Συχνά η οικολογία έχει χρησιμοποιηθεί ως φενάκη προοδευτικότητας από τους ηγέτες των δυτικών χωρών ώστε να κερδίσουν λίγους πόντους δημοφιλίας.
Τελευταία, έχουν δοθεί υποσχέσεις για μείωση των ρύπων, που περιλαμβάνουν από τουλάχιστον αλλόκοτες νεοφιλελεύθερες ιδέες (όπως το χρηματιστήριο ρύπων) μέχρι τα βιοκαύσιμα.
Τα καύσιμα αυτά, που προκύπτουν από καλλιέργειες συγκεκριμένων φυτών, θεωρητικά μπορούν να αποτελέσουν μια πράσινη εναλλακτική στα ορυκτά καύσιμα.
Στην πράξη όμως, και σε μια μεταβιομηχανική πραγματικότητα, το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό. Πόσο μάλλον όταν η μια παγκόσμια κρίση μετά την άλλη απειλούν με σιτοδεία εκατομμύρια ανθρώπους.
Από τη σύλληψή τους, τα βιοκαύσιμα ήταν ευεπίφορα για πολιτική εκμετάλλευση και στις δύο όχθες του Ατλαντικού.
Για παράδειγμα η Γερμανία ήθελε να αποφύγει αυστηρότερα πρότυπα στα καύσιμα, ενώ οι ΗΠΑ να ανεβάζουν τεχνητά τις τιμές των σιτηρών για να ευνοούνται οι καλλιεργητές.
Η αρόσιμη έκταση στην Ευρώπη που χρησιμοποιείται για βιοκαύσιμα ισοδυναμεί με την έκταση της Ελλάδας, ενώ από το 2000 πολυεθνικές εταιρείες έχουν αρπάξει 100 χιλιάδες τ.χλμ. εδάφους από την Αφρική για να τα μετατρέψουν σε σοδειές που βολεύουν την αγορά τροφίμων.
Παράλληλα, το 18% του φυτικού ελαίου που παράγεται παγκοσμίως μετατρέπεται σε βιοντίζελ και το 10% της παγκόσμιας παραγωγής σιτηρών μετατρέπεται σε αιθανόλη, που αναμειγνύεται με τη βενζίνη.
Ερευνα στη Βρετανία έδειξε ότι αν σταματούσε η χρήση τροφίμων για την παραγωγή βιοκαυσίμων παγκοσμίως οι σοδειές που θα σώζονταν θα μπορούσαν να θρέψουν 1,9 δισ. ανθρώπους παγκοσμίως.
Ετσι, η πείνα φαίνεται να είναι το καύσιμο της δυτικής οικολογίας.
