Σύμφωνα με τον Γκάντι, ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, από κοινού με τον Πλούτο δίχως μόχθο, τη Γνώση χωρίς χαρακτήρα, την Απόλαυση χωρίς συνείδηση, το Εμπόριο δίχως ηθική, την Επιστήμη χωρίς ανθρωπιά και τη Θρησκεία χωρίς θυσία, είναι και αυτό της Πολιτικής χωρίς αρχές.
Που σημαίνει ότι ο πολιτικός οφείλει να ακολουθεί αρχές για να βελτιώσει τη ζωή των άλλων. Και όχι να εφαρμόζει ιδιοτελή σχέδια για να υπηρετήσει προσωπικά και αλλότρια συμφέροντα.
Αυτός είναι ο βασικός κανόνας της ηθικής που πρέπει να έχει η πολιτική.
Όλα τα άλλα τα ηθικολογικά περί αστικής ευγένειας και καλής συμπεριφοράς που χρησιμοποιούν τα καθεστώτα που πολιτεύονται με ιδιοτέλεια, που πολιτεύονται δηλαδή όχι για το κοινό καλό, αλλά για να υπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα, είναι η υποκριτική πολιτική της ηθικολογίας, πίσω από την οποία κρύβεται η κοινωνική αδικία και η διαφθορά.
Γι’ αυτό και στην πολιτική η μεγάλη εικόνα είναι η εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος και η προσήλωση στις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Οι κανόνες καλής συμπεριφοράς, συνήθως, είναι ζήτημα αγωγής και καλό είναι να συνοδεύουν όχι μόνον όσους ασχολούνται με την πολιτική, αλλά όλους τους πολίτες.
Δεν μπορεί, όμως, οι κανόνες καλής συμπεριφοράς να γίνονται προκάλυμμα για την κοινωνική αδικία και τη διαφθορά, ούτε και να υποκαθιστούν τη μεγάλη εικόνα της εξυπηρέτησης του δημόσιου συμφέροντος.
Με δυο λόγια, ένας πολιτικός που υπηρετεί με προσήλωση το δημόσιο συμφέρον και πολεμά την κοινωνική αδικία, δεν κρίνεται από τη συμπεριφορά του όταν σκοπίμως τον εκνευρίζουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Και ιδίως όταν αυτό συμβαίνει από πλευράς τους εκ συστήματος, με σκοπό να τον βραχυκυκλώσουν. Να αποδυναμώσουν και να ακυρώσουν, δηλαδή, την προσπάθειά του να αποκαλύψει σκάνδαλα διαφθοράς.
Για να εξειδικεύσουμε μια γενική συζήτηση και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Όταν ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Παύλος Πολάκης αποκαλύπτει στη Βουλή ένα σκάνδαλο διαφθοράς στον χώρο της δημόσιας Υγείας και προκαλείται από μια μετακλητή υπάλληλο του αρμόδιου υπουργού, γνωστού για την πολιτική της εκχώρησης του δημόσιου χώρου της Υγείας σε ιδιώτες, το μείζον δεν είναι η συμπεριφορά του στην πρόκληση της μετακλητής.
Το μείζον είναι να αναδειχθεί το σκάνδαλο διασπάθισης δημόσιου χρήματος που αποκαλύπτει.
Και το οποίο, τελικά, είναι το μόνο που αποσιωπάται. Γιατί τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν στην αγενή συμπεριφορά του Παύλου Πολάκη στην κυρία που τον εκνεύρισε με τις γκριμάτσες της και όχι σε αυτό καθαυτό το πολιτικό γεγονός της διαφθοράς.
Είναι η στιγμή που η ηθική της καλής συμπεριφοράς, που θεωρείται αυτονόητο ότι οφείλουμε όλοι να διαθέτουμε, ανεξαρτήτως πολιτικού προσανατολισμού, μετατρέπεται σε ηθικολογία για να καλύψει τη διαφθορά και να πλήξει τον κεντρικό στόχο της πολιτικής. Που είναι η διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση το μεγάλο λάθος του Παύλου Πολάκη, ενός πολιτικού που αποδεδειγμένα και συστηματικά μάχεται εναντίον της διαφθοράς, είναι ότι αδικεί τον εαυτό του. Ότι επιτρέπει, δηλαδή, στη Δεξιά να εκμεταλλεύεται τον αψύ χαρακτήρα του για να ακυρώνει τις προσπάθειές του να αναδειχθούν τα σκάνδαλά της.
Και βέβαια η Δεξιά κάνει τη δουλειά της. Μια δουλειά όχι πολιτικά ηθική, με την έννοια της μη εξυπηρέτησης του δημόσιου, αλλά ιδιωτικών συμφερόντων. Την οποία, πρέπει να ομολογήσουμε, ότι την κάνει καλά.
Οι υπόλοιποι, οι ανήκοντες στον λεγόμενο προοδευτικό χώρο, που αν και αντίθετοι με την κατάργηση του κοινωνικού κράτους και την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών, βλέπουν τη μικρή εικόνα της αγένειας και αδιαφορούν για τη μεγάλη εικόνα της διαφθοράς, γιατί το κάνουν;
Τούτων δοθέντων, δύσκολα παρακολουθεί κανείς αυτούς που, ενώ αντιτίθενται στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και των σκανδάλων διαφθοράς στην Υγεία, κλαίνε ή ενοχλούνται από την αγενή συμπεριφορά του Πολάκη στη Βουλή, που στοίχισε τη διαγραφή του από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Αντίθετα, γινόμαστε συμπαραστάτες με όσους κλαίνε γιατί χάθηκε άλλη μια ευκαιρία να αναδειχθεί η σκανδαλώδης πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ στον χώρο της Υγείας.
Γινόμαστε συμπαραστάτες, δηλαδή, με όσους κλαίνε για τους χιλιάδες ανθρώπους που ταλαιπωρούνται καθημερινά στα νοσοκομεία, λόγω έλλειψης ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού.
Καθώς και με όσους κλαίνε για τους χιλιάδες που δεν έχουν τα χρήματα που χρειάζονται σήμερα για να νοσηλευτούν και να θεραπευτούν στη χώρα μας.
Μια ευρωπαϊκή χώρα που, σύμφωνα με τα διεθνή στοιχεία, ενώ είναι από τις τελευταίες ως προς την αγοραστική δύναμη των μισθών, έρχεται πρώτη στις ιδιωτικές, σε σχέση με τις δημόσιες, δαπάνες στην Υγεία.
Η ηθική της πολιτικής βρίσκεται στην εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος. Βρίσκεται, δηλαδή, στον αγώνα για υπεράσπιση της κοινωνικής δικαιοσύνης στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Ασφάλιση, στην Ενέργεια, στις Μεταφορές.
Η πολιτική της υποκριτικής ηθικολογίας χρησιμοποιείται εντέχνως για να καλυφθούν τα σκάνδαλα διαφθοράς μιας κυβέρνησης που καταργεί το κοινωνικό κράτος και ιδιωτικοποιεί τα δημόσια αγαθά, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα φιλικών της επιχειρηματικών ομίλων.
* Γιάννης Α. Μυλόπουλος, Καθηγητής, πρώην Πρύτανης ΑΠΘ
Διαβάστε επίσης
Τροπολογία – πραξικόπημα για ύποπτα πόθεν έσχες
Εκλογές στη Βενεζουέλα: Ο Μαδούρο ανακηρύσσεται νικητής – «Θρίαμβος της ειρήνης το αποτέλεσμα»