O πόλεμος και ο «πατριωτισμός» επιστρατεύονται για να στοχοποιηθεί κάθε κριτική και αμφισβήτηση του πρωθυπουργού και των επιτελών του.
Πριν από επτά μήνες, προτού η Ρωσία εισβάλει στην Ουκρανία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανιστεί ως πρωτεργάτης του πολέμου κατά του Βλαντίμιρ Πούτιν, ο Ελληνας πρωθυπουργός πρόβαρε ήδη τις στρατιωτικές του στολές, μιλώντας από το βήμα της Βουλής για τον «ώριμο πατριωτισμό». Η προσπάθεια τότε επικεντρωνόταν στο να δικαιολογήσει τις νέες υπέρογκες εξοπλιστικές δαπάνες αλλά και το σήμα της Νέας Δημοκρατίας στα τηλεοπτικά σποτ με τα μαχητικά Rafale.
Σήμερα το ένα μετά το άλλο τα κυβερνητικά αφηγήματα καταρρέουν. Το σκάνδαλο των υποκλοπών και των παράνομων παρακολουθήσεων αναδεικνύεται σε προμετωπίδα της διεθνούς κριτικής που υφίσταται για την κακοποίηση του κράτους δικαίου επί των ημερών του και τα όρια της δημοσιονομικής του πολιτικής εκβάλλουν όλο και περισσότερους πολίτες εκτός κρατικής μέριμνας απέναντι στις πολλαπλές κρίσεις, με τη διεθνή κρίση να λειτουργεί ως ενισχυτής στην υπάρχουσα ελληνική οικονομική. Η «μπετόν αρμέ» κοινοβουλευτική του ομάδα έχει αποσαθρωθεί από την «υγρασία» της εσωκομματικής κριτικής, με επικριτικές φωνές να ξεπηδούν συνεχώς. Παρά τις επιμελείς αλλά εν πολλοίς ατσούμπαλες προσπάθειες του μιντιακού βραχίονα της κυβέρνησης να συσκοτίσει την κατάσταση, ο πρωθυπουργός βλέπει πια με τα ίδια του τα μάτια το κυβερνητικό του αδιέξοδο.
Σε αυτήν τη συγκυρία ο Κυρ. Μητσοτάκης ανακαλύπτει ξανά αυτό που αρκετοί προκάτοχοι της παράταξής του και ομόλογοί του από άλλες χώρες επέλεξαν όταν όλα κατέρρεαν: το γνωστό τελευταίο καταφύγιο του πατριωτισμού, αντιμετωπίζοντας τη σοβαρή κατάσταση που εξελίσσεται με την Αγκυρα και την εξωφρενική επιθετικότητα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με όρους «στρατηλάτη», προδίδοντας πως τα κριτήριά του σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία είναι προεκλογικά σε βαθμό εξόφθαλμο.
Μπανάκια σε ήρεμα νερά
Όταν τον Φεβρουάριο του 2020, λίγο πριν από τη «μάχη του Έβρου», το τουρκικό ερευνητικό σκάφος «Οruc Reis» παραβίαζε την ελληνική υφαλοκρηπίδα και έκοβε βόλτες στα ελληνικά νερά, το Μέγαρο Μαξίμου επιστράτευσε τον Γιώργο Γεραπετρίτη για να μιλήσει για «ζήτημα που οφείλεται στις καιρικές συνθήκες». Ακόμη και λίγες εβδομάδες αργότερα, όταν σύσσωμη η κυβέρνηση και οι αντιδραστικές φωνές στη χώρα μιλούσαν για «εισβολή» από τα γυναικόπαιδα στον Εβρο, στην κυβέρνηση απέφυγαν να σηκώσουν τους τόνους για τις κινήσεις της Άγκυρας στο Αιγαίο. Χαμηλοί τόνοι και λίγο αργότερα, όταν η Τουρκία κατέθετε μονομερώς στον ΟΗΕ συντεταγμένες για την ανατολική Μεσόγειο.
Ακόμη και τον φετινό Μάρτιο, όταν αιφνιδιαστικά και εκτάκτως ανακοινώθηκε συνάντηση του Κυρ. Μητσοτάκη με τον Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη, η κλιμάκωση που είχε προηγηθεί από πλευράς Τουρκίας «ξεχάστηκε» άμεσα. Παρά τη φαινομενική του αυτοσυγκράτηση, εμφανίστηκε στον πατριάρχη Βαρθολομαίο να μιλά για «μια πολύ ανοιχτή, πολύ ειλικρινή συζήτηση και πιστεύω ότι βάλαμε τα θεμέλια» ακόμη και για ένα Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας με τη γειτονική χώρα.
Η στάση του αυτή, ακόμη και σε περιόδους που η ειδησεογραφία εξέπεμπε κατάσταση κινδύνου, έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τη σημερινή. Πράγματι, κινήσεις της Τουρκίας προβληματίζουν ακόμη και τους διεθνείς παρατηρητές, καθώς το διεθνές σκηνικό είναι εύφλεκτο. Ομως η συμπεριφορά που επιδεικνύουν ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση την ίδια ώρα δεν επιβεβαιώνει τις κορόνες, παρά μόνο τις εξηγεί ως καταφυγή από τον καταστροφικό αντίκτυπο των κυβερνητικών τους επιλογών. Επίσης, το σχέδιο της «βοήθειας από τους συμμάχους» από πουθενά δεν επιβεβαιώνεται πως αποτελεί ρεαλιστική στρατηγική, παρά κυρίως ευχολόγια.
Μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς
«Εδώ τα πολλά λόγια είναι πράγματι φτώχεια –όπως λέει και η παροιμία– και ίσως είναι καιρός να ασχοληθούν με αυτήν τη φτώχεια και όσοι λένε πολλά. Αντί για τις πύρινες λέξεις, να επιλέξουν επιτέλους τις δημιουργικές πράξεις και τον δρόμο του ουσιαστικού διαλόγου. Απέναντί τους άλλωστε δεν έχουν μόνο την Ελλάδα, έχουν ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ» ήταν ο επίλογος που επέλεξε ο πρωθυπουργός στο πρόσφατο υπουργικό συμβούλιο. Η αποστροφή του αυτή ερμηνεύει και την εμφάνισή του στην 77η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ λίγες ημέρες νωρίτερα, όπου η «σκληρή απάντηση» που προανήγγειλαν οι κυβερνητικές διαρροές τελικά δεν ήρθε.
Την ίδια ώρα όμως η στάση του στο εσωτερικό της χώρας διαπνέεται από την προκλητική και αντιδημοκρατική «αρχή» που έθεσε κατά την ομιλία του στη Βουλή σε εκείνη τη συνεδρίαση του φετινού Φεβρουαρίου για τις εξοπλιστικές δαπάνες.
«Κάθε πολιτική διαφωνία σταματά εκεί που ξεκινά το συμφέρον της πατρίδας» είχε πει τότε ο Κυρ. Μητσοτάκης. Έκτοτε έχει μεσολαβήσει μια σειρά από «αυτοκρατορικές» αποφάσεις για την όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας, ακόμη και χωρίς τη συμβολή του ΚΥΣΕΑ, διεθνής κατακραυγή για την ασφυξία που συντελείται σε βάρος της ελευθεροτυπίας με ευθύνη της κυβέρνησης και φυσικά το σκάνδαλο μεγατόνων των υποκλοπών και των παράνομων παρακολουθήσεων, με το Μέγαρο Μαξίμου, τον ανιψιό του Γρηγόρη Δημητριάδη και τον ίδιο τον πρωθυπουργό σε περίοπτη, πρωταγωνιστική θέση.
Αυτή η αποστροφή που «σκοτώνει» την οποιαδήποτε πολιτική αντιπαράθεση επιστρατεύεται από καιρό τώρα στο προσφυγικό, ακόμη και στην κριτική διεθνών μέσων ενημέρωσης και ανθρωπιστικών οργανώσεων.
«Εχθροί του έθνους» άπαντες: από αξιοσέβαστους διεθνείς παράγοντες έως ακτιβιστές αλλά και κόμματα της αντιπολίτευσης. Το επιχείρημα της «εθνικής απειλής» είχαν επικαλεστεί κυβερνητικοί παράγοντες ακόμη και στα πρώτα στάδια της πανδημίας δείχνοντας τον Εβρο. Το ίδιο επικαλέστηκαν και απέναντι στην κριτική περί ελευθεροτυπίας. Τελευταία, για συκοφάντηση της χώρας κατηγορήθηκε και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τα όσα είπε στην αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Αξιών και Διαφάνειας Βέρα Γιούροβα.
Διαβάστε επίσης
Με πυρά κατά ΗΠΑ ο Ερντογάν ζητά αποστρατιωτικοποίηση των νησιών – Απορρίπτει τις απειλές το ΥΠ.ΕΞ.
