Δύο ελληνικές, μία καναδέζικη, μία βρετανική και μία γαλλική ταινία κλέβουν την online παράσταση αυτής της βδομάδας.
Tom at the farm (2013)
Ακόμη και όσοι τον απεχθάνονται συμφωνούν ότι αυτή είναι μια από τις καλύτερες δημιουργίες του. Ο 31χρονος πλέον Ξαβιέ Ντολάν από το Μόντρεαλ, που στα 25 του βρέθηκε υποψήφιος για το Χρυσό Φοίνικα με το αριστουργηματικό «Mommy», βασίζεται εδώ σε ένα θεατρικό έργο του Μισέλ Μαρκ Μπουσάρντ για να αφηγηθεί ένα στιβαρό δράμα χαρακτήρων. Με αφορμή μια κηδεία που δεν εξελίσσεται και τόσο ήρεμα, ο Ντολάν αναζητά το ειρωνικό πρόσωπο της ζωής και μαζί μια παθιασμένη έξοδο από τις συμβάσεις του καθωσπρεπισμού. Το φιλμ ήταν υποψήφιο για το Χρυσό Λέοντα στη Βενετία το 2013 αλλά έχασε από το ντοκιμαντέρ «Sacro GRA» του Τζιανφράνκο Ρόσι, κερδίζοντας μόνο το βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών. Η ταινία που δεν βγήκε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες προβάλλεται στο Cinobo.
Αφτερλώβ (2017)
https://www.youtube.com/watch?v=MZIlszQgSp0
Ο Νίκος στην άδεια καλοκαιρινή Αθήνα προσέχει μια πλούσια έπαυλη στα βόρεια προάστια και αποφασίζει να προσκαλέσει εκεί την πρώην του μπας και τα ξαναβρούν. Μινιμάλ γραφή συνδυαζόμενη με κωμικά ενσταντανέ που θυμίζει το σινεμά του Τζάρμους, η χημεία Χάρη Φραγγούλη- Ηρώ Μπέζου στο κόκκινο, απολαυστικοί διάλογοι και παιχνιδιάρικες ερωτικές καταστάσεις, το εύρημα της διαδραστικής επικοινωνίας με το θεατή βάζοντας τους πρωταγωνιστές να μιλούν απευθείας στην κάμερα κλπ. Στο χαμηλού μπάτζετ «Αφτερλώβ», την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Στέργιου Πάσχου τα θετικά είναι περισσότερα από τα αρνητικά (ίσως λίγο παραπάνω από όσο θα έπρεπε εξυπνακίστικα είναι κάποια σκετς) και αξίζει να τα ανακαλύψετε. Η ταινία θα είναι διαθέσιμη δωρεάν στο YouTube μέχρι τις 20 Απριλίου 2020.
Οι περιπέτειες του Βιλλάρ (1924)
Ταινία μεγάλου ιστορικού ενδιαφέροντος καθώς είναι η παλαιότερη σωζόμενη ταινία μυθοπλασίας του ελληνικού κινηματογράφου. Ανήκει στον ούγγρο Γιόζεφ Χεπ που ζούσε μόνιμα στην Αθήνα – ήταν προβολαντζής στον κινηματογράφο Πανελλήνιον- κατά τη διάρκεια των ‘20ς και περιγράφει τις κωμικοτραγικές περιπέτειες του απατεωνίσκου αλλά και αθεράπευτα ερωτευμένου Βιλλάρ (στο ρόλο ο Νικόλας Σφακιανός που έγραψε και το σενάριο) ο οποίος περιπλανιέται σε ένα αγνώριστο από ότι θα διαπιστώσετε αττικό τοπίο, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την παραλία του Σαρωνικού, το Σύνταγμα και την οδό Πανεπιστημίου, την περιοχή γύρω από το Ηρώδειο. Η ταινία θα κάνει την διαδικτυακή πρεμιέρα της στην ανανεωμένη ιστοσελίδα της Ταινιοθήκης (www.tainiothiki.gr) την Τετάρτη 8 Απριλίου στις 20.00 και θα είναι διαθέσιμη για τρία 24ωρα στο διαδίκτυο. Στη συνέχεια (Σάββατο 11/4) ακολουθεί η «Αστέρω» του Δημήτρη Γαζιάδη. Αναλυτικά το πρόγραμμα της Ταινιοθήκης ΕΔΩ.
La Pointe Courte (1955)
Η πρώτη ταινία της Ανιές Βαρντά είναι ένα ασπρόμαυρο οδοιπορικό στη γαλλική επαρχία με έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο καθώς η περιοχή του Σετ που έγιναν τα γυρίσματα είναι η γενέτειρα της γαλλίδας δημιουργού που έφυγε από τη ζωή πέρσι στα 90 της χρόνια. Το χωριό του τίτλου βρίσκεται δίπλα στις όχθες μιας λίμνης που προσφέρει στους ψαράδες κατοίκους του την δυνατότητα να ζουν αξιοπρεπώς. Εκεί θα επιστρέψει ένας άντρας στη διάρκεια ενός καλοκαιριού για να θυμηθεί τα ειδυλλιακά παιδικά του χρόνια και να μοιραστεί τις αναμνήσεις του με τη σύντροφο του. Όμως ανάμεσα στο ζευγάρι (ο νεοφερμένος Φιλίπ Νουαρέ και η Σιλβιά Μονφόρ) υπάρχει ένα κενό που δύσκολα καλύπτεται, ενώ και η τοπική κοινότητα έχει τα δικά της θέματα καθώς η δουλειά των ψαράδων μυδιών παρουσιάζει τεράστια προβλήματα. Μέσα σε λιγότερο από μιάμιση ώρα (86 λεπτά) η Βαρντά τοποπροσεκτικά τα στοιχεία που θα ακολουθήσει στην κινηματογραφική πορεία της και ειδικά την μοναδική σύζευξη του ντοκιμαντέρ με τη μυθοπλασία. Η ταινία προβάλλεται στο Cinobo.
The eyes of Orson Welles (2018)
O Μαρκ Κάζινς γράφει γράμμα στον Όρσον Γουέλς και του επισημαίνει τις αλλαγές που έχουν συμβεί στον κόσμο 30 χρόνια μετά το θάνατο του. Ίντερνετ, κινητά, Δίδυμοι πύργοι. «Εσύ, ο εθισμένος στην αδρεναλίνη θα λάτρευες την σημερινή εποχή». Του εκμυστηρεύεται πότε τον κέρδισε. «Πριν από 40 χρόνια είδα, μικρό παιδάκι τότε, τον «Άρχων του τρόμου». Δεν τον κατάλαβα αλλά ένιωσα ένα θρόισμα στην καρδιά», λέει ο ιρλανδός ντοκιμαντερίστας Κάζινς με την χαρακτηριστική ήρεμη φωνή του που μεταξύ άλλων έντυσε και την αριστουργηματική τηλεοπτική σειρά «η Οδύσσεια του κινηματογράφου». Το ντοκιμαντέρ εκτός του ότι εξηγεί πολλά για την εκκεντρική ιδιοφυία του Γουέλς (η διάσημη ραδιοφωνική του φάρσα, η δημιουργία του «Πολίτη Κέιν», τα σκίτσα του πριν από κάθε ταινία) αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές από την προσωπική ζωή του και ειδικά για τα πρόσωπα που τον διαμόρφωσαν στις πολιτικές ιδέες του όπως την αλτρουίστρια μητέρα του. «Δεν παίρνω την τέχνη τόσο σοβαρά όσο την πολιτική», λέει κάποια στιγμή ο Γουέλς σε μια τηλεοπτική συνέντευξη του και ο φακός του Κάζινς ακολουθεί ευλαβικά την πορεία του σπουδαίου δημιουργού από τα πρώτα του κιόλας βήματα. Από τα παιδικά χρόνια στο Σικάγο και την απώλεια της μητέρας στα 9 του χρόνια, έως την εποχή που ήθελε να γίνει ζωγράφος και ταξίδεψε ως την Ευρώπη για αυτό, ενώ ειδική αναφορά γίνεται στο δέος που ένιωσε ο Γουέλς όταν πρωτοείδε τον «Νανούκ του Βορρά» του Φλάχερτι ή για το πλέον αντιφασιστικό θεατρικό που κατασκεύασε τον «Ιούλιο Καίσαρ» πολύ πριν την εισβολή των Ναζί στην Πολωνία. Το ντοκιμαντέρ προβάλλεται στα κανάλια της Cosmote TV.