«Ξεφεύγει από τη σοβαρότητα το μυθιστόρημα περί του “νόμου Παρασκευόπουλου” και του αποκλειστικού δήθεν κατασκευαστή του», ενώ «περισσότερο απασχολεί η διαχεόμενη ακροδεξιά αντίληψη, ότι η εκτός κράτους δικαίου καταστολή, η υπέρβαση της λογικής και η κατασκευή αποδιοπομπαίων τράγων, εμφανίζονται σαν πανάκεια για τα κοινωνικά προβλήματα», τονίζει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, Νίκος Παρασκευόπουλος, με αφορμή τη σύνδεση που γίνεται με την αποφυλάκιση του Αριστείδη Φλώρου.
Ο κ. Παρσκευόπουλος προχώρησε σε γραπτή δήλωση με τίτλο “ο κιτρινισμός επαναλαμβάνεται” στην οποία αναφέρει:
«Όταν τελεστεί ένα έγκλημα που συγκινεί την κοινή γνώμη, ή εκδοθεί μια εντυπωσιακή ποινική απόφαση στο φιλικό προς την αντιπολίτευση Τύπο συχνά εμφανίζεται μια ακολουθία αντιδράσεων:
Α) Ένα δύο “πρωτοπόρα” έντυπα ανακαλύπτουν μια σχέση με τον “νόμο Παρασκευόπουλου”. Άλλα φιλικά τους σπεύδουν να αναπαραγάγουν την “είδηση” και τους βαρύγδουπους τίτλους.
Β) Αν η συγκεκριμένη συσχέτιση μοιάζει αδύνατη, αναζητείται μια σύνδεση με άλλον νόμο της ίδιας περιόδου.
Γ) Ένας δύο αρθρογράφοι, συνήθως οι ίδιοι, θα εξηγήσουν “επιστημονικότατα” ότι το πρόβλημα αποκλείεται να συνδέεται με κάτι άλλο πέρα από τον αποδιοπομπαίο τράγο. Από τα άρθρα αυτά απουσιάζουν τελείως τα δεδομένα, π.χ. στατιστικά ή και νομολογιακά του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Δ) Στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά και εξατομικευμένα, εξαπολύονται στερεότυπα μηνύματα με ύβρεις και απειλές κατά του στιγματιζόμενου.
Στον ίδιο χρόνο αποσιωπώνται:
Κείμενα με αντεπιχειρηματολογία. Όταν αυτά δημοσιεύονται σε “εκτός γραμμής” μέσα δεν αναπαράγονται.
Αν ο στιγματιζόμενος δεχθεί πλήγματα (“δυναμική επίσκεψη” του Ρουβίκωνα, ρίψεις μολότοφ ή κόκκινης μπογιάς στην πόρτα του γραφείου του), αυτά αμέσως ξεχνιούνται.
Αν ο στόχος είχε ζητήσει στο παρελθόν πειθαρχικές διώξεις λειτουργών, που χειρίστηκαν υποθέσεις ιδιοκτητών συγκεκριμένων Μέσων Ενημέρωσης, αυτό καλώς δεν ενδιαφέρει και δεν αναφέρεται.
Το μυθιστόρημα περί του “νόμου Παρασκευόπουλου» και του αποκλειστικού δήθεν κατασκευαστή του ξεφεύγει από τη σοβαρότητα. Χρειάζεται όμως απάντηση: το θέμα δεν είναι απλώς ότι κάποιες από τις απειλές, αν αφεθούν χωρίς όρια, μπορεί να πραγματοποιηθούν. Περισσότερο απασχολεί η διαχεόμενη ακροδεξιά αντίληψη, ότι η εκτός κράτους δικαίου καταστολή, η υπέρβαση της λογικής και η κατασκευή αποδιοπομπαίων τράγων, εμφανίζονται σαν πανάκεια για τα κοινωνικά προβλήματα».
