Ο δημοφιλής τραγουδοποιός δίνει νέα πνοή σε δώδεκα αριστουργηματικά κομμάτια του εμβληματικού συνθέτη
Εδώ και λίγες μέρες που έχω στα χέρια μου τον νέο δίσκο του Παύλου Παυλίδη «Πέρα από τη θάλασσα» ακούω σε σημείο εμμονής σε λούπα τη «Ρόζα τη ναζιάρα». Η βαθιά, αισθαντική, λίγο αλήτικη φωνή του Παυλίδη σε συνδυασμό με τους γνώριμους ηλεκτρονικούς του ήχους έχουν δώσει στο τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου –και στα λόγια του Μιχάλη Φακίνου– μια νέα, σύγχρονη, ξεσηκωτική διάσταση. Στην παρουσίαση του δίσκου που έγινε στη Στέγη Ωνάση την προηγούμενη Παρασκευή μιλώντας για το συγκεκριμένο τραγούδι ο Π. Παυλίδης είπε χαρακτηριστικά: «Για το τραγούδι “Πέρα από τη θάλασσα” θα έβαζα στοίχημα ότι είναι του Mάνου Χατζιδάκι – και θα το έχανα, αφού είναι του Μαρκόπουλου. Αλλά για τη “Ρόζα” ήμουν σίγουρος ότι δεν ήταν δικό του!». Η απρόβλεπτη συνεργασία των δύο συνθετών γεννήθηκε το 2019, όταν η κόρη του Μαρκόπουλου, Λένγκα, μετέφερε στον Παύλο Παυλίδη την επιθυμία του πατέρα της να διασκευάσει εκείνος τραγούδια του αλλά και να τα ερμηνεύσει.
Αποδέχτηκε την πρό(σ)κληση, βυθίστηκε στον πολυποίκιλο και αχανή κόσμο του συνθέτη και κατευθύνθηκε σε τραγούδια που είχε συνδέσει με προσωπικά βιώματα (όπως τον δίσκο «Μετανάστες» που αγόρασαν οι γονείς του λίγο πριν μεταναστεύσουν κι εκείνοι στη Γερμανία).
Η «Ρόζα» είναι μία από τις δώδεκα συνθέσεις του Μαρκόπουλου που επανασυστήνει ο ιδρυτής των θρυλικών Ξύλινων Σπαθιών, τις οποίες τοποθετεί σε ένα σύγχρονο ηχητικό περιβάλλον, τις εμπλουτίζει με ηλεκτρικούς, synth ήχους και πολυφωνίες, καταφέρνοντας ωστόσο να μην τις απομακρύνει από τον πρωτογενή χαρακτήρα τους. «Πέρα από τη θάλασσα», «Κάτω στης μαργαρίτας τ’ αλωνάκι», «Οχι δεν πρέπει», «Η Ρόζα η ναζιάρα», «Γκρεμισμένα σπίτια», «Χίλια μύρια κύματα», «Μιλώ για τα παιδιά μου», «Μαλαματένια λόγια», «Τη μέρα της Πεντακοστής», «Τα λόγια και τα χρόνια», «Μέρα με την ημέρα», «Γεννήθηκα». Σίγουρα δεν έχουν όλα τα τραγούδια την ίδια δυναμική. Για παράδειγμα τα «Μαλαματένια λόγια» του Παυλίδη νιώθω ότι δεν καταφέρνουν να σε κάνουν να ξεχάσεις την αρχική εκτέλεση (τόσο δύσκολο έτσι κι αλλιώς). Ωστόσο το συνολικό αποτέλεσμα είναι δυναμικό. Τα τραγούδια, τα οποία προέρχονται κυρίως από τα βάθη της δεκαετίας του ’60, προσαρμόζονται στο σημερινό ηχητικό τοπίο του Παυλίδη. Η ηλεκτρική κιθάρα, το ηλεκτρικό μπάσο, το bass synth και το synthesizer συναντούν το βιολί, το πιάνο και το τσέλο. Ο Παυλίδης σφίγγει το χέρι του Μαρκόπουλου και τον πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα.
Ο δίσκος θα παίζεται ζωντανά, με μερικά επιπλέον κομμάτια που δεν περιλαμβάνονται στην ηχογράφηση, στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Ωνάση από 1η έως 5 Φεβρουαρίου σε μια μουσική παράσταση που σκηνοθετεί ο Χρήστος Σαρρής, γεμάτη ανεξερεύνητα ηχητικά τοπία, έντονα συναισθήματα αλλά και εκπλήξεις. Μπορούμε να αποκαλύψουμε μία από αυτές: θα δούμε τον Παυλίδη και σε ρόλο… χορευτή!
INF0 1-5 Φεβρουαρίου Κεντρική Σκηνή Γραμμάτων και Τεχνών στις 20.30
