Από τη μια είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Που νομίζει ότι μπορεί να παίξει στο εξωτερικό –και μάλιστα σε επίπεδο διεθνούς διπλωματίας– με τους όρους που παίζει στο εσωτερικό, δηλαδή με επικοινωνία και μόνο εργαλειοποιώντας τα Γλυπτά και οδηγώντας τελικά στο πρόσφατο και πρωτοφανές αδιέξοδο. Που έχει αναγάγει ένα εθνικής σημασίας ζήτημα και αντικείμενο επίσημης διπλωματίας σε προσωπικό όραμα που θα εξαργυρωθεί πολιτικά και κομματικά.
Και από την άλλη είναι ο Ρίσι Σούνακ. Που νομίζει ότι μπορεί να συμπεριφέρεται με την έπαρση αλλοτινών εποχών, τότε που η βρετανική αυτοκρατορία μετρούσε κοινοπολιτείες σε όλο τον κόσμο και απολάμβανε τις δάφνες και την ισχύ μιας πανίσχυρης αποικιοκρατίας, η οποία λάμπει ακόμη μόνο μέσα στους τοίχους του Βρετανικού Μουσείου με κλεμμένους θησαυρούς από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης παζαρεύει τα Γλυπτά του Παρθενώνα με εν κρυπτώ συνομιλίες που διαρκούν εδώ και τρία χρόνια για δανεισμό και ανταλλαγή –σε ευθεία γραμμή με μια νεοαποικιακή πολιτική από την πλευρά πάλι της Βρετανίας– και ο Σούνακ προκαλεί διπλωματικό επεισόδιο, ακυρώνοντας τη συνάντηση με τον Ελληνα πρωθυπουργό με την αλαζονεία του αποικιοκράτη που κάνει ό,τι θέλει όχι απλώς στο παζάρι, αλλά στο σκλαβοπάζαρο. Ακόμη κι αυτό το τεράστιο φιάσκο η κυβέρνηση επιχειρεί λαθροχειρώντας να το στρέψει υπέρ της. Σε συνέντευξή της η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη είπε ότι εξαιτίας αυτής της εσφαλμένης κίνησης του κ. Σούνακ το ζήτημα «δύο μέρες βρίσκεται στην απόλυτη επικαιρότητα». Ναι, αλλά ποια «απόλυτη επικαιρότητα»; Δύο πρωθυπουργοί έβγαλαν τα «ξίφη» τους για να αποδείξουν ο καθένας στο δικό του ακροατήριο πόσο πατριώτης είναι τοποθετώντας τα Γλυπτά στη σκακιέρα της πολιτικής – ή μάλλον της μικροπολιτικής. Ο Σούνακ μπορεί να αισθάνεται αποικιοκράτης, αλλά ο Μητσοτάκης δεν έχει κανένα δικαίωμα να εμφανίζει τη χώρα μας ως αποικία…
