Δέκα χρόνια από τη νύχτα που τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής δολοφόνησε τον αντιφασίστα Killah P στο Κερατσίνι – Mιλούν οι Μάγδα Φύσσα, Μίλτος Πασχαλίδης, Φωτεινή Βελεσιώτου και οι Γιαγκίνηδες για τη δολοφονία που καθόρισε τους αντιφασιστικούς αγώνες
Δέκα χρόνια πέρασαν από τη νύχτα που η δολοφονία του Παύλου Φύσσα καθόρισε τους μετέπειτα αντιφασιστικούς αγώνες, οδηγώντας στην πρωτόδικη καταδίκη των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής. Κι όμως. Φέτος ακροδεξιά κόμματα εκλέχτηκαν στη Βουλή, ο νεοναζί Ηλίας Κασιδιάρης έθεσε υποψηφιότητα για τον Δήμο Αθηναίων, ο Μιχάλης Κατσουρής δολοφονήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια από φασίστες οπαδούς, αυτόκλητοι «σερίφηδες» εξαπέλυσαν ρατσιστικά πογκρόμ στον Εβρο, ο 36άχρονος Αντώνης Καρυώτης ρίχτηκε εν ψυχρώ στη θάλασσα από μέλη του πληρώματος του «Blue Horizon» και πνίγηκε στο λιμάνι του Πειραιά. Ο Μίλτος Πασχαλίδης, η Φωτεινή Βελεσιώτου και οι Γιαγκίνηδες μοιράζονται μαζί μας τις σκέψεις τους με αφορμή τη μεγάλη συναυλία σήμερα στα Λιπάσματα, στη Δραπετσώνα, στην οποία συμμετέχουν στο πλαίσιο μιας σειράς εκδηλώσεων και δράσεων που κορυφώνονται αύριο Δευτέρα με την αντιφασιστική πορεία στο Κερατσίνι. Ανατρέχουμε ακόμη σε τέσσερα βιβλία που παρουσιάζουν το χρονικό της δολοφονίας και φτάνουν μέχρι την απόφαση του δικαστηρίου για τη φυλάκιση των μελών της εγκληματικής οργάνωσης. Την ίδια ώρα η μητέρα του Παύλου Φύσσα στέλνει το δικό της μήνυμα με τη γροθιά υψωμένη: «Επιμένω να πιστεύω ότι η αλληλεγγύη στο τέλος θα κερδίσει, ότι είμαστε περισσότεροι».
Η Μάγδα Φύσσα στο Documento
«Νιώθω σαν να ήταν χτες»
«Συμπληρώνονται φέτος δέκα χρόνια από εκείνο το βράδυ που ο Παύλος δολοφονήθηκε και χωρίς έκπληξη νιώθω σαν να ήταν χτες. Σαν να ήταν χτες που οι άνθρωποι δολοφονούνται για τις ιδέες, το χρώμα ή τη θρησκεία τους.
Σαν να ήταν χτες κι όμως είναι σήμερα! Σήμερα που ο ακροδεξιός λόγος έχει κανονικοποιηθεί πλήρως από την κυβέρνηση και η είσοδος ακροδεξιών κομμάτων ήρθε καθόλου τυχαία για να τονώσει ακόμη περισσότερο τα χαμηλά εθνικιστικά ένστικτα σε μια εποχή καθίζησης για τη χώρα.
Οργίζομαι και λυπάμαι για όσα συμβαίνουν. Επιμένω όμως να πιστεύω ότι η αλληλεγγύη στο τέλος θα κερδίσει, ότι είμαστε περισσότεροι».
Μίλτος Πασχαλίδης «Μια αγκαλιά και ένα χρέος»
Στη γειτονιά μου είναι εδώ και μερικά χρόνια γραμμένο ένα εμετικό σύνθημα: «Πούτσα – πυγμή – χρυσή αυγή». Κάθε που το βλέπω σκέφτομαι: κατούρα και λίγο, ρε μεγάλε. Πήξαμε στην τεστοστερόνη. Και στους γαμάω και δέρνω. Σαν τους νταήδες που έφαγαν τον Βαγγέλη Γιακουμάκη. Τους νοικοκυραίους που λιντσάρισαν τον Ζακ. Τους ψευτόμαγκες που σκότωσαν την Ελένη Τοπαλούδη, τη Γαρυφαλλιά, την Καρολάιν και τόσες άλλες. Τον δειλό φασίστα που μαχαίρωσε τον άοπλο Παύλο. Επειδή είχε μαχαίρι και ένιωθε ότι μπορούσε να κάνει ό,τι γουστάρει. Ενιωθε άτρωτος.
Ο φασισμός δεν έχει πάντα σβάστικα στο μπράτσο. Εχει βαθιές ρίζες στον καπιταλισμό. Ξεκινάει ύπουλα απ’ την αγία αρρωστημένη πατριαρχία. Ξεκινάει απ’ το σπίτι, απ’ τη γειτονιά κι απ’ το σχολείο. Είναι μια μαύρη τρύπα που καταπίνει τα πάντα στο διάβα της. Και έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μέχρι να τον ξεριζώσουμε απ’ τις ζωές μας. Τα σημάδια είναι πολύ ανησυχητικά. Νέα παιδιά ανέχονται φασίστες, κάνουν παρέα με φασίστες, ψηφίζουν φασίστες. Αλλά κάθε που τα βλέπω και μαυρίζει η ψυχή μου και λιγοψυχάω θυμάμαι το σταθερό, αγέρωχο βλέμμα της Μάγδας, που χωρίς να το ζητήσει, χωρίς να το επιδιώξει, έγινε μάνα όλων μας. Τη βλέπω και μένω όρθιος. Με την αγκαλιά ορθάνοιχτη. Τον Παύλο δεν τον ήξερα μέχρι που χάθηκε. Γνώρισα την οικογένειά του και τους φίλους του – είναι πια και δική μου οικογένεια και δικοί μου φίλοι. Και είναι χρέος μας στη μνήμη του να μην επιτρέψουμε να χαθεί ποτέ άλλο παιδί από χέρι φασίστα.
Φωτεινή Βελεσιώτου «Οχι, δεν θα συνηθίσουμε το τέρας»
Ο Παύλος όλα τα χρόνια της ζωής του, ακόμη και τα τελευταία δευτερόλεπτα, δεν έκανε βήμα πίσω. Στάθηκε εκεί για όλες και όλους εμάς, δείχνοντάς μας τον δρόμο, φωτίζοντάς μας την αλήθεια. Μας υπερασπίστηκε μέχρι την τελευταία του ανάσα, νικώντας τον φόβο, τσακίζοντας το τέρας. Ο Παύλος με τη στάση ζωής του, τα τραγούδια έγινε το σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα. Φέτος ο αντιφασιστικός Σεπτέμβρης συμπίπτει με την είσοδο ακροδεξιών κομμάτων στη Βουλή και με την υποψηφιότητα καταδικασμένου νεοναζί για τον δήμο της Αθήνας. Ο αντιφασιστικός αγώνας συνεχίζεται όσο υπάρχουν ακραίες φασιστικές συμπεριφορές και πρακτικές, όπως η δολοφονία του Μιχάλη Κατσουρή από νεοναζί εγκληματίες – οπαδούς, η άγρια δολοφονία της Αννας Ιβάνκοβα – τρανς γυναίκας από την Κούβα,
το ναυάγιο-δολοφονία των 600 προσφύγων ανοιχτά της Πύλου, οι αλλεπάλληλες γυναικοκτονίες, τα πογκρόμ ντόπιων εναντίον προσφύγων/ισσών στον Εβρο, η δολοφονία του 36άχρονου Αντώνη Καρυώτη από μέλη του πληρώματος του «Blue Horizon», η αναλγησία και η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής από την πολιτεία στην περίπτωση των Τεμπών και της βιβλικής καταστροφής στη Θεσσαλία κ.ά. Σε αρκετές περιπτώσεις το κράτος ανοίγει απροκάλυπτα τον δρόμο σε ανθρώπους που υιοθετούν τέτοιες συμπεριφορές. Ενα ακόμη παράδειγμα ελλιπούς δικαιοσύνης είναι ότι ενώ στις 21 Σεπτέμβρη κλείνουμε πέντε χρόνια από τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου (Zackie Oh) από ιδιοκτήτες καταστημάτων και αστυνομικούς, οι τελευταίοι παραμένουν ελεύθεροι. Οχι, δεν θα συνηθίσουμε το τέρας. Ούτε βήμα πίσω.
Γιαγκίνηδες «Ο φασισμός βρίσκεται ακόμη γύρω μας»
Η δολοφονία του Παύλου μάς υπενθυμίζει διαρκώς πως η βία κι ο φασισμός παραμένουν προκλητικά παρόντα, αφού παρά τον τεράστιο αγώνα σημαντικής μερίδας του κοινωνικού ιστού –είτε σε ατομικό επίπεδο είτε μέσω του μεγάλου αντιφασιστικού κινήματος και συλλογικοτήτων– τα περιστατικά βίας και οι πλατφόρμες εξάπλωσης της ακραίας ρατσιστικής και φασιστικής ρητορικής βρίσκονται καθημερινά γύρω μας. Γι’ αυτό και παραμένει το ίδιο (ή και περισσότερο) επίκαιρο και σημαντικό να θυμόμαστε πως ο αγώνας ενάντια σε τέτοιου είδους φαινόμενα οφείλει να είναι διαρκής. Στηρίζουμε το έργο όσων εργάζονται κι αφιερώνουν τον χρόνο τους σε αυτό τον αγώνα ενάντια στον φασισμό.