Ο ΤΑΖ ανεβαίνει στο όρος Αιγάλεω προσπαθώντας να πείσει τον Δία ότι δεν βρίσκεται στον Όλυμπο
Μάγκες, στην προσπάθειά μου (επειδή δεν ανοίγω βιβλία και προτιμώ τις σαπουνόπερες) να καταλάβω τι στο διάολο είναι ο νεοφιλελεύθερος και τι ακριβώς αντανακλά ως πολιτική στάση, είπα να διαβάσω λίγο Μανδραβέλη μπας και καταλάβω. Τηγάνισα τον εγκέφαλό μου και μάλιστα μαριναρισμένο. Οι τηγανητοί εγκέφαλοι κερδίζουν πόντους στην κοινωνία και ο κ. Πάσχος έχει εξελιχθεί σε ιδιαίτερο γκουρμέ σεφ τύπου Ακης Πετρετζίκης του πολιτικοκοινωνικού σχολίου. Ολα μούρλια, εκτός φυσικά από τους «αριστεροάπλυτους» που ακόμη ηδονίζονται με σουβλάκια (και τον ίδιο ως σουβλάκι ενίοτε).
Το σινιέ-ξινιέ Στρουμφάκι που στον καθρέφτη βλέπει τον εαυτό του σαν γίγαντα στηρίζεται σε πήλινα πόδια: τις αναμφισβήτητες γνώσεις του και την άριστη χρήση με τη χαρακτηριστική μασάω-τα-λόγια-μου-χωρίς-να-τα-καταπίνω άρθρωση των ελληνικών του, το στιλάκι πολιτικός-Αρλεκιν τρόμου με θεληματικό στραβοχυμένο πιγούνι και φυσικά την «Καθημερινή» που τον φιλοξενεί, εφημερίς έγκριτη που θα έπρεπε να μοιράζεται σε όλα τα προσκοπάκια όπως το «Προς την Νίκην» μοιραζόταν τις παλιές καλές εποχές στα κατηχητικά και στους αποστολοπαύλους.
Τον φαντάζομαι λοιπόν με κρεμ σατέν πιτζάμες να ανοίγει το παράθυρό του το πρωί, να απαγγέλλει «τι είν’ η πατρίδα μας, μην είναι οι κάμποι και τα ψηλά βουνά;» (κοιτώντας προς Κοζάνη από την οποία κατάγεται και έχει κάνει τάμα να της φέρει με το νέο μνημόνιο θάλασσα και λιμάνι) και να πίνει τον πρωινό του καπουτσίνο, γλείφοντας με νάζι το αφρουδάκι του καφέ στο πάνω του χείλος. Εκεί είναι που δυστυχώς τον χτυπάει κατακούτελα η έμπνευση σαν κηροπήγιο που το έριξε στο κεφάλι του μια κουρτίνα καθώς κουνιόταν από τον πρωινό αέρα.
Τι Λωζάννη, τι Κοζάνη, τι Αίγινα, τι ξέγινα
Την Κοζάνη την αναφέρω ως τόπο δημιουργίας του συγκεκριμένου ανθρωπότυπου ο οποίος εμφανώς θα προτιμούσε να πρόκειται για τη Λωζάννη. Την Αίγινα για την παπαρολογία που ανακύκλωσε όσον αφορά την εμπλοκή πολιτικών στο δυστύχημα του Σαρωνικού. Εγινα; Ξέγινα. Μια τακτική που χαρακτηρίζει όλη την καριέρα του. Σύμφωνα με τη θεωρία του, οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί σε όποιο τραγικό συμβάν σίγουρα δεν είναι οι συνδαιτυμόνες του, ενώ το γεωγραφικό δίλημμα αποκτάει και άλλες διαστάσεις όπως τι Ρέικιαβικ, τι Σβάλμπαρντ.
Αυτό το αναφέρω γιατί ο κ. Μανδραβέλης ωρυόταν κάνοντας συγκρίσεις με την ελληνική οικονομία με βάση ένα ρεπορτάζ που έδειχνε ότι στο Ρέικιαβικ κάποιος «θα διαπιστώσει ότι στα ταμεία των περισσότερων καταστημάτων δέχονται σχεδόν όλα τα νομίσματα του κόσμου: ευρώ, δολάριο, σουηδική κορόνα, βρετανική λίρα, καναδικό δολάριο, μέχρι και γεν Ιαπωνίας. Στο τέλος της λίστας είναι η ισλανδική κορόνα που αποτιμάται με τέσσερα μηδενικά (0,000). “Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς να αγοράσεις τίποτε, διότι το ισλανδικό νόμισμα πλέον είναι χωρίς αξία. Κανείς δεν το εμπιστεύεται” δήλωσε μια Ισλανδή κάτοικος του Ρέικιαβικ». Φτου γαμώτο, λίγες ημέρες μετά αποδείχτηκε πως αυτό ναι μεν το δήλωσε μια Ισλανδή, η οποία όμως ζει στη Νορβηγία και μιλούσε για το νορβηγικό νησί Σβάλμπαρντ. Αλλά ο Πάσχος ποτέ δεν αφήνει την πραγματικότητα να του χαλάσει μια ωραία νεοφιλελέ ιστορία. Αναγνώρισε το λάθος του, χωρίς ωστόσο να αναθεωρήσει τα συμπεράσματά του, τα οποία βάσισε σε λανθασμένα δεδομένα.
Ο μαινόμενος Πάσχος έχει αποστολή να τρομάξει τα πλήθη των συνταξιούχων και να ξεκουνήσει από τη μακάρια αφασία τούς ψηφοφόρους που ρέπουν (χωρίς να ανήκουν ψυχή τε και σώματι) στην Αριστερά: η κερασάρα στην τούρτα ήταν η κινδυνολογία για την επιστροφή στη δραχμή. Το πρόβλημα με τον Πάσχο είναι πως με ό,τι χαλιέται ή με ό,τι επιδιώκει να χαλαστεί πρέπει να είναι κάτι που υποθετικά θα το εφαρμόσει η Αριστερά. Οχι του Τσίπρα συγκεκριμένα αλλά η όποια Αριστερά. Μη σου πω ότι στο μυαλό του και τη γρίπη των πτηνών η Αριστερά την εφηύρε, μόνο που δυστυχώς εκείνος την κόλλησε στο δεξί του μερί και από τότε ψάχνει να εκδικηθεί ακόμη και τα αριστερόστροφα πτηνά του ουρανού και του κάμπου.
Οι αριστερολυρικοί και ο Ριχάρδος ο Βάγκνερ
Αγαπημένη φράση του Πάσχου, που με κάνει να φοβάμαι, είναι τι θα έκανε αν ήταν διευθυντής στη Λυρική Σκηνή. Θα εξαφάνιζε την αριστερή πλευρά της σκηνής και όλα τα τεκταινόμενα θα συνέβαιναν στη δεξιά. Ή θα έβαζε τη γυναίκα του να το κάνει με τον ίδιο τρόπο που θα το υλοποιούσε ο ίδιος. Είπα «γυναίκα Πάσχου» και τι θυμήθηκα και συγκινήθηκα; Τη γυναίκα του, θα μου πείτε, και δεν θα σας αδικήσω. Ομως θυμήθηκα και πόσο άδικη είναι μερικές φορές η ζωή και αδικότερη άλλες τόσες η τέχνη. Γιατί να μη γίνει βαριά, βαγκνερική (από αυτές που έτσι και κάνει να ανοίξει το στόμα του ο βαρύτονος, νομίζεις ότι δίνει τη διαταγή για επίθεση στο Στάλινγκραντ – σπυριά να βγάζεις, Πάσχο μου, κάθε φορά που θα ακούς το όνομα Στάλιν) όπερα η περίπτωσή της;
Και πώς θα πήγαινε η ίντριγκα της όπερας; Εκείνη, η Νιμπελούνγκα, υπάλληλος του ΙΚΑ Κοζάνης, αποσπάστηκε στο ΠΑΣΟΚ και υπηρέτησε στο πλευρό του Γιώργου Παπακωνσταντίνου όταν αυτός πήρε τη θέση του διευθυντή και στη συνέχεια του εκπροσώπου του κόμματος (2003-04). Κι όταν ο παπα-Ζίγκφριντ έγινε υπουργός Οικονομικών και μετά υπουργός Περιβάλλοντος, η Νιμπελούνγκα ήταν μέλος του ιδιαίτερου γραφείου του. Το νιώθετε κι εσείς ότι το λυρικό δράμα κάνει μεγαλύτερη σε έκταση κοιλιά από την έκταση που καταλαμβάνει το θεληματικό προγούλι του Πάσχου. Εδώ μπαίνει όμως ο λυρικατζής Μανδραβέλης, που δεν είδε και δεν άκουσε τίποτε για το σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ, ανακηρύσσει τον Παπακωνσταντίνου καλύτερο υπουργό από συστάσεως ελληνικού κράτους και απογειώνει το γερμανικό (γιατί οι Γερμανοί είναι φίλοι μας) μελόδραμα.
Για τους «αριστερολυρικούς» (εξού και ο στίχος «Προσοχή στον Μανδραβέλη, ήτανε παλιά τραβέλι» των Χατζηφραγκέτα) το periodista.gr τού είχε μια πολύ εξηγημένη απάντηση: «Ο πολιτικά μεσαιοχωρίτης και νεοφιλελεύθερος αρθρογράφος της “Καθημερινής” συνηθίζει να “κουνά το δάχτυλο” είτε στην Αριστερά είτε στην κοινωνία. Το κάνει για προσωπικούς ιδεολογικούς λόγους; Πιθανότατα, καθώς δεν έχει κρύψει ποτέ ότι είναι νεοφιλελεύθερος και φροντίζει να το υπενθυμίζει κάθε φορά που αρθρογραφεί κατά του δημοσίου τομέα και της Αριστεράς ή των συνδικαλιστών. Δεν αποτελεί εξάλλου ψέμα ότι ο Μανδραβέλης εκτελεί χρέη άτυπου συμβούλου του προέδρου της ΝΔ Κυριάκου Μητσοτάκη και όπως διαβάζουμε εξετάζεται η περίπτωσή του ώστε να είναι εκπρόσωπος της ΝΔ. Οπως μαθαίνουμε όμως είναι αουτσάιντερ. Μας έλεγε πηγή από τη ΝΔ: “Δεν θα είναι ωραίο να εμφανίζεται στους δημοσιογράφους ένας γηραιός κύριος με προβλήματα άρθρωσης και κυρίως με αυτό το βλέμμα που έχει ο Μανδραβέλης”». Το ερώτημα το οποίο κατέληξε να με βασανίζει είναι από τι πάσχει τελικά ο Πάσχος. Από πασχαλιά με λαμπάδα μπάρμπι φλεγόμενη βάτος λέω εγώ.
Aυτόβουλο ψυχολουμπάγκο
Ρακόμελα Τρούμπας με θέα την Ακρόπολη
Ψυχολογεί ο δρ Χάνιμπαλ Λέκτερ
Επειδή ο ίδιος έχει κάτι από Χάνιμπαλ Λέκτερ-Αντονι Χόπκινς στο βλέμμα και το χαμόγελό του είναι δύσκολο να το προσεγγίσω γιατί είναι σαν να βλέπω το είδωλό μου. Μολονότι τον θεωρούν αντιτηλεοπτικό, εγώ του γύριζα δέκα επεισόδια «Κόκκινος κύκλος» και «Δέκατη εντολή» σε ρόλο δολοφόνου που σφάζει την Πέμυ Ζούνη (σε σκηνοθεσία Ανγκ Λι βεβαίως βεβαίως). Οι ατάκες του είναι το ίδιο. Κινηματογραφικές μαλακίες εντυπωσιασμού χωρίς υπόσταση. «Τι κάνεις, Κλαρίς; Ακούς ακόμη τα πρόβατα την ώρα που τα σφάζουν;» Π.χ. (προ Χριστού): «Δεν προχωρά η κεντροαριστερά όταν συκοφαντεί το παρελθόν της». Μα αφού είναι συκοφαντημένο από μόνο του, κυρ Πάσχο μου, τι τα ανακατεύετε τώρα;
Ο Πάσχος θυμίζει τον τύπο του σχολείου που δικαιολογεί να του κάνουν όλοι bullying. Ακόμη κι αν δεν έχει κάτι να πει, πρέπει να βρει να πει. Γι’ αυτό και συνήθως το λέει λάθος. Τον σώζει ότι απευθύνεται σε έναν στην πλειονότητά του απαίδευτο λαό που νομίζει ότι διαβάζοντας έγκριτες εφημερίδες αποκτά πρόσβαση στην αντικειμενική ενημέρωση. Και ο βόθρος όμως ως έννοια αντικειμενική είναι (αυτό ήταν μανδραβελικός νοητικός συσχετισμός). Η κομ ιλ φο αξιοπρέπειά του τον κάνει να μοιάζει με ρακόμελο, «εμ το πίνω να γίνω να γίνω λιώμα, εμ το δικαιολογώ επειδή μου κάνει καλό και είναι των αρχαίων Ελλήνων ποτό σοφιστικέ».
Τα περισσότερα λόγια του έτσι προκύπτουν, σαν προϊόν ρακομελοποσίας στην ταράτσα ακριβού ξενοδοχείου με θέα την Τρούμπα και την Ακρόπολη μαζί. Εκεί είναι όμως που το χάνεις, αγάπη μου. Οι πουτάνες την Ακρόπολη την είχαν για καρτ ποστάλ και την Τρούμπα ιερό όπως κι εσύ. Μόνο που αυτές το παραδέχονταν.
