Υπάρχει ένας πατριωτισμός που στάζει αίμα. Ονειρεύεται πολέμους και εδαφικές κατακτήσεις, φαντασιώνεται προελάσεις και ρητορεύει με μεγάλες ιδέες. Η πιο μεγάλη ιδέα όμως που έχουν όσοι τον εκπροσωπούν είναι για τον εαυτό τους.Είναι απόγονοι του Μεγαλέξανδρου, αναμφίβολα του Λεωνίδα – όχι απαραίτητα εκείνου των ιστορικών βιβλίων όσο του κινηματογραφικού ο οποίος εφοδιασμένος με δόρυ και με six-pack κοιλιακούς αναφωνούσε «this is Sparta».
Οι οπαδοί αυτού του πατριωτισμού δείχνουν να ακολουθούν τις ιαχές των πολέμων, να είναι έτοιμοι να υπερασπίσουν την πατρίδα με κάθε κόστος, ακόμη και με το αίμα τους. Όσο πιο μεγάλος ο πατριωτισμός τόσο πιο πολύ ρέει το αίμα, με το ισοζύγιο να γέρνει κατά του εχθρικού και μολυσμένου.
Υπάρχουν βέβαια μερικές λεπτομέρειες. Το περισσότερο αίμα που έχουν θυσιάσει οι πατριώτες της αιμοσφαιρίνης είναι για εξετάσεις για την υψηλή χοληστερίνη της καλοπέρασης. Την ώρα που με λόγια χτίζουν ανώγια και κατώγια ίδια με καταφύγια πολέμου, το μόνο που θυσιάζουν είναι το σάλιο της πολεμικής ρητορικής.
Πόσα κιλά πατριώτης είσαι; Πόσο αίμα είσαι έτοιμος να χύσεις. Πόσους εχθρούς να σκοτώσεις; Ω τι ατυχία όμως. Ο πατριωτισμός δεν μπορεί να μετρηθεί με τα κιλά, το αίμα που τρέχει δεν είναι μονάχα των εχθρών και ανάμεσα στους σκοτωμένους μπορεί να είσαι και εσύ. Ο πατριωτισμός των σχολικών εγχειριδίων και των εθνικών μύθων που σκοτώνει τους άλλους, νικά τους άλλους και φυσικά υπερτερεί σε όλα έναντι των άλλων μυρίζει τυπωμένο χαρτί. Δεν έχει τίποτε από τη φριχτή, μεταλλική μυρωδιά του αίματος, την μπόχα των σαπισμένων σωμάτων και την αποφορά των δυστυχισμένων ανθρώπων που αναδίνει ο πραγματικός πόλεμος.
Η συμφωνία με τα Σκόπια ξανάφερε στο προσκήνιο αυτούς τους πατριώτες. Μορφάζουν με ένταση, μιλούν με απειλές, φωνάζουν με υποσχέσεις. Σηκώνουν το χέρι και δείχνουν τους ανθέλληνες και απάτριδες οι οποίοι ξεπουλάνε τη Μακεδονία και τη χώρα ολόκληρη. Και αφού οι άλλοι είναι οι ανθέλληνες, αυτοί είναι εκ των πραγμάτων οι ευλογημένοι ήρωες που είναι έτοιμοι να υπερασπίσουν την αλήθεια. Αν οι άλλοι είναι Εφιάλτες αυτοί δεν είναι παρά Λεωνίδες.
Οσα χρόνια κυκλοφορώ στον πλανήτη αυτό των πολέμων (έχοντας μάλιστα ζήσει ο ίδιος αρκετούς πολέμους, ευτυχώς λόγω επαγγέλματος και μόνο) αναρωτιέμαι: Γιατί ο πατριωτισμός πρέπει να μυρίζει αίμα και να μετρά πτώματα; Γιατί αγαπά την πατρίδα του όποιος δηλώνει έτοιμος να κατακρεουργήσει, να μακελέψει και να πνίξει τον κόσμο στη φρίκη; Γιατί οι πατριώτες είναι όσοι αγριεύουν και μισούν, όσοι βρίζουν και απειλούν για τον μεγάλο σκοπό της πατρίδας; Ποια αγάπη για την πατρίδα κρύβει η απόφαση να την υποθηκεύεις κάθε μέρα με καχυποψία, εχθρότητα και απειλές; Γιατί να θεωρείς πως η πατρίδα επιζεί και μεγαλουργεί όταν επικρατεί σε άλλους και τρέφεται από τα μήλα της Κόκκινης Μηλιάς και τις ψευτοαφηγήσεις του φασίστα, ο οποίος μάλιστα όταν χρειάστηκε να υπερασπίσει την πατρίδα του βρήκε τρόπο να πάει με τον κατακτητή;
Γιατί ο πατριωτισμός των αιμοσφαιρίων προσπερνά την αγάπη που είναι εφικτό να μετρηθεί για να καταλήξει στην αναπόδεικτη των υποσχέσεων περί τελικής ρανίδας του αίματος; Ο πατριωτισμός δεν είναι γενική αναπόδεικτη έννοια. Τέτοια την κάνουν οι φαφλατάδες που μεγαλουργούν με λόγια στο απώτερο μαύρο μέλλον αντί να αποδεικνύουν κάθε μέρα τι αγαπούν και πόσο το αγαπούν.
Πόσο, αλήθεια, αγαπά την πατρίδα του ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν οι οικογενειακές offshore δεν αποδίδουν τον ελληνικό φόρο με τον οποίο θα γίνουν σχολεία και νοσοκομεία και ευνοούνται από τους φορολογικούς παραδείσους; Πόσο αγαπά την πατρίδα του ο Σαμαράς που ισοπέδωσε τους συμπατριώτες του με πολιτικές υπαγορευμένες από άλλους εκτός Ελλάδας; Πόσο αγαπά την πατρίδα του όποιος σήμερα αρνείται τη λύση στο μακεδονικό για να δημιουργήσει αναμπουμπούλα μέσα στην οποία θα χαίρεται σαν κακός λύκος;
Πατριώτης είναι αυτός που θέλει να ζουν η χώρα του και τα παιδιά του ειρηνικά, που σέβεται τους γείτονές του και επιλέγει να ζήσει με τρόπο που οι άνθρωποι θα μεγαλουργούν και δεν θα πεθαίνουν έστω και στα μεγάλα λόγια. Πατριώτης είναι αυτός ο οποίος θέλει μια κοινωνία που να προστατεύει τους αδύναμους, μια πατρίδα που να δίνει δουλειά σε όλους για να ζουν με αξιοπρέπεια.
Πατριωτισμός δεν είναι η μουντή και αιμοδιψής φαντασίωση που κάνει τους ανθρώπους απάνθρωπους και φιλολογικά υπέρτερους έναντι άλλων. Έχω σιχαθεί τους πατριώτες του πολέμου και της περικεφαλαίας. Τις περισσότερες φορές είναι η περικεφαλαία του βλάκα ή του εύπιστου. Βαρέθηκα τους χιλιάδες μοβόρους κομάντος της μεγάλης Ελλάδας που δεν είναι παρά οι δειλοί μικροαστοί οι οποίοι δεν έδωσαν καμιά μάχη για να είναι η πατρίδα τους μια χώρα που δεν την κλέβουν όσοι την κυβερνούν. Κανένας από τη φάρα των «μακεδονομάχων» ή των φιλομάχων δεν πρόκειται να κάνει καμιά θυσία για να υπερασπίσει τη χώρα του από επιβουλές όταν δεν σηκώνει το μπόι του για να αντιταχθεί στα μικρά, καθημερινά και αυτονόητα. Δεν είναι πλασμένος για κανένα μεγάλο σκοπό αυτός που αγαπά τη γοργόνα την αδερφή του Μεγαλέξανδρου αλλά μισεί τον γείτονά του ή τον συμπολίτη του.
Σε όλα αυτά η Ιστορία έχει δώσει φυσικά τις δικές της αποδείξεις. Όσες φορές οι πατριώτες οι «πολλά βαρείς» ώθησαν σε πολέμους για καλό σκοπό, ζήσαμε απλώς εθνικές τραγωδίες. Όχι μόνο γιατί δεν ήταν όσο γενναίοι έλεγαν πως είναι, αλλά γιατί απουσίαζαν κιόλας τη δύσκολη ώρα.
