Εγκλωβίζεσαι για ώρες στην Αττική οδό, χωρίς νερό και φαγητό. Κρυώνεις, κοντεύεις να μείνεις από καύσιμα, ενώ νυχτώνει, οι ώρες περνάνε και βοήθεια δεν έρχεται από πουθενά. Το κράτος είναι ανύπαρκτο, η εταιρία το ίδιο, μα εσύ δυσκολεύεσαι ακόμα να πιστέψεις πως είσαι παγιδευμένος στον μεγαλύτερο δρόμο της Αττικής. Ανοιγοκλείνεις τα μάτια, πιστεύοντας πως ζεις κάποιον εφιάλτη και από ώρα σε ώρα θα ξυπνήσεις, θα κοιτάξεις δίπλα σου και θα δεις τη γυναίκα και τα παιδιά σου να σου χαμογελάνε. Όχι να κλαίνε και να φοβούνται, ταλαιπωρημένοι και κουκουλωμένοι με τα μπουφάν τους στα πίσω καθίσματα.
Τη μία οι βροχές, την άλλη οι πυρκαγιές, τώρα το χιόνι, η οργή ξεχειλίζει. Ζεις ακόμα από θαύμα, με μια κυβέρνηση ανύπαρκτη που είναι όλο λόγια και από έργα τίποτα. Λεφτά υπάρχουν, όταν πρέπει να συγκαλύψουν τις «επιτελικές» αποτυχίες τους, να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου για να κρατήσουν τις θέσεις τους.
2000 ευρώ κοστολογούν την ταλαιπωρία, τον φόβο, τον θυμό, το κρύο, την πείνα, την απλυσιά, την αξιοπρέπεια, το γεγονός πως πολλοί ακόμα δεν έχουν καταφέρει να φτάσουν στα σπίτια τους. Τόση είναι η ταρίφα τους για να το βουλώσουμε όλοι εμείς οι φουκαράδες οι εργαζόμενοι. Για να ξεχάσουμε τι περάσαμε, μα κυρίως για να τους ξαναψηφίσουμε, σαν να μην τρέχει τίποτα.
2000 ευρώ, χρήματα που για ορισμένους αντιστοιχούν σε τρεις, ίσως και τέσσερις μισθούς. Γι’ αυτό και θα πρέπει να αισθανόμαστε ευγνώμονες. Γιατί θα μπορέσουμε να ξεπληρώσουμε τα χρέη μας στη ΔΕΗ και στην εφορία και να βάλουμε και λίγο πετρέλαιο να ζεσταθούμε, που κυκλοφορούμε μέσα στο σπίτι ντυμένοι σαν αστακοί, τυλιγμένοι με παπλώματα και κουβέρτες. Έτσι δεν είναι, κύριε Μητσοτάκη; Έτσι δεν σκέφτεστε; Πολλά δεν είναι τα χρήματα για εμάς τους «πλεμπαίους»; Και τα μισά να μας δίνατε θα πετυχαίνατε τον στόχο σας. Είπατε, όμως, να φανείτε «κουβαρδάς» για να είστε σίγουρος πως θα κλείσουν όλα τα στόματα. Πως δεν θα απομείνει κανένας να γκρινιάζει, να διαμαρτύρεται και να βρίζει την κυβέρνησή σας. Πόσο μάλλον να σκέφτεται πως θα μπορούσε να λειτουργεί καλύτερα η Αττική Οδός, αν δεν την εκμεταλλευόντουσαν ιδιώτες.
2000 ευρώ για να σας αφήσουμε στην ησυχία σας. Δεν φταίτε, άλλωστε, εσείς για ό,τι συνέβη. Μπορεί να έχετε ενδυθεί κατά καιρούς τον μανδύα του «Τσόρτσιλ», του «Μωυσή» και του «Ηρακλή», όμως δεν γίνεται να μετατραπείτε και σε εκχιονιστικό για να ανοίγετε τους δρόμους – αν και με μια λίστα Πέτσα ακόμα, ίσως το δούμε κι αυτό. Αρκεί που μας ανοίγετε τους ορίζοντες με το όραμά σας για το «επιτελικό» κράτος των «αρίστων» σας.
2000 ευρώ για να μη μιλάμε και να μη σκεφτόμαστε. Δεν είναι δα και πολλά, εδώ που τα λέμε, αν συνυπολογίσουμε πως τόσα βγάζει ο Τζεφ Μπέζος το δευτερόλεπτο. Και δεν βιώνει όλη αυτή την ταλαιπωρία και τον εξευτελισμό που βίωσαν εξαιτίας της χιονόπτωσης χιλιάδες άνθρωποι, όχι μόνο στην Αττική Οδό.
Αυτό πρέπει να κρατήσουμε. Αυτά τα 2000 ευρώ, οι επιχειρηματίες που εκμεταλλεύονται την Αττική Οδό τα βγάζουν σε μερικά δευτερόλεπτα, λεπτά ή ώρες – στη χειρότερη σε μια μέρα. Να εστιάσουμε στο δάσος και να μη χαθούμε ψάχνοντας τις τρύπες που θα μας βοηθήσουν να βουλώσουμε προσωρινά αυτά τα χρήματα. Άλλωστε, μια κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργεί με τη λογική του βουλώματος και του βολέματος. Γιατί όταν συμβεί ξανά η στραβή –στην επόμενη δηλαδή νεροποντή, πυρκαγιά ή χιονόπτωση–, τότε τα 2000 ευρώ μπορεί να δοθούν στις οικογένειές μας ως αποζημίωση για τη ζωή μας που χάθηκε τόσο άδικα. Κι αν μέχρι τότε έχουμε συνηθίσει το τέρας, θα πούμε και ευχαριστώ και θα φιλήσουμε τα χέρια τους.