Η κινητοποίηση των καλλιτεχνών την Πέμπτη ήταν προγραμματισμένη. Για τα δικά τους αιτήματα, που αφορούν την καλλιτεχνική εκπαίδευση. Αυτοί όμως που τόσο καιρό φωνάζουν «σε εσάς που μας ακούτε» αυτήν τη φορά άκουσαν τις κραυγές του πένθους από την εθνική μας τραγωδία, τα ουρλιαχτά των μανάδων που έχασαν τα παιδιά τους. Το περιεχόμενο και το πρόσημο της κινητοποίησης άλλαξαν. Εξελίχθηκε σε κάλεσμα διαμαρτυρίας για τις ανθρώπινες ψυχές που χάθηκαν και για τις φονικές πολιτικές της κυβέρνησης η οποία απαξιώνει συστηματικά κάθε δημόσιο αγαθό – συμπεριλαμβανομένων των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών, όπως πλέον αποκαλύφθηκε με τον χειρότερο τρόπο, με ράγες βαμμένες με αίμα. Οι καλλιτέχνες δεν ζουν στον μικρόκοσμό τους. Το απέδειξαν και αυτήν τη φορά. Η ΠΟΘΑ συναντήθηκε στους δρόμους με ΑΔΕΔΥ και ΟΛΜΕ. Ολοι μαζί έγιναν μπροστάρηδες μιας διαμαρτυρίας που εξελίχθηκε σε παλλαϊκή συγκέντρωση, με «ψυχή» κυρίως τους νέους ανθρώπους, αυτήν τη συκοφαντημένη «γενιά της τραπ», την «απολιτίκ», που «ροκανίζει τη σύνταξη των παππούδων». Σε αυτήν τη γενιά ανήκουν και οι δύο άγγελοι, ο Ανδρέας και ο Αγγελος, επιβάτες του μοιραίου τρένου που έσωσαν τόσους ανθρώπους με κίνδυνο της ζωής τους. Ηρωες της σύγχρονης εποχής. Ηρωες που μακάρι να μην είχαμε δει στην πραγματική ζωή αλλά μόνο σε χολιγουντιανό μπλοκμπάστερ. Η καταιγίδα δεν πτόησε κανέναν από τους χιλιάδες της συγκέντρωσης. Ανοιξαν οι ομπρέλες. Σαν εκείνο το νυχτερινό μονοπλάνο από το «Βλέμμα του Οδυσσέα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου…
ΥΓ.: Την ώρα που οργανισμοί ακυρώνουν φιέστες –την τελετή έναρξης το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης–, παραστάσεις και συναυλίες (Εθνική Λυρική Σκηνή, Εθνικό Θέατρο, ΚΘΒΕ, ΚΟΑ), το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών πραγματοποίησε κανονικά τις δύο συναυλίες του Maggio Musicale Fiorentino Τετάρτη και Πέμπτη, συμμετέχοντας στο τριήμερο εθνικό πένθος με ενός λεπτού σιγή εις μνήμην των νεκρών. Και είναι κρατικό. Πέρυσι όμως ήταν από τους πρώτους που ακύρωσαν συναυλίες Ρώσων καλλιτεχνών ως αντίποινα στην εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία. Ντροπή και τίποτε άλλο.
