Πώς από το 2014 ο Σάντσεθ έχτισε μεθοδικά το νέο προφίλ των Σοσιαλιστών αρνούμενος να (ξανα)γίνουν δεκανίκι της Δεξιάς
Από τις εκλογές του 2008 είχαν οι Ισπανοί Σοσιαλιστές να γευτούν εκλογική νίκη. Το πέτυχαν την περασμένη Κυριακή στις βουλευτικές εκλογές, στις οποίες αύξησαν τα ποσοστά τους από 22% σε 28,7% και αναδείχτηκαν πρώτο κόμμα. Η επιτυχία τους οφείλεται εν πολλοίς στον αρχηγό του κόμματος Πέδρο Σάντσεθ, ο οποίος μεθόδευε από το 2014 την επιστροφή στην εξουσία του αριστερόστροφου πλέον Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (PSOE).
Σε αντίθεση με τους κλασικούς σκακιστές, ο Σάντσεθ έκανε την κίνηση ματ στη μέση της παρτίδας. Μετά απλώς οικοδομούσε στη ριζοσπαστική επιλογή του. Ηταν το 2016 όταν, αρνούμενος να ενδώσει στις πιέσεις που δεχόταν ως αρχηγός του κόμματος να απέχει από ψηφοφορία στη Βουλή ώστε να υπάρξει σχετική πλειοψηφία και να σχηματιστεί κυβέρνηση υπό τον αρχηγό του δεξιού Λαϊκού Κόμματος Μαριάνο Ραχόι, παραιτήθηκε από την ηγεσία των Σοσιαλιστών που είχε αναλάβει το 2014 και λίγο αργότερα και από βουλευτής.
Και πήρε τους δρόμους. Επί έναν χρόνο περιόδευε σε κάθε γωνιά της Ισπανίας. Αφουγκραζόταν τη φωνή της βάσης, μιλούσε για τις πιέσεις που δέχτηκε και εξηγούσε τους λόγους που δεν ήθελε την «πασοκοποίηση» (pasokización) του PSOE. Να καταντήσει δηλαδή το κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, που στήριξε τη δεξιά κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και συνετρίβη.
Με αυτή την τακτική κατάφερε στο συνέδριο του κόμματος το 2017 να εκλεγεί και πάλι επικεφαλής του. Πρώτο μέλημά του ήταν να καθαρίσει τα κομματικά όργανα από όλους όσοι επιζητούσαν την έμμεση συγκυβέρνηση με τους νεοφιλελεύθερους και να ανανεώσει το καταστατικό του κόμματος δίνοντας περισσότερες αρμοδιότητες στα απλά μέλη. Χωρίς καν να είναι βουλευτής (!), ως επικεφαλής του PSOE ανέλαβε πρωθυπουργός πέρυσι το καλοκαίρι όταν, έπειτα από πρόταση μομφής, εξαναγκάστηκε σε παραίτηση ο κλυδωνιζόμενος από τη λιτότητα και τα σκάνδαλα Ραχόι.
Από τότε και έως τις εκλογές πέτυχε κάτι που, αν καταφέρει να το επαναλάβει, ίσως αρχίσει να εφαρμόζεται και στις χώρες του Νότου το μοντέλο διακυβέρνησης των σκανδιναβικών χωρών: οι σοσιαλιστές να κυβερνούν με την ψήφο ανοχής ή την ψήφο εμπιστοσύνης της Αριστεράς. Η οποία στην προκειμένη περίπτωση είναι ο συνασπισμός Unidos Podemos (14,3% από 21,2%), καθώς η βάση των Σοσιαλιστών αποκλείει το ενδεχόμενο σύμπραξης με τους κεντροδεξιούς Πολίτες (Ciudadanos 15,9% από 13%).
Η Δεξιά αναζητεί το χαμένο κέντρο
Στον χώρο του κέντρου στρέφει άρον άρον το ενδιαφέρον της η ηγεσία του Λαϊκού Κόμματος (ΡΡ) προκειμένου να καλύψει το χαμένο έδαφος μετά τα αποτυχημένα εκλογικά αποτελέσματα της περασμένης Κυριακής (16,7% από 28,3%). «Ο Σαντιάγο Αμπασκάλ (σ.σ.: αρχηγός του μεταφασιστικού κόμματος Vox) τα έτρωγε μέχρι προχθές από το Λαϊκό Κόμμα και τις διάφορες θέσεις που κατείχε σε αυτό χρόνια ολόκληρα» δήλωσε κατόπιν εορτής ο Πάμπλο Κασάδο, ηγέτης του PP. Στόχος είναι να προσελκύσει κεντρώους ψηφοφόρους που ψήφισαν Πολίτες ή Σοσιαλιστές. Ορισμένοι αναλυτές θεωρούν πιθανό ακόμη και να διακόψει το PP τη συνεργασία του με το Vox στην τοπική κυβέρνηση της Ανδαλουσίας.
