτανικού που έφταιγε ο κορμοράνος και όχι οι όροι δόμησης που έστελναν τα κτίρια στον θεό. Το μετρό της Θεσσαλονίκης όπου η τεχνολογία μπορούσε να δώσει λύσεις για να μείνουν τα αρχαία στον σταθμό. Το Ελληνικό όπου η προσπάθεια να χαραχτεί, να πολεοδομηθεί και να οικοδομηθεί μια τεράστια έκταση βαφτίστηκε πολιτικό πρόβλημα που θα λυνόταν με δυο υπογραφές. Τις Σκουριές που η τήρηση κανόνων για να μην καταστραφεί το έδαφος και το υπέδαφος καθώς η λύση επεξεργασίας του χρυσού είναι πειραματική «επικοινωνήθηκε» ως εμμονή του κινήματος των κατοίκων που αντιδρούσαν. Και το ερώτημα που μπαίνει είναι αν μπορούν να συνυπάρξουν με το επιχειρείν ή φταίνε τα αρχαία και το περιβάλλον; Μήπως είναι αστικός μύθος;
