Παράθυρο δικαίωσης για τους χιλιάδες πολίτες που είχαν λάβει δάνεια σε ελβετικό φράγκο και βρέθηκαν να χρωστάνε στις τράπεζες “τα μαλλιά της κεφαλής τους” μέσα στην κρίση από την μεγάλη μεταβολή στην ισοτιμία ευρώ /ελβετικού φράγκο, ανοίγει σημερινή πρόταση του εισηγητή εισαγγελέα στην πλήρη Ολομέλεια του Αρείου Πάγου.
Ζήτησε να γίνει δεκτή η αναίρεση δανειολήπτριας κατά της απόφασης Δικαστηρίου που είχε απορρίψει την αγωγή της με την οποία στρεφόταν κατά της τράπεζας με την οποία είχε συνάψει την σύμβαση.
Την τελική απόφαση θα πάρει βεβαίως η Ολομέλεια του Α.Π. όμως η πρόταση του εισηγητή γεννά ελπίδες σε τουλάχιστον 70.000 τέτοιους δανειολήπτες και τις οικογένειες τους αλλά και τους ισάριθμους εγγυητές των δανείων ότι ανοίγει ο δρόμος της δικαίωσης. Καθώς εάν η εισαγγελική εισήγηση γίνει δεκτή, η απόφαση θα είναι πιλοτική και για όλες τις άλλες παρόμοιες υποθέσεις. Κατά την διάρκεια της τοποθέτησης του ο εισαγγελέας εκτός των άλλων επικαλέστηκε την νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και ειδικά την πρόσφατη απόφαση που εκδόθηκε στις 20-9-2018 και βάση της οποίας τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα πρέπει να παρέχουν στους δανειολήπτες επαρκή πληροφόρηση, ώστε αυτοί να είναι σε θέση να λαμβάνουν συνετές και εμπεριστατωμένες αποφάσεις, δηλαδή πληροφόρηση που πρέπει να περιλαμβάνει κατ’ ελάχιστον τις επιπτώσεις που θα είχε μια σοβαρή υποτίμηση του εγχώριου νομίσματος έναντι του ξένου νομίσματος.
Η τράπεζα, κατά τον εισηγητή, πρέπει να εκθέτει τις δυνητικές διακυμάνσεις των συναλλαγματικών ισοτιμιών και τους κινδύνους που ενέχει η σύναψη δανείου σε ξένο νόμισμα και τούτο διότι ο καταναλωτής πρέπει να έχει πράγματι την ευκαιρία να λάβει γνώση όλων των ρητρών της σύμβασης, καταλήγοντας ότι η απαίτηση σύμφωνα με την οποία οι συμβατικές ρήτρες πρέπει να είναι διατυπωμένες κατά τρόπο σαφή και κατανοητό υποχρεώνει τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να παρέχουν στους δανειολήπτες επαρκή πληροφόρηση, ώστε αυτοί να είναι σε θέση να λαμβάνουν συνετές και εμπεριστατωμένες αποφάσεις. Συναφώς, η απαίτηση αυτή συνεπάγεται ότι ρήτρα περί του συναλλαγματικού κινδύνου πρέπει να γίνεται κατανοητή από τον καταναλωτή τόσο από τυπική και γραμματική άποψη, όσο και ως προς το συγκεκριμένο περιεχόμενό της, υπό την έννοια ότι ο μέσος καταναλωτής, ο οποίος έχει τη συνήθη πληροφόρηση και είναι ευλόγως επιμελής και ενημερωμένος, δύναται όχι μόνο να γνωρίζει το ενδεχόμενο υποτίμησης του εθνικού νομίσματος έναντι του ξένου νομίσματος στο οποίο έχει συνομολογηθεί το δάνειο, αλλά επίσης να αξιολογεί τις δυνητικά σημαντικές οικονομικές συνέπειες μιας τέτοιας ρήτρας στις οικονομικές του υποχρεώσεις.
Η περιπέτεια της προσφεύγουσας
Η δανειολήπτρια με την υπόθεση της οποίας ασχολήθηκε η Ολομέλεια του ΑΠ είναι μια διαζευγμένη 57χρονη μητέρα η οποία μάλιστα από το 2011 είναι ολικά τυφλή. Το 2006 με σκοπό να αποκτήσει σπίτι 64 τ.μ. στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης ζήτησε από την τράπεζα δάνειο ύψους 150.000 ευρώ. Ως πιο συμφέρουσα λύση, της προτάθηκε να συνάψει σύμβαση σε ελβετικό φράγκο – λόγω χαμηλότερου επιτοκίου και κατ’ επέκταση χαμηλότερης μηνιαίας δόσης.
Συγχρόνως, σύναψε και ασφαλιστική σύμβαση ζωής και μόνιμης ολικής ανικανότητας με τη θυγατρική της τράπεζας, όπως της προτάθηκε από την ίδια υπάλληλο της τράπεζας. Κατά την ενημέρωση της, όπως η ίδια παραθέτει στο δικόγραφο της αγωγής της, δεν έτυχε καμίας απολύτως ενημέρωση παρόλο που η τράπεζα υποχρεούταν σε παροχή ενδελεχούς και λεπτομερούς πληροφόρησης, βάσει της ισχύουσας τραπεζικής νομοθεσίας αναφορικά με παραμέτρους και στοιχεία ως προς το συναλλαγματικό κίνδυνο, με συγκεκριμένα αριθμητικά παραδείγματα και τους τρόπους προστασίας της.
Το 2011 και ενώ η δανειολήπτρια αποπλήρωνε τις μηνιαίες δόσεις της εμπρόθεσμα καταβάλλοντας μέχρι εκείνη την χρονική περίοδο περίπου 27.000 ευρώ και επιπρόσθετα τους τόκους που ανέρχονταν σε 20.000 ευρώ- τυφλώθηκε από μια σπάνια ασθένεια, με αποτέλεσμα να ενεργοποιηθεί η ασφαλιστική κάλυψη, καθώς ήταν σε πλήρη ανικανότητα να εκτελέσει οποιαδήποτε εργασία με αμοιβή ή κέρδος. Τότε, η θυγατρική της τράπεζας ασφαλιστική εταιρία κλήθηκε να εξοφλήσει το δάνειο, το οποίο και έπραξε.
Όμως η δανειολήπτρια εξακολουθούσε να οφείλει στην τράπεζα άλλες 45.000 ευρώ, ποσό το οποίο δεν μπορούσε ν αντιληφθεί ποιος ήταν ο λόγος που το όφειλε, τι απέγιναν όσα χρήματα η ίδια είχε καταβάλει και ποιος, τελικά, καρπώθηκε και συνεχίζει να καρπώνεται κάθε μήνα το πλεόνασμα, ενώ η ίδια προσπαθεί να επιβιώσει με μια αναπηρική σύνταξη.
Η δανειολήπτρια προσέφυγε στα δικαστήρια ζητώντας προστασία έναντι της τράπεζας, όμως το Πολυμελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης απέρριψε την αγωγή της. Ως ύστατη επιλογή για απονομή δικαιοσύνης απευθύνθηκε στον Άρειο Πάγο, το τμήμα του ΑΠ στο οποίο εισήχθη προς συζήτηση η υπόθεση την παρέπεμψε στην Πλήρη Ολομέλεια του Αρείου Πάγου όπου και συζητήθηκε σήμερα.
Η δικηγόρος που χειρίστηκε την υπόθεση, Αριάδνη Νούκα, δήλωσε στο documentonews.gr ότι, τόσο η πελάτισσα της – δανειολήπτρια, όσο και οι δανειολήπτες που εγκλωβίστηκαν σ αυτό το δανειακό προϊόν υποδέχθηκαν με μεγάλη ικανοποίηση την πρόταση του Εισαγγελέα της έδρας.
“Υπάρχει διάχυτη ελπίδα- επισήμανε η κ.Νούκα – ότι η απόφαση της Πλήρους Ολομέλειας του Αρείου Πάγου θα ανοίξει τον δρόμο για την δικαίωση τους, διότι εφόσον λυθεί το εξαιρετικό σοβαρό και σύνθετο νομικό ζήτημα που προέκυψε κατά την εκδίκαση των υποθέσεων στα Δικαστηρια Ουσίας, στην συνέχεια στηριζόμενοι στην παγιωμένη πλέον νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαικής Ένωσης θα μπορέσουν να διεκδικήσουν την αποκατάσταση της ισορροπίας στις συμβάσεις τους και να αποπληρώσουν τα δάνεια τους που ανέρχονται σε 10 δις , στην περίπτωση που οι ίδιες οι τράπεζες δεν κινηθούν σε μια κατεύθυνση εξώδικης επίλυσης του τεράστιου προβλήματος που οι ίδιες προκάλεσαν”.
Σημειωτέον ότι υπέρ της δανειολήπτριας άσκησαν πρόσθετη παρέμβαση το Ινκα Δωδεκανήσου με τον δικηγόρο Ιωάννη Μυταλούλη καθώς και δύο δανειολήπτριες με τις δικηγόρους Αμαλία Σαραντοπούλου και Ελένη Σιάμπη.
