Ο ψυχίατρος – ψυχοθεραπευτής και ιατρικός σύμβουλος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών Σταύρος Μπουφίδης αναφέρεται στις επιπτώσεις της επιδημίας στην ψυχολογία του ατόμου αλλά και την ψυχολογία του πλήθους και τονίζει την αναγκαιότητα της ενδυνάμωσης των δομών δημόσιας ψυχικής υγείας.
O αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Άρης Στυλιανού θέτει την πανδημία του κορονοϊού ως φιλοσοφικό ερώτημα και τονίζει ότι σε αυτή η συνθήκη μπορεί να γίνει πραγματικότητα η διεύρυνση της δημοκρατίας μέσα από την πολιτική παρέμβαση των πολλών.
Ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης και διευθυντής έρευνας στο Ολλανδικό Ινστιτούτο για τον Καρκίνο και το Ινστιτούτο Oncode Αναστάσης Περράκης γράφει για την εμπειρία της επιδημίας στην Ολλανδία και απαντά στο ερώτημα: εμβόλιο ή θεραπεία;
Ο επίκουρος καθηγητής της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Αιγαίου Μάνος Σαββάκης επισημαίνει ότι το συγκροτησιακό στοιχείο του σύγχρονου, υπεύθυνου ατόμου σε αυτό το καθεστώς εξαίρεσης με αβέβαιη ημερομηνία λήξης δεν είναι η κοινωνική του τάξη, το φύλο του, το πολιτισμικό του κεφάλαιο, η επαγγελματική του καταξίωση, αλλά η υπαρξιακή του αγωνία.
Ο αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ και κριτικός τέχνης Μάνος Στεφανίδης μνημονεύει Έλληνες εικαστικούς που επέλεξαν την απομόνωση και τον αυτοεγκλεισμό.
Ο ιστορικός – μεταφραστής Νίκος Σκοπλάκης ανατρέχει στον «κόσμο της στέρησης» πριν από τον Τριακονταετή Πόλεμο ο οποίος σύντομα έγινε και κόσμος του πολέμου, εύκολα εκτεθειμένος σε όλων των ειδών τις ιογενείς και βακτηραικές λοιμώξεις.
Ο σκηνοθέτης και ιδρυτικό μέλος της Ομάδας Σημείο Μηδέν Σάββας Στρούμπος γράφει για τη βιοεξουσία και τη διεκδίκηση της ζωής που είναι ασύμβατη με τον αγριανθρωπικό και παρασιτικό νεοφιλελευθερισμό. Ο ιός και ο φόβος ή η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια; Πλέον η πραγματικότητα προβάλλει ξεκάθαρα τα αιτήματά της.
Ο κοινωνιολόγος και ψυχοθεραπευτής Ηλίας Γκότσης γράφει για την ανάγκη να επαναδιατυπώσουμε τον φόβο, την απειλή και την απομόνωση σε ανάγκη για ασφάλεια, φροντίδα και συλλογικότητα. Καθώς δεν είμαστε σε θέση να ελέγξουμε τις συνέπειες του ιού στην καθημερινή μας ζωή, ας αναρωτηθούμε τουλάχιστον σε ποια πεδία της καθημερινότητάς μας μπορούμε να ανακτήσουμε τον έλεγχο.
Ο θεωρητικός και κριτικός κινηματογραφου Αλέξης Δερμεντζόγλου γράφει για το «ξαναδιάβασμα» κάποιων ταινιών που τόλμησαν πρώτες να μιλήσουν για τη δυστοπία και το ανεξήγητο που εισβάλλει ξαφνικά και απροειδοποίητα στη ζωή των «προοδευτικών» αστών προκαλώντας την ανατροπή τους.
Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Αργύρης Ξάφης «ανεβάζει» το έργο «Έτσι πεθαίνουμε» που το πρόλαβε ο κορονοϊός και αναρωτιέται: «Σκοτώνουμε τον εαυτό μας προσεγγίζοντας την κόλαση. Μια γενιά –για πάντα– μωρών λουόμενη σε ραδιοκύματα και καύσιμα πυραύλων. Υπό δορυφορική παρακολούθηση και ναρκωμένοι – πού πήγε η παράνοια που είχαμε;».
