1] ΤΟ ΜΠΑΪΛΝΤΙΣΜΑ. Ο κουρασμένος, ο εξουθενωμένος κόσμος θέλει καινούρια πράματα. Πρόσωπα και ιδέες. Δεν το αξιολογώ – το εντοπίζω. Φάνηκε στην αναμέτρηση Αχτσιόγλου-Κασσελάκη-Τσακαλώτου. Του κόσμου τα ύστερα! Κι οι ερμηνείες του δίφραγκου, «είδα έναν αλευροβιομήχανο και 10, 100, 500 ετερόδοξους να έρχονται να ψηφίσουν τον Αμερικάνο», είναι ισχνές για να ερμηνεύσουν ένα μαζικό φαινόμενο. Ξαναφάνηκε στο «φαινόμενο Δούκας» που από το 14% εκτοξεύτηκε στο απίστευτο 56%. Όχι γιατί ήταν καλύτερος από τον ευγενή κι ευρύτερα αποδεκτό Κώστα Ζαχαριάδη αλλά γιατί δεν είχε καταγραφεί στη συνείδηση των ψηφοφόρων ως κομματικό στέλεχος (αν και ήταν). Συν την τεχνοκρατική του επάρκεια. Ξαναματαφάνηκε με τον καθηγητή Βιοτεχνολογίας Κουρέτα που είχε ελάχιστα εκτεθεί πολιτικά.
2] ΤΟ ΣΠΑΣΙΜΟ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ. Η αρχή, έστω. Το μικροαστικό Χαλάνδρι άλλοτε μπορεί να πανικοβαλλόταν με τη τζούφια απειλή πως θα χάσουν το ΕΣΠΑ. +18% στον Ρούσσο, η πεισμωμένη απάντηση στον τηλεβιβλιοπώλη. Και η αγροτομάνα Θεσσαλία δεν ξανάδωσε κάποια «Μάχη της σοδειάς». Απλώς δεν κατέθεσε τα όπλα μπροστά στον Μινώταυρο Αυγενάκη που επέσειε την απληρωσιά. Χαμένοι για χαμένοι.
3] Η ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΟΛΙΘΙΚΟΤΗΤΑΣ. Δεν έγιναν λιγότερο ΚΚέδες όσοι δεν απείχαν και δεν μουτζούρωσαν τα ψηφοδέλτια στους 325 μη διεκδικούμενους, από το Κόμμα, δήμους. Κατά μεγάλη πλειοψηφία· αλλιώς τα νούμερα δε βγαίνουν. Ούτε η Αθήνα, ούτε η Θεσσαλία ήταν δεδομένες χωρίς τη συνδρομή των κόκκινων ή εξωκοινοβουλευτικών ψηφοφόρων. Ισως και να ΄ταν η υπόρρητη αίσθηση της οφειλής για Πελετίδη και Σελέκο. Μίλησε η βάση του ΚΚΕ, θα μιλήσει κάποτε και η ηγεσία. Για ΣΥΡΙΖΑίους δεν συζητάμε· αυτοί έτσι κι αλλιώς κάνουν ό,τι γουστάρουν.
4] ΤΟ ΚΑΤΣΙΚΩΜΑ. Για 7η φορά “ευρώκαίβουλευτής” από το 2004 –όσο εργατικός κι αν είσαι- δε λέει. Απωθεί. Όπως και κομματικός ινστρούχτορας από το 2ο έτος της Σχολής. Όση σοφία κι αν διαθέτεις, κούρασες. Στέλνει οπαδούς και ψηφοφόρους «αλλού». Υπάρχουν νέοι στην ουρά και δεν τούς παρηγορεί το χτύπημα στην πλάτη, “θα ΄ρθεί και η σειρά σας όταν αποκτήσετε πείρα”. ‘Ολα έχουν τα ρίσκα τους αλλά ουδείς γεννήθηκε έμπειρος…
5] Η αποχή μπορεί και χειρότερα. Αν αγνοηθούν τα μηνύματα.Ας λένε· η Μεταπολίτευση δεν τέλειωσε! Τα πρόσωπα που την σηματοδότησαν ολοκλήρωσαν τις θητείες τους, ευδοκίμως. Περισσότερο ή λιγότερο. Ας τούς ευχαριστήσουμε κι ας τους αποχαιρετήσουμε.
-Ταύτα και η μπάλα στους θεράποντες των κοινωνικών επιστημών
