Οι ευρωεκλογές του περασμένου θέρους έβγαλαν κρίση για τα τρία μεγαλύτερα κόμματα της χώρας, καθώς και τα τρία δεν πέτυχαν τους στόχους τους.
Η ΝΔ αποδυναμώθηκε και πλέον αμφισβητείται η ηγεσία Μητσοτάκη και ο ΣΥΡΙΖΑ συρρικνώθηκε περισσότερο και δεν έχει καν ηγεσία.
Το ΠΑΣΟΚ πήγε καλύτερα και από τους δυο, αλλά υπέκυψε στους υπερφίαλους στόχους του επικεφαλής του, που τρέχει τώρα για να παραμένει στη θέση του -παρότι στην κάλπη δε ηττήθηκε, όπως οι άλλοι.
Κάποιοι διακινούν ότι οι αρχαιρεσίες της 6ης Οκτωβρίου είναι διαδικαστική υπόθεση και από την επόμενη αρχίζει η πορεία επιστροφής του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, όποιος και αν επικρατήσει.
Πρόκειται για υπερβολή και παραπλάνηση- αν όχι για ανοησία. Κανείς από τους υποψηφίους δεν είναι πρωθυπουργήσιμος -παρότι ο καθένας τους αυτό προτάσει ως κριτήριο για την προτίμησή του. Ότι μπορούν «να νικήσουν τον Μητσοτάκη» στις επόμενες εκλογές.
Προφανώς παραβλέπουν τις εξελίξεις: ο Μητσοτάκης δεν θα είναι παρών στις επόμενες. Η ΝΔ και οι χορηγοί της αναζητούν ήδη άλλον υποψήφιο Πρωθυπουργό. Άρα, αν πρόκειται κάποιος από το ΠΑΣΟΚ να κινήσει κάποιον, αυτός δεν θα είναι ο Μητσοτάκης.
Αλλά δεν πρόκειται. Γιατί εκτός από τον αρχηγό της ΝΔ, υπάρχει ίδια η ΝΔ, ως κόμμα, με ισχυρή παραταξιακή συνείδηση στη βάση του. Κάτι που δεν ισχύει πλέον στην άλλοτε κραταιά Δημοκρατική Παράταξη.
Σε κάθε περίπτωση το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να μεταβληθεί σε κυβερνώσα δύναμη, επειδή ένα ισχνό ποσοστό του εκλογικού σώματος θα σπεύσει να εκλέξει νέα ηγεσία ή να επαναφέρει την απερχομένη.
Συνεπώς άλλο είναι το ερώτημα σε αυτή την εσωκομματική διαδικασία: ποιος μπορεί να προσδώσει στο ΠΑΣΟΚ – με την προσωπική του επάρκεια και την αξιοπρέπεια της διαδρομή του- τα χαρακτηριστικά ενός μεσαίου κόμματος, που θα είναι σε θέση στο μέλλον να συμπράξει με άλλες συνιστώσες της Δημοκρατικής Παράταξης, με τους καλυτέρους δυνατούς όρους για το ίδιο, στο σχηματισμό προοδευτικής κυβέρνησης; Τόσο απλό.
Τα περί αυτοδυναμίας η πρώτου κομματος είναι φούμαρα. Η Δεξιά αντέχει.
Την απάντηση δεν την έδωσε το μάλλον αδιάφορο- ως προς την ανάδειξη προκρίματος- debate και δεν τη δίνει φυσικά ούτε η ένδοξη τάξη των δημοσκόπων, που δεν είναι και τόσο εύστοχη σε προβλέψεις. Προφανώς γιατί κατά περίπτωση επηρεάζεται από τους… πελάτες της. Οι δημοσκοπήσεις δεν είναι πρόγνωση, αλλά επιχείρηση επηρεασμού. Ειδικά σ’ αυτή την περίπτωση που δεν υπάρχει ορισμένο εκλογικό σώμα.
Δεν τη δίνει βέβαια ούτε η προτίμηση ων ΜΜΕ στον ένα ή στον άλλον υποψήφιο, ανάλογα με τον ποιον «μανατζάρουν»- με βάση τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει στους ιδιοκτήτες τους. Παλιά υπόθεση. Αλλά η επικοινωνιακή επικράτηση δεν οδηγεί και στην εκλογική.
Μόνο η πολιτική ανάλυση και οι συναφείς εκτιμήσεις μπορούν να αναδείξουν ως συμπέρασμα τι μπορεί συμβεί στο ΠΑΣΟΚ με τον έναν η τον άλλον επικεφαλής του. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει ο ξενοδόχος, αν και όχι ευφυώς πάντα.
Ο Γερουλάνος και οι άλλοι
Όλα τα πραγματικά στοιχεία δείχνουν ότι η πιο αξιόπιστη διέξοδος για το ΠΑΣΟΚ- στο προαναφερόμενο πλαίσιο- προκύπτει με την επικράτηση του Παύλου Γερουλάνου.
Ειδικά με το ενδεχόμενο να συμπράξει μαζί του ο δοκιμασμένος Μιχάλης Κατρίνης, που είναι μεν αουτσάιντερ, αλλά διαθέτει συγκρότηση, μαχητικότητα, κοινοβουλευτική επάρκεια και κομματική καθαρότητα.
Ο πρώην υπουργός έχει το καλύτερο -πραγματικό βιογραφικό, διαχειριστική ικανότητα και κατανόηση των οικονομικών παραμέτρων στην πολιτική, δεν είναι τυχοδιώκτης και έχει επιδείξει συνέπεια στο ΠΑΣΟΚ αλλά και στον δήμο Αθηναίων.
Έτσι διασφαλίζεται ότι στα χέρια του Γερουλάνου το ΠΑΣΟΚ δεν θα διασύρεται. Σ’ αυτό το επίπεδο δεν έχουν κανέναν καλύτερο. Συνεπώς η αξιολόγηση των υποψηφίων είναι λογικό να αρχίζει από τον ίδιο.
Η εναλλακτική επιλογή είναι η παραμονή του Νίκου Ανδρουλάκη. Δεν έχει να επιδείξει κάτι περισσότερο από ότι είδαμε ως τώρα, αλλά τουλάχιστον ξέρουν με ποιον έχουν να κάνουν.
Από αυτή την άποψη αποτελεί μια σταθερά για ένα κόμμα σαν το ΠΑΣΟΚ- ειδικά αν πεισθεί να εγκατέλειψε τους μικρομεγαλισμούς και τις μεγαλομανιακές στοχεύσεις. Και κυρίως αν ξεκαθαρίσει ουσιωδώς τη θέση του, σε ό,τι το αφορά με τις υποκλοπές Μητσοτάκη.
Από εκεί και κάτω υπάρχει το χάος, η αβεβαιότητα, ο κίνδυνος της διάσπασης και η εξ ορισμού αποδυνάμωση με επικεφαλής που δεν είναι βουλευτής.
Κυρίως όμως υπάρχει η διαφαινόμενη υποταγή στους σχεδιασμούς της κυβερνώσας οικογένειας, που έχει ήδη εξανδραποδίσει το Σημιτικό τμήμα του παλαιού ΠΑΣΟΚ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης συμμετέχει στις αρχαιρεσίες του ΠΑΣΟΚ δια της κυρίας Άννας Διαμαντοπούλου. Όπως συμμετείχε και στις προηγούμενες δια του Λοβέρδου. Πέραν αυτού η συγκεκριμένη υποψήφια έχει πολλά και άλλες επιβαρύνσεις που καθιστούν την υποψηφιότητά της ασύμβατη με το ΠΑΣΟΚ και την προοπτική του.
Είναι ξεπερασμένη-ως μεγαλύτερη από όλους- έχει ιστορικό αχαλίνωτου καριερισμού – έχοντας πάρει από νεαρή ηλικία πολλά από το ΠΑΣΟΚ και την πολιτική , αλλά θέλει περισσότερα.
Τη συνοδεύουν διαχρονικές σχέσεις και συναλλαγές με τη Διαπλοκή και έχει ιστορικό αποτυχιών που εμφανίζει ως… θριάμβους της- όταν δεν κρύβει στοιχεία της πορείας της, όπως η συμμετοχή στη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ και η «ασύμμετρη» θητεία της σε πολυεθνική.
Επιπλέον έκανε την απεχθέστερη-για τα δεδομένα του ΠΑΣΟΚ και την σοβαρότητα της πολιτικής- εκλογική καμπάνια κοπιάροντας τον Μητσοτάκη, όπως τον σκηνοθετεί ο Γκρίνμπεργκ, με την προσφυγή σε ευτελή μέσα αυτοπροβολής.
Η αποσυνάγωγη και ο αυτοκαταστροφικός
Το μόνο κόμμα που δεν συμφέρει η ανάδειξη της Διαμαντοπούλου είναι το ΠΑΣΟΚ- και η βάση του το προεξόφλησε από το 2012 όταν την κήρυξε αποσυνάγωγη της Βουλής. Όπως για χρόνια… δεν συνέφερε την ίδια να είναι ΠΑΣΟΚ, όπως ισχυρίζεται σήμερα μετά από μια δεκαετία αναζήτησης ρολού στην αυλή του Νεομητακισμού.
Ποιος συνετός και πραγματικός οπαδός του ΠΑΣΟΚ θα ήθελε τέτοια επικεφαλής; Δεν ψηφίζουν απευθείας τον Μητσοτάκη, που λέει και Γ. Κύρτσος;
Τέλος η περίπτωση του, επίσης εξωκοινοβουλευτικού, Χάρη Δούκα είναι από μόνη της αποκαλυπτική, για το πώς δεν πρέπει να είναι η πολιτική. Απειρία, υπερφίαλες επιδιώξεις -με κερασάκι την επιμονή «και δήμαρχος και πολιτικός αρχηγός» -αδυναμία να κατανοήσει την ιστορική διαδρομή του ΠΑΣΟΚ και κυρίως εμφανής ενίσχυσή του από κέντρα εκτός πολιτικής, αλλά και σύμπραξη με τα χειρότερα στοιχεία του ΠΑΣΟΚ.
Ο εκλεγείς -έστω με αποχή 73%- δήμαρχος αποδείχθηκε αυτοκαταστροφικός. Θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ελπίδα της πολιτικής, αν είχε φροντίσει να ολοκληρωθεί επιτυχώς η δημαρχιακή θητεία του και στη συνέχεια να αναζητήσει ρόλο στην κεντρική πολιτική σκήνη. Ότι δεν το έκανε δείχνει βουλιμία που δεν είναι καλός σύμβουλος στην πολιτική.
Με αυτά τα δεδομένα όσοι σπεύσουν στις εσωκομματικές κάλπες του ΠΑΣΟΚ μπορούν να κάνουν τις επιλογές τους για το μέλλον του κόμματός τους. Το πραγματικό μέλλον, όχι το φαντασιακό που τους λανσάρουν οι -διαβαθμισμένοι -αμοραλισμοί των υποψήφιων.
Το μόνο που πρέπει να έχουν υπόψη τους είναι ότι μετά την απομάκρυνση από την κάλπη κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται. Ας ρωτήσουν και στον ΣΥΡΙΖΑ.
Διαβάστε επίσης
Έφυγε από τη ζωή ο Μίμης Πλέσσας
Ξυπόλυτη ξανά η Ελλάδα στα αγκάθια του χρέους – Βοούν τα «καμπανάκια» για την ελληνική οικονομία
Μήνυμα ενότητας από Καρυστιανού: «Νίκο, Σοφία, Δημήτρη, Μάρθα… πονάμε το ίδιο»
